Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..
Τάσος Λειβαδίτης


Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της, το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί..Κώστας Καρυωτάκης








ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Κώστας Καρυωτάκης

Ι

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.

Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά της. Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια. Παιδί ακόμα, εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν. Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οι αύρες μού άγγιζαν τα μαλλιά. Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια. Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα: ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της.

Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της, το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.

Είδα πολλά λιμάνια. Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες επήγαιναν δώθε κείθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές. Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα, εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους. Άνθρωποι σκεφτικοί, ώριμοι από την άλμη, ανέβαιναν σταθερά τις απότομες, κρεμαστές σκάλες. Άγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες.

Ύστερα ενύχτωσε. Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα, μόλις έβρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων, αργών κυμάτων. Εσάλευαν σαν από κάποια μυστική, εσωτερική αιτία, και άπλωναν πλησιάζοντας, για να σπάσουν απαλά, βουβά. Όλα τ' άλλα -- ο ουρανός, τα βουνά αντίκρυ, το ανοιχτό πέλαγος -- ένα τεράστιο μαύρο παραπέτασμα.

ΙΙ

Έζησε κανείς θλιβερά πράγματα. (Σπίτια μαύρα, κλειστά. Αναιμικά, εξόριστα δέντρα του δρόμου. Η «μαντάμα» μετράει απογοητευμένη τις μάρκες της. Στην πλατεία οι λούστροι, κουρασμένοι να κάθονται, σηκώνονται και παίζουν μεταξύ τους. Ο νέος νομάρχης, με μονόκλ, επροσφώνησε τους υπαλλήλους. Δίπλα εξύπνησαν για να πάρουν το τρένο. Ποτά ανδρών 10 δρ., ποτά γυναικών 32,50 δρ.) Στον άνεμο ανοίγει ένα παράθυρο, κ' έρχεται μπροστά μας. Όλα ξεχνιούνται. Είναι εκεί, άσπιλη, απέραντη, αιώνια. Με το πλατύ της γέλιο σκεπάζει την ασχήμια της. Με τη βαθύτητά της μυκτηρίζει. Η ψυχή του εμπόρου πεθαμένη και περπατεί. Η ψυχή της κοσμικής κυρίας φορεί τα πατίνια της, η ψυχή του ανθρώπου λούζεται στην αγνότητα της θαλάσσης. Βρίσκει η νοσταλγία μας διέξοδο και ο πόνος μας την έκφρασή του.





ΘΑΛΑΣΣΑ

Μουσική - Στίχοι: Κώστας Μουντάκης
Ερμηνεία: Μελίνα Κανά

Μεσοπέλαγα αρμενίζω κι έχω πλώρα τον καημό
κι έχω την αγάπη πρύμα κι άλμπουρο τον χωρισμό

Θάλασσα, μη με διώχνεις μακριά
Χωρισμέ, μου ματώνεις την καρδιά

Την κορφή του Ψηλορείτη με παράπονο θωρώ
και με δάκρυα απ' την Κρήτη φεύγω κι αποχαιρετώ

Θάλασσα, μη με διώχνεις μακριά
Χωρισμέ, μου 'χεις κάψει την καρδιά

Μαύρη μοίρα το 'χει γράψει, να μακραίνω, να χαθώ
και να ζω μακριά απ' την Κρήτη κι από κείνη π' αγαπώ

Θάλασσα, μη με διώχνεις μακριά
Χωρισμέ, μου 'χεις κάψει την καρδιά


Θάλασσα (Μελίνα Κανά)





ΑΡΜΕΝΑΚΙ

Μουσική - Στίχοι: Παραδοσιακό
Ερμηνεία: Μελίνα Κανά

Αρμενάκι είμαι, κυρά μου, πάρε με,
πάρε με, έλα πάρε με...

Στείλε βάρκα να με πάρεις, πάρε με,
πάρε με, έλα πάρε με...

Άνοιξε την αγκαλιά σου, βάλε με,
βάλε με, έλα βάλε με...

Αρμενάκι (Μελίνα Κανά)




Θάλασσα

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης
Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Χατζηγιάννης

Αγκαλιά να με πάρεις θάλασσά μου εσύ
τη μπορώ την αρμύρα και ας είναι πληγή.
Γίνε δρόμος και μοίρα θάλασσά μου και πες
τι σημαίνουν οι λέξεις αλλά κι οι σιωπές.

Αν με ζητήσει κανείς
δεν υπάρχω εγώ γίναμε ένα να πεις.
Μέσα σου χάθηκα πια
απ το λίγο που ζω ας πνιγώ στα βαθιά.
Αν με ζητήσει κανείς
θάλασσα σώσε με κάτι να βρεις να τους πεις.

Μέσα στα κύματά σου να με κρύβεις εδώ
από ψέμα κι ανθρώπους πλημμυρίζει ο καημός.

Αν με ζητήσει κανείς
δεν υπάρχω εγώ γίναμε ένα να πεις.
Μέσα σου χάθηκα πια
απ το λίγο που ζω ας πνιγώ στα βαθιά.
Αν με ζητήσει κανείς
θάλασσα σώσε με κάτι να βρεις να τους πεις.


Θάλασσα - Μιχάλης Χατζηγιάννης




Θάλασσα πλατιά

Θάλασσα πλατιά
σ' αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
θάλασσα βαθιά
μια στιγμή δεν ησυχάζεις
λες κι έχεις καρδιά
τη δικιά μου την μικρούλα την καρδιά

Όνειρα τρελά
που πετούν στο κύμα πάνω
φτάνουν στην καρδιά
και τα νιάτα μας ξυπνάνε
όνειρα τρελά
και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά

Έχω έναν καημό
που με τρώει γλυκά και με λιώνει
έχω ένα καημό θα 'ρθω να στον πω
αδερφή μου εσύ θάλασσα που σ' αγαπώ

Κύματα πουλιά
στα ταξίδια σας που πάτε
τα αλαργινά
την κρυφή μου λύπη πάρτε
κι απο 'κει μακριά
να μου φέρετε κι εμένα τη χαρά





mar extenso

oh mar extenso
te amo porque te pareces a mi
oh mar profundo
no te calmas ni por un solo momento
y como tienes un corazón
mi propio corazoncito (mi propio pequeño corazon)

sueños locos
que vuelan en una ola
que alcanzan el corazon
i despiertan tu juventud
sueños locos
y pasiones revolotean como pájaros

tengo un deseo
que me molesta y toma mi tiempo
tengo un deseo
vendré para decírtelo
oh hermana mia, tu mar, que yo quiero

pájaros agitados
en los dias tu vas
en los dias distantes
tomas mis desgracias
y te las llevas lejos de aqui
y me traes gozo tambien


Μάνος Χατζιδάκης-Θάλασσα Πλατειά






Όταν σωπαίνει η θάλασσα

Στίχοι: Μη διαθέσιμο
Μουσική: Μη διαθέσιμο
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Σκουλάς

Όταν σωπαίνει η θάλασσα
και ο ουρανός κοιμάται
πιάνω ρωτά τ΄αστέρια του
να δω ποιος με θυμάται

Όμως κανένα δε μιλά
σαν να μη με γνωρίζει
μένουν όλα σιωπηλά
και ούτε ένα δε δακρύζει

Όταν τ' αστέρια σβήνουνε
και ο ουρανός ξυπνάει
πιάνω ρωτώ τα σύννεφα
να δω ποιος με ξεχνάει

Όμως κανένα δε μιλά
σαν να μη με γνωρίζει
μένουν όλα σιωπηλά
και ούτε ένα δε δακρύζει

Όταν σωπαίνει η θάλασσα
και ο ουρανός κοιμάται
μένει η ψυχή μου ξάγρυπνη
και όπου ποθεί θυμάται


ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ- Όταν Σωπαίνει η Θάλασσα




Θάλασσα του πρωϊού

Στίχοι: Κωνσταντίνος Καβάφης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Εδώ ας σταθώ.Κι ας δω κ΄εγώ τη φύσι λίγο.
Θάλασσα του πρωϊού και ενέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά και κίτρινη όχθη όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ.Κι ας γελασθώ που βλέπω αυτά
(τα ΄δα αλήθεια μια στιγμή σα πρωτοστάθηκα)
και όχι κ΄ εδώ τες φαντασιές μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής



Morning Sea

Let me stop here. Let me, too, look at nature awhile.
The brilliant blue of the morning sea, of the cloudless sky,
the shore yellow; all lovely,
all bathed in light

Let me stand here. And let me pretend I see all this
(I actually did see it for a minute when I first stopped)
and not my usual day-dreams here too,
my memories, those sensual images.


Θάλασσα του Πρωιού - K. Kαβάφης




Μια θάλασσα μικρή

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος
Άλλες ερμηνείες: Διονύσης Σαββόπουλος
& Αλέκα Κανελλίδου,Γιώργος Νταλάρας

Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
είναι το καλοκαίρι μου,
ο έρωτάς μου, ο πόνος μου

Μια θάλασσα μικρή
στα δυο σου μάτια φέγγει
κάθε πρωί

Μια θάλασσα μικρή
στο δάκρυ στο τραγούδι,
στο κάθε σου φιλί
Μια θάλασσα μικρή

Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
και στη γωνιά η στάμνα μου
για ένα καλοκαίρι
ήσουνα εσύ

Σε τραγουδούσα εγώ
σαν τις χορδές του ανέμου
στα μαύρα σου μαλλιά

Σ' ακολουθούσα εγώ
σαν το ψηλό χορτάρι
τον άνεμο
Σε τραγουδούσα εγώ

Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
πικρά σ' αποχαιρέτησε,
σε περιμένει
Μια θάλασσα μικρή


Dionysis Savvopoulos - Mia thalassa mikri




ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού
Άλλες ερμηνείες: Δήμητρα Γαλάνη
Χαρούλα Αλεξίου & Μαρινέλλα

Τον ήλιο είχες αγκαλιά
βασιλικό στο χέρι
και προς το μέρος της καρδιάς
κάτασπρο περιστέρι.

Πέρα από τη θάλασσα, πέρα από τα δάση
βρήκα την αγάπη μου που την είχα χάσει.
Πέρασαν τα όνειρα, πέρασαν τα πάθη
έλαμψε σαν άνοιξη η δική σου αγάπη.

Το Μάη είχες στα μαλλιά
γαρίφαλο στα χείλη
στα μάτια και στο μέτωπο
την ομορφιά τ' Απρίλη.


Beyond the reaches of the sea

The sun you had him in your arms
basil at your fingers
and on the side of your heart
a pure white pigeon.

Beyond the reaches of the sea beyond the side of forests
I found my love whom I had lost.
Long ago gone are the dreams, long gone is the pathos
and your love shone brightly like the spring.

You held May on your hair
carnation on your lips
on your eyes and forehead
the loveliness of April.

Από το άλμπουμ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΣΟ Σ ΑΓΑΠΩ
Α' εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού στην ταινία
του Ντίνου Δημόπουλου «ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ», το 1965.

Both the song and the singer are great,
but a whole minute is missing thanks to the film's director.
Composer: Giannis Markopoulos
Lyrics: Errikos Thalassinos.
(From the film "Katigoro tous anthropous".)


Vicky Mosholiou - Pera apo ti thalassa (1966)




Eleni Tsaligopoulou - Thalassografia


Eleni Tsaligopoulou and her own mystical version
of "Thalassografia", a song originally by Dionisis Savvopoulos




O Mare e Tu, The Sea and You - Andrea Bocelli & Dulce Pontes




Os regalo un poco de mar





El mar de tu sentir - Vicente Amigo, Jose Parra






Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη
Γιατί έχει την όψη του ιδανικού
Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό


26 σχόλια:

mareld είπε...

Αγαπημένοι μου Φίλοι!


Θάλασσα

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μίλβα

Παράμ παράμ παράμ γυρνάω χορεύω
στην άμμο του χειμώνα με τα φύκια
τη θάλασσα που αρρώστησε γιατρεύω
και κάνω με τα αστέρια σκουλαρίκια

Παράμ παράμ παράμ παραμονεύει
στο πέλαγο του χρόνου το καράβι
μια άγκυρα η ζωή μου ζητανεύει
το βάθος του έρωτα της να συλλάβει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ' την καρδιά μου και κάν' την μισή
του ανέμου αγρίμι

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ' την καρδιά μου και κάν' την μισή
του ανέμου αγρίμι

Παράμ παράμ παράμ παραμυθένιο
ναυάγιο μες στα σύννεφα η σελήνη
κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο
ποιο πέτρινο μουσείο να σε κλείνει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ' την καρδιά μου και κάν' την μισή
του ανέμου αγρίμι


Πολλές αγκαλίτσες και
Θαλασσινά φιλιά!

mareld είπε...

Στα βάθη του χειμώνα, απέκτησα επίγνωση πως εντός μου υπάρχει ένα ακατανίκητο καλοκαίρι..
ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ

Unknown είπε...

Αν και λατρεύω τα βουνά οι θάλασσες σου απόψε με ξετρελάνανε.
Αν και βρέχει ακατάπαυστα 4 ημέρες οι φωτογραφίες σου με έκαναν να δεχτώ το πανέμορφο νερό της θάλλασας λές και βρισκόμουν μες το κατακαλόκαιρο!
Είσαι μια ψυχή παντός καιρού!
φιλάκια
Πόλυ

mareld είπε...

Πολάκι!

Σημασία έχει να μπορούμε να αλλάζουμε τη διαθεσή μας "παντός καιρού"..ε; δε Θα με φάει το χιόνι..

Σου αφιερώνω ένα αγαπημένο ποίημα του Βρεττάκου..

ΜΕΤΑΡΣΙΩΣΗ

Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό.
Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.

Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό.
'Hλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Αυτά από το δάσος του χιονιού..

Φιλάκια πολλά!

Unknown είπε...

Χρυσή μου κυρά ! Μάρελντ!
Μπορώ κι εγώ να σου χαρίσω λίγους στοίχους του αγαπημένου σου Νερούντα?
Η αλήθεια ειναι ότι δυσκολεύομαι να διαλέξω, γιατί 'οποιο ποιήμα και να διαβάσω, όποιου ποιητή και να είναι, όλα σου ταιριάζουν, κομμάτια της ζωής σου!

Για τούτο πρέπει να μάθω
να κολυμπώ μέσα στα όνειρά μου
μήπως κι έρθει η θάλασσα
να με δει όταν κοιμάμαι!
Αν γίνει έτσι θα είναι καλά
κι όταν ξυπνήσω αύριο,
οι υγρές πέτρες, ο άμμος
και η μεγάλη βουερή αναταραχή
θα μάθουν ποια είμαι και γιατί γυρίζω,
έτσι θα με δεχτούνε."

Σε περιμένουμε.....
φιλάκια
Πόλυ

mareld είπε...

Πολάκι!

Με συγκίνησες πάρα πολύ...!!!


"Χρυσή μου κυρά".. οι τελευταίες λέξεις του πατέρα μου στη μάνα μου λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή..απ΄όταν σου το είπα μου το επαναλαμβάνεις συχνά και νιώθω αδύναμη για να σου ανταποδώσω έστω κι ένα ευχαριστώ..έχουν οι λέξεις μια δροσοσταλιά απ΄το δικό μου αίμα..έχουν πολύ αλμύρα και πικροδάφνη..τότε μόνο θυμάμαι το πατέρα μου να χορεύει δίπλα στο κύμα και η κίνηση να χάνεται τυλιγμένη στο αιώνιο τραγούδι της Θάλασσας..

Και ο Νερούντα ..
..μήπως κι έρθει η θάλασσα
να με δει όταν κοιμάμαι!

Η Θάλασσα ήρθε..

κι εσείς μάθατε..

ποια είμαι και γιατί γυρίζω..
και με δεχτήκατε..

"Και γω θα ξαναγίνω ευτυχισμένη
στη μοναξιά της άμμου,
λευτερωμένη από τον άνεμο,
τιμημένη απο την θάλασσα"..

"Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα"

"Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Στο σημάδι ετούτο που παλεύει
Πάντα κοντά στη θάλασσα
Νιάτα στα βράχια επάνω, στήθος
Με στήθος προς τον άνεμο
Που να πηγαίνει ένας άνθρωπος
Που δεν είναι άλλο από άνθρωπος
Λογαριάζοντας με τις δροσιές τις πράσινες
Στιγμές του, με νερά τα οράματα
Της ακοής του, με φτερά τις τύψεις του
Α, Ζωή..

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Χαρακιά πικρή στην άμμο που θα σβήσει
- Όποιος είδε δυο μάτια ν' αγγίζουν τη σιωπή του
Κι έσμιξε τη λιακάδα τους κλείνοντας χίλιους κόσμους
Ας θυμίσει το αίμα του στους άλλους ήλιους
Πιο κοντά στο φως
Υπάρχει ένα χαμόγελο που πληρώνει τη φλόγα..

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Πέτρα ταμένη στο υγρό στοιχείο
Πιο πέρα απ' τα νησιά
Πιο χαμηλά απ' το κύμα
Γειτονιά στις άγκυρες
- Όταν περνάν καρίνες σκίζοντας με πάθος
Ένα καινούριο εμπόδιο και το νικάνε
Και μ' όλα τα δελφίνια της αυγάζ' η ελπίδα
Κέρδος του ήλιου σε μι' ανθρώπινη καρδιά
Τα δίχτυα της αμφιβολίας τραβάνε
Μια μορφή από αλάτι
Λαξεμένη με κόπο
Αδιάφορη άσπρη
Πού γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά των ματιών της
Στηρίζοντας το άπειρο.
Ελύτης

Μια ζεστή αγκαλιά και φιλάκια!

mareld είπε...

ΑΛΛΑ ΠΡΙΝ ακουσω αγερα ή μουσικη
που κινουσα σε ξαγναντο να βγω
(μιαν απεραντη κοκκινη αμμο ανεβαινα
με τη φτερνα μου σβηνοντας την Ιστορια)
παλευα τα σεντονια Ηταν αυτο που γυρευα
και αθωο και ριγηλο σαν αμπελωνας
και βαθυ και αχαραγο σαν η αλλη οψη τ' ουρανου
Κατι λιγο ψυχης μεσα στην αργιλλο
Τοτε ειπε και γεννηθηκεν η θαλασσα
και ειδα και θαυμασα
Και στη μεση της εσπειρε κοσμους μικρους κατ' εικονα και ομοιωση μου:...

..και το δεντρο μοναχο του
χωρις κοπαδι
για να το κανεις φιλο σου
και να γνωριζεις τ' ακριβο του τ' ονομα
φτενο στα ποδια σου το χωμα
για να μην εχεις που ν' απλωσεις ριζα
και να τραβας του βαθους ολοενα
και πλατυς επανου ο ουρανος
για να διαβαζεις μονος σου την απεραντοσυνη
Ελύτης

LIA είπε...

Γλυκιά, mareld

Μας πλυμμήρισε η θάλασσά σου, μας γέμισε αλμύρα και γλύκα.
Θάλασσα! επίσημη αγαπημένη! Και ποιος δεν αγαπάει τη θάλασσα; Ποιος δεν άπλωσε τα όνειρά του στην απεραντοσύνη της; Ποιος δε ζήλεψε τη χάρη της; Ποιος δε φοβήθηκε το θυμό της; Ποιος δεν ξεκουράστηκε στην απέραντη γαλήνη που ξεδιπλώνει; Ποιος δεν άπλωσε τους ρεμβασμούς του, πετρούλες στην ακροθαλασιά, παιχνίδι των κυμάτων;
Ποιος δεν ένιωσε τα κύματα, πότε ανάλαφρα, γεμάτα γλυκιά μελωδία, πότε χαρούμενα,πότε λυπημένα, πότε αυστηρά, βαριά, ασήκωτα, πότε γεμάτα παράπονο και παρακάλεση, πότε προσυευχή, πότε κατάρα; Ποιος δε νοστάλγησε το άγριο αφρισμένο πέλαγος, τη γαλήνη της μπουνάτσας, το φλοίσβο των κυμάτων;
ΘΑΛΑΣΣΑ! δρόμος που χωρίζει και ενώνει,πύλη επικοινωνίας, τείχος άμυνας για τόπους που αγκαλιάζεις.
ΘΑΛΑΣΣΑ! αιώνια αγαπημένη!

Σου στέλνω πολλά πολλά πολλά θαλασσινά φιλιά.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ούτε πέντε δε θα ήμουνα, όταν μου τέθηκε από κάποιο θείο το γνωστό: "Λοιπόν, χωρίζει ή ενώνει η θάλασσα;"
Από τότε χάνομαι σε θάλασσες, ωκεανούς, δακρύων άλλοτε, πελάγη άγνοιας, ταξιδεύω με το μάτι στους αφρούς, παρατηρώντας πώς "ανοίγει" και ξανακλείνει το νερό, καθώς η πλώρη βυθίζεται σ' αυτό, βουτάω θερινός στα χρώματά της ( "βουτάω βαθειά, στο σκοτεινό βυθό/ και την ανάσα μου κρατώ" ), αφήνω τα σημάδια της, τ'αλάτια πολλά βράδια, να μου ξεραίνουν το δέρμα, ρίχνω πετρούλες που χοροπηδάνε, ταράζουν παροδικά, κάνω ευχές - όλα στον πάτο, την ακούω να βουίζει απ' τα παράθυρα του καλοκαιριού, ακουμπάω το βλέμμα μου και την ξεχνάω, καθώς ταξιδεύω μάλλον μέσα μου.

Και πόσα άλλα..

Θέματα που ανοίγεις κι εσύ, βρε παιδί μου! Δε φοβάσαι μην τα κάνεις θάλασσα; :-)

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

κεχριμπάρι σύννεφο...

Κόρη του κρύσταλλου βυθού,
δάκρυ φιλί της θάλασσας,
η παγωνιά ανέμισε την ανάσα σου,
τότε που έρωτας τραμπάλιζε τα μαλλιά σου...

Πόσο κακό και αίμα πόσο,
πόσο να καταπιείς απ'το ποτήρι σου...

Δεν αλυσοδένεται το γέλιο.
Τα όνειρα δεν αναπνέουν καγκελόφραχτα...

Μάζεψες τη σπορά σου απ'τους αιώνες,
κι είπες...
Πώς να σηκώσω τα βουνά με γυμνωμένους ώμους...

Πήγες και πας ακόμα...

Δέντρο μπολιάζεις.
Ρίζες σπαθιές ριζώνεις
σε ανήμπορες καλοκαιριές ,
σε αλίμενους χειμώνες ...

Ποια μαύρη πέτρα πίσω σου
σε βάφτισε ξενιτειά μου...

Άπλωνες τα κλαδάκια σου
κι άδεια γυρίζαν αγκαλιές...

Μα εσύ,
με θρύλους κοχυλιού τ'ανάθρεψες,
μην τύχει και σκιαχτούν σε δάση
απανθρακωμένα...

Πρόσφορο χάδι και φιλί εσύ.
Τη θέρμη σου πυρώνεις
πυρπολώντας μία μία
τις ξύλινές σου μνήμες
στα σεντούκια σου...

Πήγες και πας ακόμα...

Μα θα'ρθει μια μέρα άνοιξη που
της αγάπης παφλασμός
θα εγείρει θαύμα...

Να βγείς να ιδείς .
Βασιλικό κι αστέρια ροδοπέταλα
κουτσό να παίζουν εν δυο.
Νυχτερινά γελάκια με αχ...ψυχή μου...
να μαστορεύουν
τον καιρό...

Της θάλασσας σε πήραν δειλινά
και κεχριμπάρι σύννεφο...
Να σε γλυκοσταλάξουν
μέλι και ρόιδο και κρασί...

Το κόκκινο flamengo φόρεμά σου
χορεύει γύρω σου φωτιά.

Πήγες και πας ακόμα...
Ως τον έρωτα...

Aγαπημένη μου Mareld...

Σου αφήνω και εδώ το ποίημα που χρωστάει την ύπαρξή του στη δική σου ύπαρξη...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Βάστα τη μέσα μου σιωπή να μην κυλήσει...

Φυγή.
Φοβάμαι.
Θα έχει φως ανέφελο
ο νέος μου εαυτός;

Τη θάλασσα ονειρεύτηκα απόψε...
...Ένα με μένα γίνε...Γίνε σώμα μου, κυμάτισε.
Μονάχα τότε θα σωθείς...

Στη θάλασσα πρώτο ορίστηκε
το πρώτο κύτταρό μου.

Εκεί,
στο κάτω μισό της γης κεφάλι.
Θυμάμαι λεύκες έκλαιγαν
την μέρα που γεννιόμουν...
Νοτιάδες μύρο έραναν
μου δρόσταξαν τα χείλη...
Και μου'ταξαν
όνειρα γλυπτά...
Στον ήλιο και στο αίμα βουτηγμένα.

Γι'αυτό δε βρήκα ακόμα γη...

Κι αυτή η φωνή του κοχυλιού...
...δε θα σε λιώσει χώμα
πουθενά παρά εκεί...
Στου Νόστου το νησί...

Επιστρέφω.
Στη μήτρα θάλασσά μου...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

θάλασσα που γέρνει

λόγια που κύλησαν στους αμπελώνες,
διάχυση κανέλας στη μνήμη και στην άνοιξη
και ένας κόσμος κάπου μακρυά αφημένος...

χείλη έσταξαν την επαλήθευση
βραχνή σιωπή,
μελίρρυτη στο στόμα...
βαθιά ψηλάφισα την κάθε συλλαβή...

στον τελευταίο βράχο με τα σύννεφα έπαιξα,
στο μικρότερο πεύκο τον ίσκιο μου κρέμασα
και κάθισα
σε θάλασσα που γέρνει...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

στη θάλασσα...

Δεν είναι μονάχα ένας τίτλος που αποξεχάστηκα και δεν άφησα στο ποίημα που τον διεκδικεί...
(το δεύτερο)

Στη θάλασσα είναι αφημένο το βλέμμα που αρνήθηκε
τη χέρσα στέρφα γη...

Στη θάλασσα βούλιαξαν
τρεμάμενα τα χέρια
το ρίγος χειραψίας
ποθητής να κρύψουν...

Στη θάλασσα, ενώ τη βαρύτητά του
έχανε το σώμα,
φτερά στους ώμους φύτρωναν
κι οι γλάροι το απογείωναν...

Στη θάλασσα ήλιος θεός
έλιωνε και λύγιζε τα μέλη...
και δίπλα δίπλα πλάγιαζαν
η υπεροχή της αμμουδιάς
και τα ηττημένα κορμιά μας...

Στη θάλασσα...
Αιώνιος πόθος
του άπειρου,
του ατέρμονου,
του ωραίου...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Σιωπώ στο "θαυμαστικό" σου
και υποκλίνομαι στη "μοναδική σου αγάπη"

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΜΗΝΑ!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

mareld είπε...

"Να 'ταν η θάλασσα χαρτί
κι ο ουρανός μελάνι...
Το σ' αγαπώ να έγραφα
και πάλι να μην φτάνει"

mareld είπε...

Λία μου!

Αγαπημένο μου κρητικάκι!

.."να ’χεις τους αιώνες με το μέρος σου, έλεγα ολοένα και προχωρούσα"..πάντα κοντά στη Θάλασσα..

Μικρή πράσινη θάλασσα

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
που θα 'θελα να σε υιοθετήσω
Σχολείο να σε στείλω στην Ιωνία
να μάθεις μανταρίνι κι άψινθο

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
τον ήλιο να γυρίσεις και ν' ακούσεις
Πώς η μοίρα ξεγίνεται και πώς
οι μακρινοί μας συγγενείς συνεννοούνται ακόμα

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριώ χρονώ
για να σε κοιμηθώ παράνομα
και να βρίσκω βαθιά στην αγκαλιά σου
κομμάτια πέτρες τα λόγια των θεών
κομμάτια πέτρες τ' αποσπάσματα του Ηράκλειτου

Οδυσσέας Ελύτης

Ο. Ελύτης: Ανοιχτά Χαρτιά5 ιστ΄

Ένα μεταφορικό καλοκαίρι με περίμενε, ολόιδιο, αιώνιο, με τα τριξίματα του ξύλου, τις μυρωδιές των άγριων χόρτων, τα σύκα του Αρχίλοχου και το φεγγάρι της Σαπφώς. Ταξίδευα σα να περπατούσα σ’ ένα διάφανο βυθό· το σώμα μου έφεγγε καθώς το διαπερνούσανε πράσινα και γαλάζια ρεύματα· χάιδευα τις αμίλητες πέτρινες γυναικείες μορφές και στους αντικατοπτρισμούς άκουγα, χιλιάδες, των βλεμμάτων τα κελαηδίσματα· μια ατελεύτητη σειρά πρόγονοι, αγριωποί, βασανισμένοι, περήφανοι, κινούσαν τον κάθε μου μυώνα. Ω ναι, δεν είναι μικρό πράγμα να ’χεις τους αιώνες με το μέρος σου, έλεγα ολοένα και προχωρούσα.

Σε ευχαριστώ!
Πολλά φιλάκια!

mareld είπε...

Διονύση!

Θαλασσινάκι!!

"Δε φοβάσαι μην τα κάνεις θάλασσα;"

Όχι!!! παίρνω όλα τα ρίσκα..η θάλασσα μου έμαθε το μυστικό να ¨ορθοπλέω"..

"Από τότε χάνομαι σε θάλασσες, ωκεανούς"

Μου άρεσε πολύ..στο αφιερώνω..

H ποίηση του Nτέρεκ Oυόλκοτ ήταν πάντα ένα αντίδοτο σ’ αυτή την τόσο χαρακτηριστική περιγραφή της «αδύναμης» ποίησης, μια ποίηση χωρίς θεωρίες και φανφαρονισμούς, με μόνο το παράδειγμά του. Aδιαφορώντας για τις τάσεις και λογοτεχνικές μόδες...
(...) Aντί να εγκλωβιστεί σε μια περιοχή, ο Nτέρεκ Oυόλκοτ άνοιξε τη δική του πατρίδα σ’ ολόκληρο τον κόσμο...
(ή δεν είμαι κανένας, ή είμαι ένα έθνος».

Έχω τη γνώμη πως ένας στεριανός αναγνώστης, που δεν έχει περπατήσει ξυπόλυτος πάνω σε καυτή άμμο, που δεν τον έβρεξε το κύμα της θάλασσας, που δεν μάζεψε τ’ ασήμια του φεγγαριού που στραφταλίζουν στη θάλασσα να τα ρίξει στην αγκαλιά της· που δεν στάθηκε σε προβλήτα όταν δένονται οι κάβοι στη στεριά ή όταν αφήνουν τη στεριά και το δάκρυ αθέλητα κυλάει, όταν δεν έχει δει καρνάγιο με κουρασμένα σκαριά, άλλα να επιδιορθώνονται κι άλλα φαγωμένα σάπια απ’ την αλμύρα και το μόχθο να αργοπεθαίνουν, όταν τα μάτια του δεν έχουν αντικρίσει ένα άσπρο πανί να χάνεται σιγά – σιγά στην απεραντοσύνη του γαλάζιου, άσε πια εκείνους που πέρασαν περνούν τη ζωή τους στη λαμαρίνα, πώς θα καταλάβει...

III

Δεν μπορώ να κάνω σωστά τα παλιά λάθη.
Tα κύματα τα κουράζει ο ορίζοντας κι επιστρέφουν.
Oι γλάροι κράζουν με σκουριασμένες γλώσσες.

Στη μέση του λιμανιού
ένα ψάρι παραβαίνει την αργία της Kυριακής
με ασημένιο άλμα.

Aρχίζω ως να ‘ναι ο ωκεανός αυτός
ένα κλειστό βιβλίο, και σαν λαμπτήρας
οι ίνες του λευκού φεγγαριού σβήνουν.

H φυλή μου άρχισε όπως άρχισ’ η θάλασσα,
χωρίς ονόματα και χωρίς ορίζοντα,
με χαλίκια κάτω απ’ τη γλώσσα μου,
καρφώνοντας αλλιώς με τα μάτια τ’ αστέρια.

Πίσω μας ο ουρανός όλος διπλώθηκε στα δυο,
όπως η ιστορία διπλώνεται πάνω απ’ την πετονιά
και ο αφρός όλα μας τ’ άρπαξε
με τίποτα στα χέρια μείναμε

Μόνο μ’ αυτό το κομμάτι ξύλο
για να χαράξουμε τα ονόματά μας πάνω στην άμμο
που η θάλασσα έσβησε ξανά, πάνω στην αδιαφορία μας.

Πλατιές ακρογιαλιές απ’ τον ήλιο μεθυσμένες.

H αγάπη είναι μια πέτρα
που έκατσε στο βυθό
κάτω από γκρίζο νερό.

Mόνο η θάλασσα που ρυτίδωνε σαν γαλβανισμένη
και οι τρύπες των άστρων σαν από καρφιά στην ουρανοσκεπή
ώσπου άνεμος άρχισε ν’ ανακατεύεται με τα δέντρα.

Kάθε στίχος δεμένος σφιχτά σαν το σκοινί σε τούτα τ’ άρμενα
με λόγι’ απλά θα γίνει η γλώσσα μου αέρας
κι οι σελίδες μου τα πανιά της σκούνας φυγή.

Σιγά σιγά το πανί θα χάσει τη θέα των νησιών·
μες στην ομίχλη θα χαθεί η πίστη στα λιμάνια
μιας ολόκληρης φυλής.

Aπ’ τον Oρφέα στον Ωνάση
η θάλασσα μια σημαία πάντα κρατούσε
άσπρες ρίγες τα κύματα στο αναλλοίωτο μπλε.

... στο χώμα των νησιών μας Θεοί δεν είναι θαμμένοι.
Mα τους στείλανε Σεφέρη
κι ήταν ήδη πεθαμένοι.

... ακόμα και ο φάρος στην μπόχα του λιμανιού
που περιστρέφεται σαν φως περιπολικού. Tουλάχιστον
ο τρόμος
είναι ντόπιος. Σαν της πόρνης της μαγνόλιας την οσμή.
Όλη νύχτα γαβγίζει η επανάσταση μα δεν δαγκώνει.

Yπάρχουν διακρίσεις πέρ’ απ’ τον παράδεισο
του ορίζοντά μας. Aυτό δεν είναι το μαυροστάφυλο Aιγαίο.
Δεν έχει κρασί εδώ, ούτε τυρί, τ’ αμύγδαλα είναι πράσινα
τα σταφύλια της θάλασσας πικρά, η γλώσσα είναι των σκλάβων.
NIKOΣ KIOYPANHΣ

..όταν τα μάτια του δεν έχουν αντικρίσει ένα άσπρο πανί να χάνεται σιγά – σιγά στην απεραντοσύνη του γαλάζιου..

Πολλά φιλάκια!

mareld είπε...

Για Σένα Αμαζόνα της καρδιάς μας!

"Δεν αλυσοδένεται το γέλιο.
Τα όνειρα δεν αναπνέουν καγκελόφραχτα"...

ΕΤΣΙ ΝΑ ΠΛΕΩ

Έτσι να πλέω, μέσα σ’ ήρεμα νερά,
με έναν έρωτα θεό, καραβοκύρη,
μ’ όρτσα πανιά στα ξάρτια, κι άλμπουρα γερά,
κι ένα Μαΐστρο απαλό, να μας ξεσύρει.

Νύχτα ν’ ακούω, το θλιμμένο το σκοπό,
που η άγια θάλασσα, γλυκά θα ψιθυρίζει.
Στην αγκαλιά να με κρατάει το «σ’ αγαπώ»,
μαζί του σ’ όνειρα τρελά, να μ’ αρμενίζει.

Πάντα να φεύγω, έτσι ονειρεύομαι,
ν’ αφήνω πίσω, κάθε τι που με πληγώνει.
Με την πυξίδα του ονείρου, να πορεύομαι,
κι η κάθε μέρα, σ’ άλλη γη να ξημερώνει.
Φωτιές ν’ ανάβει, το ηλιοβασίλεμα,
στων οριζόντων τη γραμμή, την χρυσαφένια,
αλήτες γλάρους, να’ χω φίλους, στο ταξίδεμα,
και μιάν αγάπη, μόνη ανάγκη μου και έννοια.
www.stixoi.

Αγκαλίτσες ζεστές στο χαμογελό σου αγαπημένη μας!

mareld είπε...

Για σένα Αμαζόνα μας!

"Θα έχει φως ανέφελο
ο νέος μου εαυτός;"

Φέρνεις σαν το κύμα την Ελπίδα!

"Τη θάλασσα ονειρεύτηκα απόψε"

"Με στίχους λογαριάζεις τα φεγγάρια"

Φωνή σαν θάλασσα

Στίχοι: Καρατζάς Διονύσης
Μουσική: Ανδρέου Γιώργος
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου

Τα χρόνια μου τα έκανα καντήλι
Να θυμάμαι το νερό και τη φωτιά
Τα χέρια μου τα έκανα μαντήλι
Να κρατάω το φιλί και τη χαρά
Να ονειρεύομαι και να προσεύχομαι

Δος μου φωνή σαν θάλασσα
Κέρνα ζωή που χάλασα
Δος μου φωνή σαν θάλασσα
Έτσι κι αλλιώς ναυάγησα

Τα βράδια που ανασαίνουν τα χορτάρια
Ξεχωρίζω τις σκιές και σε ζητώ
Με στίχους λογαριάζω τα φεγγάρια
Και περνάω στη σιωπή και στο νερό
Να ονειρεύομαι και να προσεύχομαι

Να ονειρεύεσαι στο φτερό της Ποίησης!!!!

mareld είπε...

Αγαπημένη μου Γλαρένια!!!

Σε ευχαριστώ για το Γλαρένιο σου χάδι που πρωί..πρωί με περίμενε!!!

Ανάλαφρο το πεταγμά σου προμηνύει μια πρώιμη Άνοιξη!!!


Μου λες

Στίχοι: Σοφία Φίλντιση
Μουσική: Αντώνης Πλέσσας
Τραγούδι: Κρίστη Στασινοπούλου

Μου λες για θάλασσες και πλοία, και η καρδιά μου σαν πουλί
Μέσα στον κόρφο σου σωπαίνει, κι όπου κι αν πας σ’ ακολουθεί
Μέσα στον κόρφο σου σωπαίνει, κι όπου κι αν πας σ’ ακολουθεί

Θα κλείσω όλα τα λιμάνια και τους σταθμούς, μη μου χαθείς!
Το νου σου θα τον φυλακίσω, να πάψεις πια να νοσταλγείς
Το νου σου θα τον φυλακίσω, να πάψεις πια να νοσταλγείς

Μου λες για τρένα που όλο φεύγουν, και για τσιγγάνους που κινούν
Κι εγώ τα μάτια σου διαβάζω, να δω που τρέχουν, που γυρνούν
Κι εγώ τα μάτια σου διαβάζω, να δω που τρέχουν, που γυρνούν

Θα κλείσω όλα τα λιμάνια και τους σταθμούς, μη μου χαθείς!
Το νου σου θα τον φυλακίσω, να πάψεις πια να νοσταλγείς
Το νου σου θα τον φυλακίσω, να πάψεις πια να νοσταλγείς

Θα κλείσω όλα τα λιμάνια και τους σταθμούς, μη μου χαθείς!
Το νου σου θα τον φυλακίσω, να πάψεις πια να νοσταλγείς
Το νου σου θα τον φυλακίσω, να πάψεις πια να νοσταλγείς

Πολλά φιλιά!

Λινα είπε...

Η θάλασσα, αυτή η κυρά που σε ταξιδεύει, μες την αλμύρα της κρύβει κάθε πόνο και φευγιό..

Υπέροχη ανάρτηση..

*Καλημέρα από μια περαστική που δεν μπόρεσε να αντισταθεί να αφήσει έναν αναστεναγμό στην απεραντοσύνη της θάλασσας..

kiki είπε...

Θέλω θάλασσαααααααααααααααα, θέλω καλακαίριιιιιιιιι!!!
Το τραγουδάκια που λες στα σχόλια το έχεις ακούσει (και) από τον Πλιάτσικα; Σούπερ και από τους δύο...
Φιλιά θαλασσινά!

mareld είπε...

Λίνα!

Αυτό για σένα..

Παιχνιδια τα νερα
Στα σκιερα περασματα
Λενε με τα φιλια τους την αυγη
Που αρχιζει
Οριζοντας

Και τ'αγριοπεριστερα ηχο
Δονουνε στη σπηλια τους
Ξυπνημα γαλανο μεσ'στην πηγη
Της μερας
Ηλιος
Ελύτης

Φιλάκια!

mareld είπε...

Βρε τζόγια μου εσύ μιλάς για καλοκαίρια και θάλασσες..εγώ τι να πω που ξέχασα πως είναι ο Ήλιος..

Δινει ο μαϊστρος το πανι
Στη θαλασσα
Τα χαδια των μαλλιων
Στην ξεγνοισια του ονειρου του
Δροσια

Κυμα στο φως
Ξαναγενναει τα ματια
Οπου η Ζωη αρμενιζει προς
Τ'αγναντεμα
Ζωη
Ελύτης

Τα έχω ακούσει..
Σε ευχαριστώ!

Φιλιάαααα!!!!

Marie είπε...

Αχ, mareld μου τον τελευταιο καιρο με εχει πιασει μια απιστευτη ονειροποληση γυρω απο τις καλοκαιρινες διακοπες και τα πλατσουρισματα στη θαλασσα... Ισως ετσι να ξεφευγω απο τις σκεψεις για τις παννεληνιες μου, αλλα στη θαλασσα ειναι μοναδικα... Εχει μια μυστηρια δυναμη εξαγνισμου..

mareld είπε...

Στο γλυκό μου το Μαράκι!

Αφιερώνω στίχους μαγικούς!


Φλοισβος φιλι στη χαϊδεμενη του αμμο - Ερωτας
Τη γαλανη του ελευθερια ο γλαρος
Δινει στον οριζοντα
Κυματα φευγουν ερχονται
Αφρισμενη αποκριση στ'αυτια των κοχυλιων

Ποιος πηρε την ολοξανθη και την ηλιοκαμενη?
Ο μπατης με το διαφανο του φυσημα
Γερνει πανι του ονειρου
Μακρια
Ερωτας την υποσχεση του μουρμουριζει - Φλοισβος.
Ελύτης

Φιλιά καρδούλα μου!