Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..
Τάσος Λειβαδίτης


Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Συμμαζεύοντας το άπειρο,να'χω την αίσθηση:ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες ή πως υπάρχουνε πολυ λίγοι,ή πως δεν υπάρχουνε όπλα ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα




Γράμμα

Δεν έχω ένα φύλλο απ' τα παλιά πράσινα δέντρα.
Σου γράφω τη λύπη μου σ' αυτό το χαρτί.
τόσο ελαφριά που να στη φέρει ο άνεμος,
τόσο καλή και τρυφερή που να μη παραξενευτεί ο ήλιος,
ευγενική σαν τη σιωπή που περπατεί στο χορτάρι
τη νύχτα, απλή και καθαρή σαν το νεράκι που τρέχει
και δε μαντεύεις πως το γέννησε η χτεσινή καταιγίδα.

Πολλοί σκοτώθηκαν. Πολλοί ζούμε. 'Ολοι μας είμαστε
λαβωμενοι. Είναι βαρύς από τον πόνο μας ο κόσμος.

Mε τη σιωπή της θάλασσας θα λάβεις τη λύπη μου.
Σου στέλνω αυτό το αιώνιο μου Μη με λησμόνει!
Είναι ένα φως διπλωμένο ανάμεσα σ' ένα μικρό συννεφάκι.
Σου στέλνω αυτό το αρνάκι, μια κ' είσαι κοντά στο θεό,
να τ' οδηγήσεις σ' ένα πράσινο κήπο του.

Σου στέλνω αυτό το βρέφος με το τσακισμένο ποδαράκι.
Ανεβασέ το στο παράθυρο με τον αυγερινό,
κοντά στον κόσμο, κοντά στο όνειρο,
κοντά στην καλοσύνη σου,που είναι ζεστή σα μια ανάσα μητέρας,
κοντά στο νζάκι που ονειρεύεσαι με το χέρι στο μέτωπο
την ευτυχεία του πεινασμένου, του στρατιώτη, του άρρωστου.
Βάλτο κοντά στην πράσινη σημαία. Κοντά στο κόκκινο
άλογο. Στη μητέρα σου πλάι, που τριγυρισμένη
απ' του Γενάρι τους σπουργίτες, γνέθει την ελπίδα.
Βάλτο κοντά στο στεναγμό της φιλίας. Κοντά-κοντά.
Βάλτο να κάτσει, κι άνοιχτου σαν ένα γέλιο το παράθυρο
να ιδεί τον κόσμο.

Νικηφόρος Βρεττάκος







Ἕνας μικρότερος κόσμος

Αναζητώ μιαν ακτή να μπορέσω να φράξω με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος του ορίζοντα.

Συμμαζεύοντας το άπειρο, να 'χω την αίσθηση: ή πως δεν υπάρχουνε μηχανές ή πως υπάρχουνε πολύ λίγες.

ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες ή πως υπάρχουνε πολυ λίγοι,

ή πως δεν υπάρχουνε όπλα ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα,

στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο των δασών με τους λύκους,

ή πως δεν υπάρχουνε έμποροι ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι

σε απόκεντρα σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν αμαξωτοί δρόμοι.

Το ελπίζει ο Θεός

Πως τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών δεν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος.



A smaller world

Nikiforos Vrettakos
A smaller world
(Diary, translated by Rick Μ. Newton)

Ι seek a shore where Ι can fence in
a patch of the horizon with
trees or reeds. Where, gathering infinity,
Ι can have the sense that: there are nο machines
or very few; there are nο soldiers
or very few; there are nο weapons
or very few, and those few aimed at the exit
of the forests with wolves; or that there are nο merchants
or very few at remote
points οn the earth where
paved roads have not yet been laid.
God hopes that
at least in the poets᾿ sobs paradise will never cease to exist.





Εἰρήνη εἶναι ὅταν...

Εἰρήνη, λοιπόν,
εἶναι ὅ,τι συνέλαβα μὲς ἀπ᾿ τὴν ἔκφραση
καὶ μὲς ἀπ᾿ τὴν κίνηση τῆς ζωῆς. Καὶ Εἰρήνη
εἶναι κάτι βαθύτερο ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ ἐννοοῦμε
ὅταν δὲν γίνεται κάποτε πόλεμος.
Εἰρήνη εἶναι ὅταν τ᾿ ἀνθρώπου ἡ ψυχὴ
γίνεται ἔξω στὸ σύμπαν ἥλιος. Κι ὁ ἥλιος
ψυχὴ μὲς στὸν ἄνθρωπο.
(ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἔργο: Δυὸ ἄνθρωποι
μιλοῦν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου)
Νικηφόρος Βρεττάκος





Unity on Earth




Φώτης Ιωννάτος - Περιφρόνηση (Νικηφόρος Βρεττάκος)




Angélique Ionatos




Angelique Ionatos







Hansard & Irglova "Falling Slowly"

I don't know you
But I want you
All the more for that
Words fall through me
And always fool me
And I can't react
And games that never amount
To more than they're meant
Will play themselves out

Take this sinking boat and point it home
We've still got time
Raise your hopeful voice you have a choice
You've made it now

Falling slowly, eyes that know me
And I can't go back
Moods that take me and erase me
And I'm painted black
You have suffered enough
And warred with yourself
It's time that you won

Take this sinking boat and point it home
We've still got time
Raise your hopeful voice you had a choice
You've made it now

Take this sinking boat and point it home
We've still got time
Raise your hopeful voice you had a choice
You've made it now
Falling slowly sing your melody
I'll sing along

Falling Slowly - Glen Hansard and Marketa Irglova






“Around the world, over one billion people survive on less than a dollar a day and one person in seven goes to bed hungry each night.”


4 σχόλια:

mareld είπε...

" Ὅλοι μας εἴμαστε
λαβωμένοι. Εἶναι βαρὺς ἀπὸ τὸν πόνο μας ὁ κόσμος.
Μὲ τὴ σιωπὴ τῆς θάλασσας θὰ λάβεις τὴ λύπη μου.
Σοῦ στέλνω αὐτὸ τὸ αἰώνιό μου Μή με λησμόνει!"

Ανώνυμος είπε...

πάνε μέρες που σου 'στειλα τα δέντρα μου εκεί
τα ξεφόρτωσε κάνας ταχυδρόμος;

Χρόνια Πολλά και υγεία
με εκτίμηση

Σωκράτης Ξένος

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Σα να μην υπάρχει τόπος. Στην ου-τοπία η ειρήνη - κι ας Νικηφόρα πορεύεται..
Αισθάνεσαι το λόγο ανίσχυρο, μέσα στην τόση φρίκη που ακόμα κι οι εικόνες αναβλύζουν.
Κι ύστερα...πώς να συμμαζέψεις το άπειρο;

Αστοριανή είπε...

...Sthn avlh mou, errikse merika, Swkrath...
Sou afhsa ki ena megalo efxaristw kai mia kapoia paraklhsh "epikoinwnias..." sth dikh sou istoselida.

Fialia sthn Marlnd mou ki ektimhsh se sena.
Yiwta (astoriani.blogspot.com )
apo NY