Θα διαβάζω απευθείας τις οδηγίες του ήλιου Πώς φτάνουνε στα κτήματα της θάλασσας Άλλον μεσάζοντα εγώ δε βάζω στην αγάπη Σωκράτης Ξένος

Σωκράτη τρυφερέ μας φίλε, αγαπημένε μας ποιητή!
Καλώς ήρθες στη νοσταλγία!

« Γωνία θάλασσα»

Θα μας πάρει ανοίγοντας
η νύχτα τα ζεστά δωμάτια των βράχων
θα ζήσουμε παρόντες στη βάφτισή μας
κλαίοντας από ευτυχία
με το λυχνάρι δίπλα σπασμένο στα χίλια του άστρου
και οι ηττημένοι στρατοί των ματιών
η θάλασσα
να αγρυπνά η θάλασσα σκόπελα σώματα
η θάλασσα το προικώο της χράμι δωρίζοντας στα δυο του ενός
με τον εξάψαλμο φύκιων αρωμάτων

όλα μου κι όλα μου κι όλα
το κορίτσι με τα κλειστά τα δέλτα μάτια
ροή ερωδιοί που τρέμουν το αμήν
το υπ` αρχήν που τρέμουν
την πολύχρωμην εξουσία του απτού

φύλα με νύχτα άσχημον μη με δει
από όνειρο του ξάφνου προερχόμενον
παρακαλώντας να οξειδωθούν τα νερά
να μας κλειδώσουν αγάλματα στο αίνιγμα της πέτρας
εξέχοντας τη Μεγάλη Λέξη

”Tεύχη ευτυχίας”

« Θα διαβάζω απευθείας τις οδηγίες του ήλιου
Πώς φτάνουνε στα κτήματα της θάλασσας
Άλλον μεσάζοντα εγώ δε βάζω στην αγάπη

Στροφές του μόνου οι ναοί ουρανοί
Των ξηρών νησιών η κανέλα της άμμου
Στη φιάλη με το κλήμα των στίχων
Κι ύστερα στην αγορά των βράχων ζαλισμένος κανείς
Μετά το άγιο βήμα μετά ο ιορδάνης βυθός

Κόμπε του πρώτου άστρου ψυχή μου
Κουβαράκι σχοινί δικό μου
Στην πιο αιχμή της μοίρας δένεις
Λύσου
Εκεί που άναβε το φως ατλάζι
Τώρα οι αποδόσεις της ερημιάς

Ποιος μάς διστάζει όνομα όνειρο
Στα κάγκελα των αφρών ακουμπισμένος ξένος
Αγνώριστος της τρέμουσας γραφής
Κι άλλη πιο ανισορροπία από του ανεκπλήρωτου να μην υπάρχει
Άκου
Βογκάει η θάλασσα ξέστρατα άλογα και κρατητήριο
Χτυπώντας τοίχοι ακρογιαλιές
Μου προσάπτουν παράφωνον αντίλαλο
Που όλα τα άδεια κοχύλια
Εγώ η σπασμένη ανάσα θαρρώ τα φύσηξα





"Λόρκα"

Άκου τι λεν τα δάση
στήσε αυτί λιώσε χιόνι
τις τελευταίες νύχτες το φθινόπωρο
δακρύζουν ήλεκτρο τα πεύκα
δε φταίω εγώ
κάπου ανεβάσανε Γκαρθία κι ένα ασημένιο ποτάμι
κάπου τη ρεματιά με τις πληγές
δε φταίω εγώ που τρέμει τόξο το γεφύρι
που λούζεται νάρδους ο Γουαδαλκιβίρ
πέφτουν τα πουλιά στου φλάουτου το φύσημα
περνάει τ` ασημένιο ποτάμι
το αρχαίο νερό η φωτιά
το σείσιμο του θάμνου τρέχει να πνιγεί
και πουθενά το πρώτο βήμα

για ένα παρακάτω είπαν
τον χρέωσαν ολόκληρον τα τελωνεία των φθορών
ψεύματα
κι έδειξε χαρτιά σφραγίδες φύλλα
καταθέσεις αστρονομικά ποσά ελευθερία
κι ύστερα τις διπλές βροχές και την αδιαθεσία των άστρων
πίσω τα αγάλματα τα πετρωμένα δάκρυα
σε μέγεθος μερόνυχτου

άστρο μου άστρο μου
για δε μ` αγγίζεις πια
χέρια μου
φράξτε τη μεσολάβηση του σύννεφου
και σεις βουνά με τον κομμένο ορίζοντα
με ένα βλέμμα σάς ρίχνω καταγής
ό,τι και ώρα να `ναι κραυγή
ό,τι ζωή ακορντεόν
τα τιμαλφή συλλέγω των υφάλων να `χει η αγάπη μου
να τραγουδά τα θαύματα σε όστρακο ανοιχτό





«Aπογευματινό»

Αχ μόλις άτονη χορδή και μόλις
πιάστηκα και με τούτον τον τρελό θεό στα χέρια
μονομαχία ανάμεσα νεκρού και ζώντος
δεν πετυχαίνω το άστρο του μάτι
ακούω και τις λαβιές κρυμμένες
σε μιαν τριβή καλοκαιριού
τους κήπους να πεθαίνουν τη βροχή
μα τσιμουδιά καθώς
απόγεμα κρότος τρομακτικός στο τζάμι
πουλάκι σκόνταψε απάνω στο βοριά
δεν πρόλαβα με γιατρικά και πάει
και πάει ώρα τώρα που θεραπεύω τουλάχιστον
τη ματωμένη θέα





"Χώρια μαζί"

Όσο να πω το τίποτα
αστράφτεις στα μάτια μου εξατμιζόμενα νομίσματα

κι όταν άν κοιμάμαι
τεινόμενα χέρια στους πέντε καπνούς
καμιά ανάσα να μη χωράει ούριο όνειρο
παρά ψηλά με την κραυγή
«ξεσταύρωσον ξεσταύρωσον εαυτόν»

μας κλέψανε νυχτιάτικα τον κήπο
μοσχομυρίζουμε ακόμα φρέσκια κοπή

ξεκλειδώνω
το κίτρινο φύλλο

πέρνα καρδιά μου
να δικαιολογηθώ μες στην αιωνιότητα

χώρια μαζί πώς ζουν οι άνθρωποι





"Quelle III"

Μην τρέμεις
είναι νωρίς ακόμα
δεν είπαμε για τις τριανταφυλλιές και τα πουλιά
για τα ζεστά αρώματα εφόδια των κήπων
ακούς τα σώματα
τίποτα δεν ήπιαμε για να ξεχάσουμε

ανήλικα τα αγκάθια στα χώματά μας
με το όνειρο της γύμνιας των πελμάτων
κι ο στίχος με το έναντι να φωνασκεί
ορθοστασία εκποίησηση

αίθουσες αναμονής
κλίνονται ρήματα οφθαλμών σε χρόνο λύπης
μα εσύ λύσε ακόμα έναν ύφαλο
σπάσε υλικά κατάληξη κοχύλια
ως τα πέρατα των μαργαριταριών
κι ύστερα ντυμένη ολοστρόγγυλα χαμόγελα
πέρνα αυτοκίνητο
με τα παράθυρα ανοιχτά της μουσικής
πρόσκρουση στις μέρες μας

εντέλει πού σπάζουν οι άνθρωποι
σε ποιας απόκρημνης είδησης ακτή




"Επί τάπητος"

Κι είπε εντός
έλα κι εσύ ο άλλος
θα στρατοπεδεύσουμε εδώ
στην προκυμαία των τρελών που γράφει προς λαύριο

και έστησε την πληγή ανοιχτά στον άνεμο
να πεταρίζει αίματα
και με φωνές που διώχνουν τα φαντάσματα
λουζόταν στην ομίχλη των προσώπων

ώσπου ένα μικρό περαστικό καλόπουλο
στην ηλικία του αηδονιού όχι παραπάνω
του έδειξε τα ράμφη των πεύκων στον αιθέρα
και της μυρτιάς το τηλεγράφημα

πήρε τότε την κλίση του χαμόγελου
και γύρισε το λόγο προς το κέντρο των λυμαινόντων
το τέλειο να γράψει βλέμμα
πως όλα έρχονται στην άνοιξη
αν με ένα επί τάπητος το απαιτήσεις

μα είναι νοέμβρια τα κάγκελα κι ακόμη
η είσοδος κατάδυτη
κι η έξοδος ολόκληρη στο άφαντο
κι ο κάτω ύπνος δείπνος του χαμένου

και πέρα απ` την ακτή
τα πέλματα των παιδικών νησιών απάνω στην καρδιά του




Ζ Β Α

Με πρόγραμμα δωρεάν παροχών
ανέκαθεν στην αγορά η ζωή
διαθέτει άψογα οργανωμένο δίχτυ εξυπηρέτησης
παντός καιρού
κατ` άτομο κι εντός κι εκτός τόπου
κι αστραπιαίο τηλέφωνο επιθυμίας
όλο το εικοσιτετράωρο
καμιά υποψία χρέωσης

ασφυκτικές ουρές
σπρωξίματα διαπληκτισμοί ελάτε την επομένη
υπογράψτε μιαν εγγυητική αποστολή
τίποτα απ` όλα αυτά

με μιαν απλή απαίτηση σε πρώτη φάση
άμεσος παραλαβή ονείρου
μέχρι να πεις λίμπιτο τον καπάρωσες τον αέρα
μπορείς ν` αρχίσεις το χτίσιμο όσο σε πάρει από κάτω

κι από παραστατικά στοιχεία άδειες και λοιπά
καταθέτουμε λέει αναδρομικά
τις δικαιολογίες τα παράβολα
ενώπιος ενωπίω στο γκισέ του αληθούς
και πάντως εντός της προθεσμίας που ορίζει το προδομένο
που κυμαίνεται συνήθως απ` το τάχιστα ως το ολότελα μόνοι
οπότε και τρέχουν οι αποδόσεις του κλαίγοντας

από τότε μπόλικο άδειο στήθος
σ` αντίθεση με το πλήρες αίσθημα
-πού κατοικοεδρεύει κι αυτό τ` αυτεξούσιο, ο τύραννος -
που επείγει χρονοδιάγραμμα επαφής εδώ και μπόρα

είναι γνωστό
αντέχει πολύ στο ίδιο το βιολί αυτό το θύμα το αίσθημα
κι ιδίως αν παίζει μονόχορδα

Στο κάτω κάτω της γραφής
να υπήρχε τουλάχιστον και μια επιλογή
Ζωή Βήτα Ανταγωνιστική
Όχι σαν και σένα
που ταυτίστηκες με τούτη τη λαϊκή εμπόρισσα
που τ` αρπάζει νομίμως και λέμε κι ευχαριστώ
δόξα σοι ο Λιμός και μη χειρότερα




"Οι άλλοι εμείς"

Σκάβουμε σμύριδα ουρανό με στριπωμένη αξίνα
για να πετύχει η αστραπή
Οι αφελείς των κεφαλαίων ονείρων

Παραλλαγμένες εποχές
χλόη φωνή ανάμεσα σε δέντρα αειθαλή
και στύλους κατακούραστων δρυών
με των νικών δήθεν τα ψιθυρίσματα
μα δεν περνάνε πια άνεμοι ομιλητικοί από τούτο το τώρα


Ό,τι εξέχει απ` το ωραίο μειδίαμα των υλικών
μοιρολόι του λόγου
και συ που σ` έμαθαν να ζεις βεγγαλικά ξένων στιγμών
σηκώνεις το φουστάνι σου ως τους μηρούς των υποσχέσεων
βουτάς στην καθαρότητα της απλότητας ώσπου
με το άγριο φύλλο της μυρτιάς
κι ένα ποτήρι οξυγόνο να σε βαφτίσω αυτούσια
προσφέροντας ασπρόρουχο στο τέλι της μέρας


Χαμηλά κοιτάς
στη μυρωδιά των μικροφώνων λέξεων
και το σοφό της γης το συλημένο σώμα
που με εξυψώνει άπατρι στα φαινόμενα του οδυνηρού
άλλοθι δίχως αύριο


με της υπομονής το σπασμένο άκρο σου δείχνω
πώς παν για τη φωτιά
αυτοί που ρίχνουν πέτρες στα νερά
οι παρολίγον άλλοι




"Καταφυγή"

Μη με ρωτάς με πρωτοσέλιδα
κι ανατρήσεις προσμονές
εγώ ποτέ μου δε σχολίασα υπόγειο χαμόγελο
και τελευταία
αποφεύγω να διαβάζω φωναχτά το υλικό των ημερών

μετέφερα το σώμα μου στα κρεβάτια των κισσών
κι οι σπουργίτες ανέλαβαν των αηδονιών τη συναυλία

ψύχρανε εντός βροχή μου
κι οι στέγες κλαίνε κατηφόρα

ρίξε κάτι πάνω σου
μην κρυώσεις
που σ` έχω και σένα στο νου μου




"Του Αγίου Απολύτου"

Κι εκεί που έλεγα θα λύσω τα άλογά μου
από έναν κόμπο ξεκινώντας απογέύματος
δε θυμούμαι καν το χρώμα του λεωφορείου
ήμουνα θέση ακίνητος ή η ταχύτητα των επερχομένων;

πάντως του Aγίου Απολύτου τέρμα
βγήκα ψιλά από την τσέπη μου
να πληρώσω το ωραίο φως του ταξιδίου
κι ήταν που τρώνε φωσφορούχο τα μάτια
αεικίνητα γρυλίζοντάς με λεία

αποδόθηκα λοιπόν σε έξοδο λυτρωτική
έναντι βωμών διαθέσιμος

στο άπλετο της νύχτας
συλλέγομαι τώρα σχήματα ναυλωμένων άστρων
κλίση κεφαλής αριστερά
χέρια στο στήθος
νυστάζω κατάλευκος
έτσι πλωραία που όλα συνέβησαν σε λίμνη ανθρώπων
κι οι κύκνοι δένοντας λαιμούς έλυναν αγάπη



"Προκυμαία"

Τα μάρμαρα του στήθους σου
σπάζουν ακόμα εδώ αιώνες που επιζήσαμε
γεμάτοι θάλασσες έτη ενθυμούμαι

ίχνη δικά μου πλωραία
και παλεύω τα υλικά του ναυαγού
με το ξύλο τιμόνι να επιπλέει
οργιές μακριά από τη δυνατότητα του χεριού

φυτρώνει αιτίες δήθεν χλόη φωνή
και επείγεται τετραπλή φωτιά
μα γκρεμισμένα τα δωμάτια της νύχτας
περιφέρομαι
έννοια του περιπατητή στην προκυμαία
άκρη άκρη στον παφλασμό της σκέψης σου
στ` αυθεντικά στολίδια σου χοχλάζω
σεντέφι ανθεκτικό

ποιος ετιθάσευσε ζώο των ελιγμών υδάτων
δαγκώνοντας τρώγει ανάμνηση
σκύβει από μεθυσμένο λιμάνι πίνει
κι αργά τρεκλίζοντας στην απομάκρυνση
πλάτη και σηκωμένος γιακάς

ασιδέρωτο σεντόνι μου
κοιμάσαι το καημένο
μιαν άνοιξη άρωμα πλυντηρίου




(Άσκηση άλφα)

Ελάτε πίσω λέξεις
μήλα μου απόκρημνα
ρίζες στιγμές ελάτε που ωρίμαζα
που ήμουν δέντρο του νοήματος
ελάτε πίσω στους χορούς
με τα οπωροφόρα βήματα
και τους ρυθμούς στίχων οργάνων

στις εσχατιές υπαίθριου δωματίου
δίχως
ενός μονοπατιού το ένδυμα
το πρώτο βελόνι μ` αγγίζει
η έναρξη αλίβανων κέδρων




«Αχόπως»

Nα κάμεις κριτική σε μια αγκαλιά πώς
δε δύναμαι γιατί από το δίνω δεν
από το πάρε είναι που λείπει των ανθρώπων
κι έλεγα μέρες τώρα ξένε κάτσε γράψε μιαν ακρογιαλιά
να `χει γλυκύν ξενιτεμό και πέραν

μονόξυλος κανέλα και πέλαο Θράκη
πόνου ντοκτορά περιπολώντας πλήκτρα
έτσι πρόσφυγας τα τσίνορα βρεχόμουν
με ωραίες σφυριές να με διαλαλεί η φλέβα
όσο να αναδυθεί η κραυγούλα που ήθελα
άκσε
στο τσάκισμα τις δρέπουμε εμείς αυτές τις μουσικές
κι από γεννησιμιού το ούτι δεν επείγεται ανάλυση
μόνο να τις εκπέμψω απόψε απόπου εξέχω φως
αυτό τ` ανείπωτο το ηδύποτο που ρέει
με κάμνει που θα `λεγε κι η νόνα μου η Αραλιώ
με κάμνει και γράφομαι ελέησον και σώσον με

αχόπως ατρύγητες συστάδες λουλουδιών
τι αμέλισσο το κάδρο της ζωής μας
διαδρομές ανάρτηση κούρασα τοίχους
ώσπου κρεμάστηκα στο καθιστικό σου
τις νύχτες κατεβαίνω και από τις τέσσερις γωνιές
σου στολίζω τα όνειρα




"Χλόη Φωνή"

Συλλέγω ποταμούς ονόματα να δέσω

στα δάχτυλά σου κόμπους

νερένια δαχτυλίδια και προβόλους ενδοτικούς

και ρεύματα και μήκη και πηγές

και μια μικρή δροσόφυλλη

σταγόνα να ψάχνει απεγνωσμένα

του ήλιου το στενό ανάμεσα στα χείλη

να ξοδευτεί σ' ένα ράγισμα χαμόγελο

χλόη φωνή ήχος συρτός

ένα τοσοδά φλάουτο να τρέμει στόμα

κι αφές ματόκλαδα

στις συχνότητες του ρίγους

σου γράφω απάνω σε απειλή γυαλιού

πυκνή-πυκνή αγάπη

και μόλις κουραστούν τ' ασήκωτα παιχνίδια

των Θεών

θα σκύψω απ' το παράθυρο βαθιά

στο γιαλό του απογέματος

θ' αρπάξω μια χούφτα πλάγιο φως

περίληψη φθινόπωρο και θα 'ρθω

πες μου πού ξημερώνει

τ' αγκαλιασμένο μαξιλάρι του νοτιά

ν' αποθέσω όνειρο γινωμένο

είναι ολόγυμνες οι ώρες

που ολισθαίνουμε στη ρέμβη των παθών

με πλώρες ωραίων οιδημάτων

"Μακό"

"...ό,τι αγάπησες

γυμνό σε άλλες γαίες δωμάτια

το μακό της θύμησης

του κρεβατιού το πόδι

κι ό,τι ξενύχτι

πρωινό αναπόφευκτο

ως απαιτεί η μέρα

η ανάσα

η θάλασσα

οι πληγές

τα ελαφρά πατήματα

στου σεντονιού τα μέρη..."

ώρα αιχμής

και λύνει ο ίδρως τα σχοινιά

γι' αυτό γράφε ποιητή

γράφε

μ' ένα χελιδονιού σπαθί

με μια σπασμένη γλάστρα

γράφε

με τη ξερολιθιά

και τους μαιάνδρους της οχιάς

την αστραπή του θέρους

βουτάει χέρι νηστικό

μες στο νερό

μα το κοχύλι ζωντανό

σε λάθος θέση

«΄Ωρα ακτής»

Είδες
φύκι νερό στα δυο να κόβει
όχι πουλί
μα η φωλιά πουλί να χτίζει
όλα `ναι εδώ

Φράζω το δρόμο του μυρμηγκιού
να με διδάξει υπομονή και φορτίο
μ` αυτά τα κύματα τα λάμδα που υπολείπονται
ετοιμάζω την έναστρη νύχτα
ώρα ακτής
σβήνω της γης τα φώτα
απογειώνω νηστικό μελίσσι
στ` ακριβά κτερίσματα των αυτιών σου
Να `χεις τα τσίνορα ανοιχτά
από το Άλφα ως το Ωμέγα
μ` έναν Σείριο να ξεκινούν τα λόγια τα μαλλιά σου
της άμπωτης βότσαλο χρόνια δίχως αιώνα
να με στιλβώνεις λίγο λίγο
μ` ένα διαθέσιμο άστρο
Γιατί αν στ` άσκοπο κοιμάσαι πάλι απόψε
και σ` άλλο νου
δε ξέρω τι κόσμους
θα διαγράφει χιαστί η χαρά
και η εξόριστη από μέσα μου αντίρρηση

«Νυν οφθαλμοί Βαγδάτης»

Με κοιτάς μ` αυτά τα κομμάτια
τα μάτια της Βαγδάτης
Κοντά και πίσω απ` τον αυχένα
ακούω άδεια σκαλιά σύρματα ανέμους

Ω! Γυμνό ροδάκινο Στόχε υψηλέ
Με τόσα πρόθυμα κλαδιά
πόσο το μέτωπό σου ζήλεψε χώματα
Πού είν` οι αστραπές τα ποτάμια
οι γειώσεις του ήλιου
Ραγδαίες βροχές και διψάς
μα κανένα θολό νερό
δε θα σου πει την αλήθεια

Έλα να σου δείξω και της άμμου τα δώματα
τάφρους της μνήμης
σε στιγμή κόκκινου πανικού
Αρκετά `ναι να σκούξει η καρδιά της πρώτης ηλικίας

Έτσι βλέπω
Με σαράντα οφθαλμούς
στριφογυρνώ σ` ένα σεντόνι
ως μη ελεγχόμενο επεισόδιο
και πάλι
–περίεργο-
ετοιμάζομαι
αφού ακόμα κρατά κάτι απίκραντο
το βλέμμα του αγγέλου
με την αγάπη τ` αδιέξοδο να λειτουργήσω
Δε βρίσκω άλλο εξέχον κερί.

« Χωρίς »

Πηγές μην ψάχνεις
Δεν έχει αθάνατο νερό
Να πλύνεις τον καιρό
Γωνιές
Ιστούς
Κι άδεια πηγάδια

Μα εσύ
Χωρίς το φόβο των διχτυών
Κοιμήσου
Κόκκινο χρώμα έσταξα
Και λίγο όνειρο
Στην όχθη των ματιών
Να `χεις
Στης νύχτας τα περάσματα μαζί σου

Σωκράτης Ξένος , από τη Συλλογή : ΣΗΜΥΔΕΣ






Ένας ποιητής κι ένας συνθέτης συναντήθηκαν στους ιστοτόπους του διαδικτύου. Το αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν η σύνθεση του έργου και η κυκλοφορία του δίσκου «Σημύδες, σουίτα για κιθάρα» βασισμένη στην ποίηση του Σωκράτη Ξένου. Η μουσική του Μπραβάκη, μέσα σε μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα, με το μινιμαλιστικό της χαρακτήρα στοχεύει στην υποβολή των ιδεών του ποιητή χωρίς να επιβάλλεται. Στο ένθετο του δίσκου περιλαμβάνονται δώδεκα ποιήματα από τη συλλογή «Σημύδες» του Σωκράτη Ξένου και ένα σημείωμα του συνθέτη σχετικά με το χρονικό της δημιουργίας του δίσκου.


«Σ' έχει απορροφήσει τόσο η ποίηση...

μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είσαι άνθρωπος,

ελαιογραφία ή κομποσκοίνι..


ήταν το σχόλιο που άφησα στο ιστολόγιο τού πιο αγαπημένου ίσως ποιητή της ιστόσφαιρας. Εκείνος, χιλιόμετρα μακριά, έμοιαζε βυθισμένος στο ποιητικό του σύννεφο, μα πάντα έστεκε δίπλα. Από τότε κρατώ πάντα ένα στίχο του: «με την αγάπη λειτουργώ τ' αδιέξοδο».

Τότε ήταν που ήρθε στ' αυτιά μου η πρώτη μελωδία. Μελωδία, είπα. Κάτι που καθίζει ένα σύγχρονο συνθέτη στο εδώλιο του νεορομαντισμού. Έτσι ξεκίνησαν να γράφονται οι «Σημύδες», σουίτα για κιθάρα σε δέκα μέρη, μέσα σε μια ατμόσφαιρα άκρατου λυρισμού και εσωτερικής διέγερσης.

Στο δρόμο ανακάλυψα πως δεν έγραφα άλλο από... τραγούδια χωρίς λόγια, μα εμπνευσμένα από το εσωτερικό τοπίο του ποιητή. Αυτό άλλωστε μαρτυρούσε και η φόρμα του κάθε μέρους. Κι ήταν αυτό το πενιχρό μου αντίδωρο στο μεγάλο δώρο της ποίησης που απλόχερα μου πρόσφερε.

καλώς ορίσατε στον κόσμο του ποιητή Σωκράτη Ξένου
Κώστας Μπραβάκης

ΣΗΜΥΔΕΣ

(http://sokzi.blogspot.com)





"Μικρό Ροδάκινο"

Μικρό ροδάκινο στόχε υψηλέ
με τόσα πρόθυμα κλαδιά
πόσο το μέτωπό σου ζήλεψε χώματα
Πού είναι οι αστραπές τα ποτάμια οι γειώσεις του ήλιου
ραγδαίες βροχές και διψάς
μα κανένα θολό νερό δε θα σου πει την αλήθεια
Έλα
θα σου δείξω και στων δρόμων τα σώματα
τάφρους της μνήμης σε στιγμή κόκκινου πανικού
αρκετά είναι να σκούξει η καρδιά της πρώτης ηλικίας
μόνο μην πεις πως παιδεύτηκα στην άγνοια λύση
με σαράντα οφθαλμούς στριφογυρνώ σ' ένα σεντόνι
ως μη ελεγχόμενο επεισόδιο
κι αφού κράτάει κάτι απίκραντο του αγγέλου το βλέμμα
με την αγάπη λειτουργώ το αδιέξοδο
δε βρίσκω άλλο εξέχον κερί







Σωκράτης Ξένος-ποίηση, Κώστας Μπραβάκης-μουσική

Κλικ

“Σημύδες, σουίτα για κιθάρα”


ο Σωκράτης Ξένος -- > ο Κώστας Μπραβάκης --> ο Αντώνης Μομπαϊτζής
στιγμές της απαγγελίας του ποιήματος"Μικρό Ροδάκινο"


Classical Guitar Suite - Simides part II by Costas Bravakis




“[...]Ο δίσκος « Σημύδες- σουίτα για κιθάρα» κουβαλάει μια μικρή και, γιατί όχι, παραμυθένια ιστορία. Ένα βράδυ αρχές του Απριλίου 2007 περιδιαβαίνοντας τα λογοτεχνικά ιστολόγια - τα κατά κόσμον μπλογκς - βρέθηκα σε ένα τόπο που έφερε τον τίτλο «Σημύδες». Ένας ποιητής διαφορετικός από όσους είχα δει μέχρι τότε στους ιστότοπους, μια μεγάλη δεξαμενή της ελληνικής γλώσσας, μια αστείρευτη πηγή νεολογισμών και γλωσσικών εφευρημάτων. Ο Σωκράτης Ξένος έγραφε στίχους με την ίδια ευχέρεια που ο Μότσαρτ έγραφε νότες, απαντούσε στα ανοιχτά σχόλια των αναγνωστών με ευγένεια, με υπομονή, χωρίς να φαίνεται πως εντυπωσιάζεται από τις εκδηλώσεις αρκετές φορές λατρείας των φίλων του για την ποίησή του. Ψάχνοντας έμαθα ότι είναι εκπαιδευτικός και ότι ζούσε στο εξωτερικό”.[...]

(από το poiein.gr του Σωτήρη Παστάκα και Σπύρου Αραβανή)




Ο Σωκράτης Ξένος γεννήθηκε στο Σουφλί της Θράκης. Έχει σπουδάσει παιδαγωγικά και τα τελευταία χρόνια υπηρέτησε σε σχολεία του απόδημου Ελληνισμού στη Γερμανία παρακολουθώντας παράλληλα μεταπτυχιακά μαθήματα.
Τον Μάιο του 2007 ο συνθέτης Κώστας Μπραβάκης εμπνευσμένος από την ποίηση του Σωκράτη Ξένου γράφει του μουσικό έργο «Σημύδες-σουίτα για κιθάρα» που κυκλοφορεί και ως ομώνυμος δίσκος το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους.
Τον Σεπτέμβριο του 2008 εκδίδεται από τις εκδόσεις ΕΝΔΥΜΙΩΝ η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «ΣΗΜΥΔΕΣ» τα ποιήματα της οποίας γράφτηκαν κατά το διάστημα που ο συγγραφέας υπηρετούσε στη Γερμανία.