Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..
Τάσος Λειβαδίτης


Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Ώρα καλή σου, ανάσα της ψυχής, ανοίξαμε τον κόρφο μας έλα να μπεις έλα να πιεις από τον πόθο μας.. ΣΕΦΕΡΗΣ





Κοιμούμαι κι η καρδιά μου ξαγρυπνά
κοιτάζει τ' άστρα στον ουρανό και το δοιάκι
και πώς ανθοβολά το νερό στο τιμόνι..





































Κάτω απ' τη γέρικη συκομουριά
στεγνός ο αγέρας γύρισε·
οσμίζουνταν παντού φλουριά
και μας επούλησε.

6 σχόλια:

Εκείνος είπε...

ΠΟΛΥ ομορφο blog. Καλώς σας βρήκα.

mareld είπε...

Καλώς ήρθες φίλε!!!
Προσπαθώ να τιμήσω τους ποιητές μας και επειδή χωρίς μουσική και ποίηση η ζωή μου θα ήταν αρκετά ξερή..ντύνω κατά το δυνατόν τα λόγια με ομορφιά..
Μια όμορφη Άνοιξη σου εύχομαι!!!

Αστοριανή είπε...

Μαρέλντ μου,
αγαπημένη,

τι ροδο-φορία (!!!) είναι αυτή!

Όμως, εκείνο το ολόλευκο, στ' αριστερά...
μου θύμησες νεανικές εποχές, στο σπίτι μας...
Καλή σαρακοστή,
πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ

Δημήτρης Πορφύρης είπε...

Τι να πω...!τι να μολογήσω...!Όσο υπαρχουν άνθρωποι που μπορουν και τουσ συγκινούν η ποιηση,οι στιχοι του Σεφέρη,όσο υπαρχουν καρδιές σαν τη δική σου Mareld που όχι απλά συγκινούνται αλλά αφουγκράζονται κάθε σάλεμα του ροδοπέταλου,καθε άρωμα του ρόδου ... τότε μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε ότι ... θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν'ανθιζουν...
Σ'ευχαριστούμε για την απόλυτη ευαισθησία,για την αισθητική,για την αρμονία,για το αναβλύζον καθάριο ύδωρ της πηγής σου...Νάσαι παντα καλά και νάχεις ανοιχτό τον κόρφο σου στους γλάρους της θάλασσάς μας , αγαπητή Θαλασσοφωταυγάζουσα που μάγεψε η φωταύγεια σου ένα κοχύλι που χιλιάδες χρόνια συναντάται στη θάλασσά μας,τη Μεσόγειο αλλά έχει τη βάση του στη θάλλασσα κοντά στα Κύθηρα και από αυτό βγάζαν ένα μαγικό χρώμα οι αρχαίοι Φοίνικες,οι αρχαίοι Ελληνες,οι Ρωμαίοι και οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου και βάφαν τις χλαμύδες τους...το πορφυρούν...

Μαρία Σ είπε...

Το αφιερωμά σου τόσο αισιόδοξο
πλαισιωμένο με τόσο ωραία λουλούδια τοσες ωραίες μουσικές.
Αυτη τη στιγμή ομως μ εκφράζει μόνο

Λυπούμαι γιατί αφησα να περάσει ενα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δαχτυλά μου
χωρίς να πιώ ουτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ενα μικρό πευκο στο κόκκινο χώμα
δεν εχω αλλη συντροφιά

Unknown είπε...

Eνθουσιάστηκα ! ! ! ! ! ! ! ! !