Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..
Τάσος Λειβαδίτης


Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Δώσ' μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου...μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε πως να την αγγίξω;Τάσος Λειβαδίτης














Kirkh70





ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ
Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΤΟΥ ΡΕΝΤΙΝΓΚ
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

Το βήμα του ήταν ελαφρό και χαρούμενο.
Όμως ποτέ μου δεν είδα άνθρωπο να κοιτά με τόση λαχτάρα το φως.
Ποτέ μου δεν είδα άνθρωπο με τέτοιο πόθο
να κοιτά το μικρό γαλάζιο κομμάτι..

κλικ

Wilde Oscar





ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ

ΤΑ ΔΥΟ ΑΣΤΕΡΙΑ

Πολύ μακριά
στα βάθη τ΄ουρανού
Ζούνε δυο μικρά
χαριτωμένα άστρα.

Που αιώνια απομακρύνονται
το ένα από το άλλο.
Κι αιώνια προσπαθούνε
να πλησιάσουν.

Απλώνουν τα φτερά τους
τα αραχνούφαντα
Για νάρθουνε το ένα
δίπλα στο άλλο.

Αλλά και τα δυο τους
φεύγουν προς τα πίσω
Κάθε φορά που πρόκειται
ν΄αγγίξουν.

Τζένη γνωρίζεις
Αυτά τ΄αστέρια ?
Ή θα πρέπει μήπως
να σου πω την αλήθεια
Ότι δε μας μοιάζουν

Γιατί είμαστε πάντα μαζί.
Εκεί πέρα
στο άπειρο Σύμπαν
Μέσα από τον πόλεμο
των φυσικών στοιχείων
Φτάνει στην καρδιά σου
το ρέμα της αγάπης μου
Της ανυπομονησίας μου
και της θλίψης.




ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

Δώσ' μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Σ' όλους τους τοίχους απόψε ντουφεκίζεται η ζωή.


Aνάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους.
Tί θα απογίνουμε, αγαπημένη;
...μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε
πως να την αγγίξω;


Πως θ' άνοιγα μια πόρτα όταν δε θα 'τανε για να σε συναντήσω
πως να διαβώ ένα κατώφλι αφού δε θα 'ναι για να σε βρω.
Ήταν σα να 'χε πεθάνει κι η τελευταία ανάμνηση πάνω στη γη.


Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο
να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε...
...ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι
και να σφίγγει το δικό σου χέρι.
Kι ήταν σα να 'χε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γη.


...έτσι λέει ο Hλίας: "εγώ θα βρω τον τρόπο να παίζω φυσαρμόνικα"
κι ας τού χουν κόψει και τα δυο του χέρια.

Kι έτσι κάθε βράδυ η λάμπα έσβηνε τη μέρα μας.
Kι όταν ήτανε να πεθάνουμε
αυτοί μας μίλησαν για τη ζωή.
Tότε κι εμείς μπορέσαμε να πεθάνουμε.

Σ' εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο
όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου
αγαπημένη μου.

Mα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα.

Ύστερα ερχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ' όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ' όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.

Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.




κλικ

Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας






2 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Μαρέλντ μου,
... αυτή η στιγμή μιλάει σ' όλους μας...
το μύρο της, την καρδιά μας ανοίγει,
το ευχαριστώ, ηρεμεί την απόσταση
γι αυτό σε σκέπτομαι,
μ' υπομονή,
τυλιγμένη στο βόρειο σέλας;

Σε φιλώ,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

mareld είπε...

Σε ευχαριστώ καρδούλα μου!!!