Ο Γιώργης Παυλόπουλος είναι ένας ποιητής υποδειγματικής λιτότητας…
Τα αντικλείδια μας προσφέρουν ματιές μέσα σε κείνο το φευγαλέο εσωτερικό άδυτο της ποίησης που σε μια στιγμή είναι ερμητικά κλειστό και σε μιαν άλλη, σαν από θαύμα, διάπλατα ανοιχτό.
Γιώργος Δανιήλ
Πανεπιστήμιο του Τορόντο
WORLD LITERATURE TODAY,
64,1 (1990), 170-1
… Ο Παυλόπουλος πέρασε τα παιδικά του χρόνια στον Πύργο, κοντά στην Ολυμπία, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, και μετά από λίγα χρόνια στην Αθήνα, έχει τώρα επιστρέψει στη Επαρχιακή του Πατρίδα. Η εκφραστική έκταση και δύναμη της ποίησής του κάθε άλλο παρά Επαρχιακή είναι. Το κέντρο του "Κατωγιού" είναι μια τρομακτική νεανική εμπειρία πολέμου, εμπειρία που έχει απορροφηθεί από την ευρυνόμενη φαντασία του οριμάζοντος ποιητή.
Alan Υoung
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. TIMES (Λονδίνου), TLS, 18-8-1978
Πήτερ Λήβι
Μεταφραστής
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 5-5-1977
Μ' ενδιαφέρει η ποίηση του Γιώργη Παυλόπουλου γιατί είναι αποτελεσματική χωρίς ψιμύθια. Λέγοντας "ψιμύθια", εννοώ: χωρίς γλωσσικούς κορδακισμούς, που συνήθως είναι επιφανειακά σχήματα χωρίς ν' αγγίζουν τίποτε στο βάθος - και η ποίηση είναι, αν μπορώ να πω, έκφραση βάθους.
Σε τι προχωρεί, μ' αυτόν, η ποίηση; Δεν ξέρω, άλλοι θα το πουν. αλλά στα χρόνια που ζούμε, το να κρατά κανείς την τέχνη σε μια ορισμένη στάθμη, είναι πρόοδος.
Γιώργος Σεφέρης
Ποιητής
Από το βιβλίο του Γ.Π. Σαββίδη:
"Πάνω νερά" (Αθήνα, Ερμής 1973)
Θυμάμαι τώρα καθαρά, που είπες, πως αν η αλήθεια είναι άσπρο ή μαύρο δε θέλω να τη μάθω ποτέ.
Σταύρο των πολύτιμων στιγμών της ευαισθησίας, της ανημποριάς και της υπέρτατης δύναμης. Χαίρε τα ερέβη.
Πολύτιμε, ησυχία. Τώρα η νύχτα είναι βαθειά.
Ομως...
Για να υψώνεις το χέρι, γροθιά ή παλάμη ανοιχτή πάνω από τους ανθρώπους και τα ερείπια, θα πει ότι είδες ορίζοντες και το σύμπαν δεν άδειασε - γιατί χωρίς φως πώς θα φανούν γραμμές των οριζόντων - κι έπειτα, μαζί με το χέρι απλωμένο ή γροθιά, υψώνεσαι και συ αδερφέ μου. Τι κι αν κάτω είναι ερείπια ή ναοί. Υψώνεσαι κι αυτό μετράει σ αυτή την καταραμένη συνομοταξία μας. Κι αν όχι, πώς και γιατί αιωρούμαστε;
«Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια,
για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα. Την ομορφιά
ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιος μου το μοίρασα δίκαια.
Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ' ένα κρινάκι του αγρού
τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε»
Pablo Neruda
«Πρώτα απ’ όλα λοιπόν Ηρόδοτε, πρέπει να ορίσουμε με ακρίβεια τα νοήματα που αντιστοιχούν στις λέξεις, για να μπορούμε να κρίνουμε τις θέσεις ή τα ζητούμενα ή τις απορίες κάνοντας αναγωγή σ’ αυτά και να μην άκριτα αποδεικνύουμε τα πάντα στο άπειρο, ή να χρησιμοποιούμε κενές λέξεις. Γιατί είναι ανάγκη το πρωταρχικό νόημα κάθε λέξης να είναι φανερό και να μη χρειαζόμαστε να το αποδείξουμε».
ΠΡΩΤΟΝ ΜΕΝ ΟΥΝ ΤΑ ΥΠΟΤΕΤΑΓΜΕΝΑ ΤΟΙΣ ΦΘΟΓΓΟΙΣ, Ω ΗΡΟΔΟΤΕ, ΔΕΙ ΕΙΛΗΦΕΝΑΙ, ΟΠΩΣ ΑΝ ΤΑ ΔΟΞΑΖΟΜΕΝΑ Η ΖΗΤΟΥΜΕΝΑ Η ΑΠΟΡΟΥΜΕΝΑ ΕΧΩΜΕΝ ΕΙΣ ΤΑΥΤΑ ΑΝΑΓΑΓΟΝΤΕΣ ΕΠΙΚΡΙΝΕΙΝ, ΚΑΙ ΜΗ ΑΚΡΙΤΑ ΠΑΝΤΑ ΗΜΙΝ <η> ΕΙΣ ΑΠΕΙΡΟΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΣΙΝ Η ΚΕΝΟΥΣ ΦΘΟΓΓΟΥΣ ΕΧΩΜΕΝ, ΑΝΑΓΚΗ ΓΑΡ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΕΝΝΟΗΜΑ ΚΑΘ’ ΕΚΑΣΤΟΝ ΦΘΟΓΓΟΝ ΒΛΕΠΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΜΗΘΕΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ ΠΡΟΣΔΕΙΣΘΑΙ. (Επίκουρος, επιστολή προς Ηρόδοτο).
6 σχόλια:
ΠΟΛΥ ομορφο blog. Καλώς σας βρήκα.
Καλώς ήρθες φίλε!!!
Προσπαθώ να τιμήσω τους ποιητές μας και επειδή χωρίς μουσική και ποίηση η ζωή μου θα ήταν αρκετά ξερή..ντύνω κατά το δυνατόν τα λόγια με ομορφιά..
Μια όμορφη Άνοιξη σου εύχομαι!!!
Μαρέλντ μου,
αγαπημένη,
τι ροδο-φορία (!!!) είναι αυτή!
Όμως, εκείνο το ολόλευκο, στ' αριστερά...
μου θύμησες νεανικές εποχές, στο σπίτι μας...
Καλή σαρακοστή,
πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ
Τι να πω...!τι να μολογήσω...!Όσο υπαρχουν άνθρωποι που μπορουν και τουσ συγκινούν η ποιηση,οι στιχοι του Σεφέρη,όσο υπαρχουν καρδιές σαν τη δική σου Mareld που όχι απλά συγκινούνται αλλά αφουγκράζονται κάθε σάλεμα του ροδοπέταλου,καθε άρωμα του ρόδου ... τότε μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε ότι ... θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν'ανθιζουν...
Σ'ευχαριστούμε για την απόλυτη ευαισθησία,για την αισθητική,για την αρμονία,για το αναβλύζον καθάριο ύδωρ της πηγής σου...Νάσαι παντα καλά και νάχεις ανοιχτό τον κόρφο σου στους γλάρους της θάλασσάς μας , αγαπητή Θαλασσοφωταυγάζουσα που μάγεψε η φωταύγεια σου ένα κοχύλι που χιλιάδες χρόνια συναντάται στη θάλασσά μας,τη Μεσόγειο αλλά έχει τη βάση του στη θάλλασσα κοντά στα Κύθηρα και από αυτό βγάζαν ένα μαγικό χρώμα οι αρχαίοι Φοίνικες,οι αρχαίοι Ελληνες,οι Ρωμαίοι και οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου και βάφαν τις χλαμύδες τους...το πορφυρούν...
Το αφιερωμά σου τόσο αισιόδοξο
πλαισιωμένο με τόσο ωραία λουλούδια τοσες ωραίες μουσικές.
Αυτη τη στιγμή ομως μ εκφράζει μόνο
Λυπούμαι γιατί αφησα να περάσει ενα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δαχτυλά μου
χωρίς να πιώ ουτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ενα μικρό πευκο στο κόκκινο χώμα
δεν εχω αλλη συντροφιά
Eνθουσιάστηκα ! ! ! ! ! ! ! ! !
Δημοσίευση σχολίου