Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..
Τάσος Λειβαδίτης


Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Χείλι μου μοσκομύριστο που ως λάλαγες ανθίζαν λιθάρια και ξερόδεντρα κι αηδόνια φτερουγίζαν Γιάννης Ρίτσος 1/5/1909 1/5/2009




















Από τη νοσταλγία στην Εαρινή μας Συμφωνία ή Αγγελική Κώττη
με αγάπη



Γιάννης Ρίτσος: Ένα σχεδίασμα βιογραφίας
της Αγγελικής Κώττη


Η Αγγελική Κώττη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στο πολιτιστικό τμήμα της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» (1978-1992) και της εφημερίδας «Έθνος» (1992-σήμερα).

Άλλα βιβλία της:

Μάνος Κατράκης (επιμέλεια υλικού με τον Κώστα Κουτσαυτίκη), Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει (μυθιστόρημα). Έχει επιμεληθεί την έκδοση Μελίνα Μερκούρη (΄Ιδρυμα Μελίνα Μερκούρη) και έχει συμμετάσχει στο CD-ROM για τη Μελίνα που εξέδωσε το υπουργείο Πολιτισμού.


Έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά «Τομές», «Διαβάζω», «Νέα Εστία», «Η Λέξη».


Είναι επιμελήτρια του αρχείου αυτογράφων έργων Γιάννη Ρίτσου, το οποίο είναι κατατεθειμένο στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη.





Κόκκινο ποτάμι η οργή, φουσκώνει και ξεχειλίζει η αδικία, κόκκινο ποτάμι το αίμα των αδικοχαμένων παλικαριών κυλάει στον δρόμο. Ζήτησαν ψωμί, ένα ανθρώπινο μεροκάματο, ένα καλύτερο αύριο, πήραν μαχαίρι. Κόκκινα κύματα οι διαδηλωτές καπνεργάτες βουίζουν και σπάζουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Ο αγώνας της εργατιάς έχει ξεκινήσει. Ο φόρος της τόλμης πληρώνεται. 9 Μαΐου του 1936, ημέρα Σάββατο. Συνεχίζεται κι εντείνεται η πανεργατική απεργία. Η χωροφυλακή προσπαθεί να αναχαιτίσει τους διαδηλωτές. Τα όργανα της τάξης αρχίζουν να πυροβολούν. Χρησιμοποιούν ακόμα και πολυβόλα. Δώδεκα νεκροί και 250 τραυματίες ήταν το τίμημα της απεργίας από την αστυνομία του Μεταξά.
Ανάμεσα στο πλήθος που κινείται συνέχεια με ορμή μια φιγούρα στέκει ακίνητη. Μια γυναίκα δεν κουνά από την άκρη του δρόμου. Ντυμένη στα μαύρα, σκυφτή, με τα λευκά μαλλιά της λυμένα, τα στήθη γδαρμένα. Τι πασχίζει να κρύψει με το σώμα της, τι θέλει να προστατέψει; Ανασηκώνει για λίγο το βλέμμα. Το άψυχο κορμί ενός νέου κείται πάνω σε μία ξύλινη πόρτα. Είναι ο γιος της, ο μονάκριβός της:
Τάσος Τούσης

Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου,
πουλάκι της φτωχειάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,
Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω
και δε σαλεύεις, δε γροικάς τα που πικρά σου λέω;
...
Δε μου μιλείς κι η δόλια εγώ τον κόρφο, δες, ανοίγω
και στα βυζιά που βύζαξες τα νύχια, γιε μου, μπήγω.
...
Κορόνα μου, αντιστύλι μου, χαρά των γερατειώ μου,
ήλιε της βαρυχειμωνιάς, λιγνοκυπάρισσό μου.

Κι όσο η μάνα σπαράζει, κάποιοι πλησιάζουν, να την ανασηκώσουν, να την βοηθήσουν, να πάρουν το νεκρό εργάτη και να τον σηκώσουν στα χέρια, ψηλά, να τον κάνουν τον λαϊκό τους ήρωα, παντιέρα, αρχή της διαδήλωσής τους. Η μάνα, αρχικά αντιδρά αρνητικά. Δεν θέλει να της τον πάρουν. Αρνείται την πραγματικότητα. «Αφορίζει» το «μοιραίο»:

Κανείς μη γγίξει πάνω του, παιδί μου είναι δικό μου.
Σιωπή. σιωπή. κουράστηκε, κοιμάται το μωρό μου.

Ποιος μου το πήρε; Ποιος μπορεί να μου το πάρει εμένα;
Άσπρισαν τα χειλάκια του, τα μάτια του κλεισμένα.


Μάιος 1958: Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος βρίσκεται στο Παρίσι, μελοποιεί τον "Επιτάφιο" του Γιάννη Ρίτσου.
Του Γιώργου Μπαχά









Από το αρχείο της ΕΡΤ:http://www.ert-archives.gr/wpasV2/pu blic/c02-arch-search.aspx
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΙΤΣΗΣ στην εκπομπή «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ» ερευνά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τον Μάιο του 1936 στη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ και τις απεργιακές κινητοποιήσεις που συντάραξαν την πόλη.











"Επιτάφιος κατά Σταύρο Ξαρχάκο"
Μίκη Θεοδωράκη - Γιάννη Ρίτσου
Τραγούδι: Μαρία Σουλτάτου
Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής- Διεύθυνση: Σταύρος Ξαρχάκος
Ζωντανή Ηχογράφηση απο το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού το 2000





Πού πέταξε τ' αγόρι μου

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Γρηγόρης Μπιθικώτσης & Καίτη Θύμη ( Ντουέτο )

Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου
καρδούλα της καρδιάς μου
πουλάκι της φτωχιάς αυλής
ανθέ της ερημιάς μου.

Πού πέταξε τ' αγόρι μου
πού πήγε, πού μ' αφήνει.
Χωρίς πουλάκι το κλουβί
χωρίς νερό η κρήνη.

Πώς κλείσαν τα ματάκια σου
και δεν θωρείς που κλαίω
και δεν σαλεύεις δεν γρικάς
τα που πικρά σου λέω.








Χείλι μου μοσκομύριστο

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Γρηγόρης Μπιθικώτσης & Καίτη Θύμη ( Ντουέτο )

Μαλλιά σγουρά που πάνω τους
τα δάχτυλα περνούσα
τις νύχτες που κοιμόσουνα
και πλάι σου ξαγρυπνούσα.

Φρύδι μου γαϊτανόφρυδο
και κοντυλογραμμένο,
καμάρα που το βλέμμα μου
κούρνιαζε αναπαμένο.

Μάτια γλαρά που μέσα τους
αντίφεγγαν τα μάκρη
πρωινού ουρανού και πάσκιζα
μην τα θαμπώσει δάκρυ.

Χείλι μου μοσκομύριστο
που ως λάλαγες ανθίζαν
λιθάρια και ξερόδεντρα
κι αηδόνια φτερουγίζαν.


(Στήθεια πλατιά σαν τα στρωτά
φτερούγια της τρυγόνας
που πάνωθέ τους κόπαζε
κ' η πίκρα μου κι ο αγώνας.

Μπούτια γερά σαν πέρδικες
κλειστές στα παντελόνια
που οι κόρες τα καμάρωναν
το δείλι απ' τα μπαλκόνια.

Και γώ, μη μου βασκάνουνε,
λεβέντη μου τέτοιο άντρα,
σου κρέμαγα το φυλαχτό
με τη γαλάζια χάντρα.

Μυριόρριζο, μυριόφυλλο
κ' ευωδιαστό μου δάσο,
πώς να πιστέψω η άμοιρη
πως μπόραε να σε χάσω;)









Μέρα Μαγιού μου μίσεψες

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Άλλες ερμηνείες: Νανά Μούσχουρη

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω

Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης

Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια

Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά
τα ωραία θα ‘ν' δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας








Βασίλεψες αστέρι μου

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Νανά Μούσχουρη
Άλλες ερμηνείες: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
|| Μαίρη Λίντα || Μαρία Σουλτάτου

Βασίλεψες αστέρι μου,
βασίλεψε η πλάση.
Κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο,
το φέγγος του έχει μάσει.

Κόσμος περνά και με σκουντά,
στρατός και με πατάει
κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά
ουδέ σε παρατάει.

Την άχνα απ' την ανάσα σου
νιώθω στο μάγουλό μου,
αχ, κι ένα φως, μεγάλο φως
στο βάθος πλέει του δρόμου.

Τα μάτια μου σκουπίζει τα
μια φωτεινή παλάμη.
Αχ κι η λαλιά σου, γιόκα μου
στο σπλάχνο μου έχει δράμει.

Και να που ανασηκώθηκα,
το πόδι στέκει ακόμα.
Φως ιλαρό λεβέντη μου
μ' ανέβασε απ' το χώμα.

Σημαίες τώρα σε ντύσανε,
παιδί μου εσύ κοιμήσου.
Κι εγώ τραβώ στ' αδέρφια σου
και παίρνω τη φωνή σου.








Ήσουν καλός κι ήσουν γλυκός

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Άλλες ερμηνείες: Νανά Μούσχουρη

Ήσουν καλός κι ήσουν γλυκός
κι είχες τις χάρες όλες,
όλα τα χάδια του αγεριού,
του κήπου όλες τις βιόλες.

Το πόδι ελαφροπάτητο
σαν τρυφερούλι ελάφι,
πάταγε το κατώφλι μας
κι έλαμπε σα χρυσάφι.

Νιότη απ' τη νιότη σου έπαιρνα
κι ακόμη αχνογελούσα,
τα γερατειά δεν τρόμαζα,
το θάνατο αψηφούσα.

Και τώρα πού θα κρατηθώ,
πού θα σταθώ, πού θάμπω,
που απόμεινα ξερό δεντρί
σε χιονισμένο κάμπο;

[Πώς θα γυρίσω μοναχή
στο ερμαδιακό καλύβι;
Έπεσε η νύχτα στην αυγή
και το στρατί μού κρύβει.

Ωχ, δεν ακούστηκε ποτές
και δε μπορεί να γίνει
να καίγουνται τα χείλια μου
και νάμαι μπρος στην κρήνη.]








Στο παραθύρι στεκόσουν

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Γρηγόρης Μπιθικώτσης & Καίτη Θύμη ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Μαρία Φαραντούρη || Νένα Βενετσάνου

Στο παραθύρι στεκόσουν
κι οι δυνατές σου οι πλάτες
φράζαν ακέρια την μπασιά
τη θάλασσα τις τράτες.

Κι ο ίσκιος σου σαν αρχάγγελος
πλημμύριζε το σπίτι
κι εκεί στ' αυτί σου σπίθιζε
η γαζία τ' αποσπερίτη.

Κι ήταν το παραθύρι μας
η θύρα όλου το κόσμου
κι έβγαζε στον παράδεισο
που τ' άστρα ανθίζαν φως μου.

Κι ως στεκόσουν και κοίταζες
το λιόγερμα ν' ανάβει
σαν τιμονιέρης φάνταζες
κι η κάμαρα καράβι.

Και μες στο χλιό και γαλανό
το απόβραδο έγια λέσα
μ' αρμένιζες στη σιγαλιά
του γαλαξία μέσα.

Και το καράβι βούλιαξε
κι έσπασε το τιμόνι
και στου πελάγου το βυθό
πλανιέμαι τώρα μόνη.








Να'χα τ'αθάνατο νερό

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Να'χα τ'αθάνατο νερό
ψυχή καινούργια να 'χα
να σού'δινα να ξύπναγες
για μια στιγμή μονάχα

Να δεις, να πεις, να το χαρείς
ακέραιο τ'όνειρό σου
να στέκεται ολοζώντανο
κοντά σου, στο πλευρό σου

Βροντάνε στράτες κι αγορές
μπαλκόνια και σοκάκια
και σου μαδάμε οι κορασιές
Λουλούδια στα μαλάκια

Με τα χεράκια σου τα δυο
τα χίλιοχαϊδεμένα
όλη τη γης αγκάλιαζα
κι όλα ήτανε για μένα








Γλυκέ μου εσύ δεν χάθηκες

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Άλλες ερμηνείες: Νανά Μούσχουρη

Γιε μου ποια μοίρα στο ’γραφε, ωιμέ
και ποια μου το’ χε γράψει.
Τέτοιον καημό τέτοια φωτιά, καημέ
στα στήθια μου ν’ ανάψει.

Γλυκέ μου εσύ δεν χάθηκες, ωιμέ,
μέσα στις φλέβες μου είσαι.
Γιε μου, στις φλέβες ολουνών
καημέ έμπα βαθιά και ζήσε.







Ω, τι όμορφα σαν σμίγουνε, σαν αγαπιούνται οι ανθρώποι,
φεγγοβολάνε οι ουρανοί, μοσκοβολάνε οι τόποι.




18 σχόλια:

mareld είπε...

Υπάρχεις!

Υπάρχω!

Υπάρχουμε!

"Ω, τι όμορφα σαν σμίγουνε, σαν αγαπιούνται οι ανθρώποι,
φεγγοβολάνε οι ουρανοί, μοσκοβολάνε οι τόποι"


Αγγελική!
Δεν σε ξέρω πολύ, αλλά και αυτό το "λίγο" που έχω νιώσει στην Εαρινή Συμφωνία αρκεί για μια ολόκληρη ζωή!


Τζιβαέρια μου!

Σας αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη!

Εαρινή Συμφωνία είπε...

Εκανες θαύματα. Θαύματα! Να είσαι καλά
Καλό μήνα
Καλό Ρίτσο
Ο,τι καλύτερο στην ψυχή και στη ζωή σου

mareld είπε...

Αγγελική!

Μια αγκαλιά κόκκινες παπαρούνες αφήνω στο κατώφλι σου!

Κόκκινο στις ψυχές μας, να καίει η φλόγα για όλους τους αδικοχαμένους αλλά και για το γέλιο του Μάη στα μάτια των παιδιών του σήμερα και του αύριο..

Σήμερα δεν έβαλα κόκκινο στη Κόκκινη Πρωτομαγιά γιατί θα με έπιαναν τα κλάματα!

Πρέπει να σου πω την πρώτη φορά που μπήκα στην Εαρινή Συμφωνία ήθελα να βρω μια πέτρα να καθήσω και να ακούσω..

Μικρός λαός και πολεμά
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί
το φως και το τραγούδι!

Σου αφιερώνω..


Γ. Ρίτσος, ''Εαρινή Συμφωνία''

ΧVI, Ποιήματα 1930-1960

XVI

Χαρά χαρά.

Δε μας νοιάζει

τι θ' αφήσει το φιλί μας

μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.

Αγγίξαμε

το μέγα άσκοπο

που δε ζητά το σκοπό του.

Ο Θεός

πραγματοποιεί τον εαυτό του

στο φιλί μας.

Περήφανοι εκτελούμε

την εντολή του απείρου.

'Ενα μικρό παράθυρο

βλέπει τον κόσμο.

'Ενα σπουργίτι λέει

τον ουρανό.

Σώπα.

Στην κόγχη των χειλιών μας

εδρεύει το απόλυτο.

Σωπαίνουμε κι ακούμε

μες στο γαλάζιο βράδι

την ανάσα της θάλασσας

καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου

που δε μπορεί να χωρέσει

την ευτυχία του.

'Ενα άστρο έπεσε.

Είδες;

Σιωπή.

Κλείσε τα μάτια.


Πάντα γελαστή!

Πολλά φιλάκια!

P. Kapodistrias είπε...

Την ευχή του Ποιητή να έχουμε!

Ας πρωτομαγιασθούμε λοιπόν!

kiki είπε...

Αχ Μαρελντίτα! Καλή λουλουδάτη Πρωτομαγιά να έχεις!

Μαρία Σ είπε...

......
Δεν μπορώ να σου στείλω ουτε ενα λουλούδι από τούτο το ανοιξιάτικο πλούτος , ουτε ενα κλωνί χρυσάφι από τα σύνεφα εκεί πάνω.
ανοιξε το παραθυρό σου και αγνάντεψε πέρα.
.......
μπορώ ,να σου στείλω μόνο ,τους παραπάνω στίχους του Ρ. Ταγκόρ
Πάντα νασαι ανοιξιάτικη και χαρούμενη
Μαρία

mareld είπε...

Αγαπημένε μου Φίλε!

Την ευχή του.. τη χρειαζόμαστε!

Πάντα χαρούμενος!

Καλή Πτωτομαγιά!

mareld είπε...

Και σε σένα τζόγια μου, εύχομαι μυρωδάτη, χαρούμενη Πρωτομαγιά!

Έφτιαξες στεφάνι;

Πολλά φιλάκια!

mareld είπε...

Μαράκι μου!

Καλώς ήρθες κουτσούνι μου!

Αχ..και να ήμουν στην αυλή σου τη λουλουδιασμένη να βλέπω τη θάλασσα και να πίνω καφέ από τα χεράκια σου!

...ουτε ενα λουλούδι από τούτο το ανοιξιάτικο πλούτος..Ταγκόρ αγαπημένος..

Μου έστειλες όμως τόση χαρά!

Είμαι άυπνη γιατί ο γιος μου ο Νάσος έφυγε με φίλους τη νύχτα να πάνε Βερολίνο..τις αδυναμίες μας τις ξέρεις..τι να κάνουμε..το παιδί συνεχίζει τη κόκκινη παράδοση..

Γελαστή Πρωτομαγιά!

Φιλάκια πολλά!

Unknown είπε...

Αγαπημένη Μάρελντ!
Μόνο με απέραντη σιωπή, σεβασμό και δέος θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει την σημερινή σου ανάρτηση!

Κολύμπησα μέσα στο χρώμα της χαράς και του μέλλοντος, το πορτοκαλί!

Βυθίστηκα μέσα στους ήχους του πιάνου, των στοίχων κι αυτής άχ! της τόσο βαθείας, γλυκειάς, ειρηνικής φωνής του αγαπημένου μας Γ. Ρίτσου!

Εξαϋλώθηκα με την μουσική του Μίκη μας... κι όμως,

Υπάρχω!

Υπάρχεις!

Υπάρχουμε!

Σας αγαπώ όλους και σας εύχομαι,
καλό μήνα!

Φιλάκια
Πολύνι

mareld είπε...

"Την ομορφιά

ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιος μου το μοίρασα δίκαια.

Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ' ένα κρινάκι του αγρού

τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα"



Μίλησε μας γιά την Ομορφιά.

Κι' αυτός απάντησε:

Που θ' αναζητήσετε την Ομορφιά, και πως θα τηνε βρείτε αν δεν φανεί στο δρόμο σας και γίνει οδηγός σας;
Και πως γι' αυτήν θα μιλάτε αν δε γίνει η υφάντρα του Λόγου σας;

Οι λυπημένοι και οι αδικημένοι λένε, "Η ομορφιά είναι καλή κι' ευγενική",
"Σα νέα μητέρα που δεν παινεύει τη δόξα της περνά ανάμεσα μας".

Κι' αυτοί που τους δονεί το πάθος λένε, " Οχι, κάτι πανίσχυρο και τρομερό είν' η Ομορφιά. Σα θύελλα σείει τη γη κατ' από τα πόδια μας, σα θύελλα και τον ουρανό που μας σκεπάζει".
Οι κουρασμένοι κι' οι ακούραστοι έτσι μιλούν. " Η Ομορφιά είναι υφασμένη απ' απαλούς ψιθύρους. Μιλεί μέσα στο πνεύμα μας. Στη σιωπή μας υποτάσσεται η φωνή της, σα φως αδύναμο που τρέμει μπρος στο φόβο του σκοταδιού."

Μα οι ανήσυχοι λένε, " Ακούσαμε την κραυγή της ανάμεσα στα βουνά. Μαζί μ ' αυτήν ήρθε ως εμάς ο ήχος της οπλής των αλόγων, και των φτερών το χτύπημα, κι' ένας βρυχηθμός του λιονταριού".

Την νύχτα λένε οι βιγλάτορες της πολιτείας. " Η Ομορφιά θ' ανατείλει μαζί με την αυγή".
Και την ημέρα οι οδοιπόροι έτσι μιλούν. " Την είδαμε να σκύβει στη γη από την πύλη της δύσης".
Μες στο χειμώνα, λέν' αυτοί που κλείστηκαν απ' το χιόνι. " Θα έρθει με την άνοιξη πηδώντας από λόφο σε λόφο".
Και μες στην κάψα του καλοκαιριού, λένε οι θεριστάδες. "Είδαμε να χορεύει μαζί με τα φύλλα του φθινοπώρου. Είδαμε και μιά τούφα χιόνι στα μαλλιά της".
Ολα αυτά είπατε γιά την Ομορφιά.

Ομως στ'αλήθεια δε μιλήσατε γι' αυτήν παρά γιά πόθους απραγματοποίητους.

Κι' η Ομορφιά δεν είναι ανάγκη, μα έκσταση.

Δεν είναι χείλη που διψούν, ούτε ένα χέρι αδειανό που απλώνεται και ζητά.

Μα μιά φλεγόμενη καρδιά και μιά ψυχή μαγεμένη.

Δεν είναι η εικόνα που θέλετε να δείτε, ούτε είναι το τραγούδι που θέλετε ν' ακούσετε, μα μιά εικόνα που αντικρύζετε μες από βλέφαρα κλειστά, κι' ένα τραγούδι που ακούτε μες από σφαλιστό αυτί.

Δεν είναι ο χυμός μες στον αυλακωμένο φλοιό, ούτε φτερό δεμένο σε νύχι, μα ένα περιβόλι αιώνια ανθισμένο, μιά συναγωγή αγγέλων που πετούν χωρίς σταματημό.

Ανθρωποι του Ορφαλιζ, η Ομορφιά είναι η ζωή όταν αυτή η ζωή αποκαλύπτει το ιερό της πρόσωπο.
Ομως εσείς είστε η ζωή και σεις το πέπλο που την σκεπάζει.

Η Ομορφιά είναι η αιωνιότητα που καθρεφτίζεται σ' ένα καθρέφτη.
Σεις όμως είστε η αιωνιότητα, σεις κι' ο καθρέφτης.

Χαλίλ Γκιμπράν ο προφήτης

Unknown είπε...

Υ.Γ. Η σημερινή σου ανάρτηση θα μπορούσε αναμφίβολα να θεωρηθεί ως ένα μνημόσυνο για τον Τιτάνα ποιητή μας Γιάννη Ρίτσο, όχι μόνο για τα 100 χρόνια απο την γέννηση του αλλά και γι τα 200, 300, 500 ... χρόνια.

Σε ευχαριστούμε!

Φιλάκια πολλά γλυκά δροσερά ανοιξιάτικα!

Πολύνι

Unknown είπε...

Σήμερα αγόρασα μια γαρδένια για την Κατερίνα μου και έναν έρωτα για σενα!
(φυτά εννοώ... μην παρεξηγηθούμε!)

Καλή πρωτομαγιά !

Πολύνι

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Κι από 'δω, Μάρελντ, την αγάπη μου.

ΥΓ. Είδες, τελικά, που δεν είναι υπερβολή, να ανθίζουν τα λιθάρια και τα ξερόδεντρα;

mareld είπε...

Πολύνι μου!

Πάντα μου μιλάς για το τρυφερό μας ποιητή!

Θα ομολογήσω ότι το θεωρώ μεγάλη απώλεια που δεν έτυχε να τον δω από κοντά..να νιώσω τη θεϊκή του αύρα!!!

Αχ...ανάθεμά σε ξενιτειά..τζιβαέρι μου!!!!

Πόσο θα ήθελα να δω το στεφάνι στη πόρτα σου γλυκιά και αέρινή μου φίλη, αγαπημένο γαισεμάκι!!!

Κρινάκια στην αυλή σου και μοσχοβολιά απέραντη μαζί με Ιόνιο Χάδι στη ψυχή σου!!!



Γιατί ο Ρίτσος δεν ήταν μόνο ο ποιητής της "Ρωμιοσύνης" ή του "Επιτάφιου", έργα μέσα από τα οποία τον γνωρίζει το ευρύ κοινό. Δεν ήταν μόνο ο στρατευμένος ποιητής, ήταν και αυτός, αλλά και πολλά άλλα ακόμα. "Ποιος είναι λοιπόν;"
"Ο βάρδος των λαϊκών αγώνων ή ο μοναχικός σκεπτικιστής, ο 'απαρηγόρητος παρηγορητικός του κόσμου'; Ο αισθησιακός, που ρουφάει μ' όλους τους πόρους του τους χυμούς της ζωής, αυτός που κλείνει μέσα στο ανθρώπινο σώμα όλο τον φυσικό κόσμο και, αντίστροφα, μεταμορφώνει το σύμπαν σε παλλόμενη σάρκα; Ο ερωτικός, που σκιρτά σ' όλα τ' αγγίγματα των σωμάτων και των αγαλμάτων, ή ο ασκητής, που "απωθεί" και "θεώνεται" Ή μήπως ο βαθιά υπαρξιακός, που εκθέτει την αγωνία του στον ψιθυριστό του διάλογο με το χρόνο και το θάνατο; Ο διχασμένος και διπλός, μας λέει ο ίδιος, επιβεβαιώνοντας τον υπερβατικό λόγο της ποίσης".
Χρύσα Προκοπάκη.

Φιλάκια!

mareld είπε...

Ζακυνθινάκι!

Θα καλέσουμε τον κ. Νανόπουλο να μας δώσει εξηγήσεις..εξισώσεις για τον έρωτα δεν μπορεί να φτιάξει αλλά κάποια ερμηνεία για το πως ανθίζουν τα λιθάρια και τα ξερόδεντρα σίγουρα θα μας δώσει, αφού η
κβαντομηχανική περιγράφει τη συμπεριφορά της ύλης στο μοριακό, ατομικό και υποατομικό επίπεδο.
Πιθανόν να οφείλεται στη τριβή με τον κβαντικό αφρό..

Θυμάσαι σίγουρα τη Θυσία του Ταρκόφσκι..Το αγόρι ποτίζει το κατάξερο δέντρο, που ξαφνικά βγάζει φύλλα. Μία συγκινητική παραβολή για τη φύση της πίστης και της ανθρώπινης υπόστασης.


«Xρονολογία της γέννησής μου πιθανόν το 903 π.X. - εξίσου πιθανόν το 903 μ.X. Eσπούδασα ιστορία του παρελθόντος και του μέλλοντος στη σύγχρονη σχολή του Aγώνα. Eπάγγελμά μου: λόγια και λόγια -τι να 'κάνα; Pακοσυλλέκτη με είπαν"..

Γελαστό Μάη!

Φιλιά!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ανάρτηση επί της ουσίας και...εφ' όλης της ύλης

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!!!

ΚΑΛΟΝ, ΚΑΛΛΙΟΝ, ΚΑΛΛΙΣΤΟΝ ΜΗΝΑ!!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

mareld είπε...

Έλα καρδούλα μου!

Απλά εκφράσαμε τη νοσταλγία μας γι΄ αυτόν τον ωραίο Άνθρωπο και ένα ευχαριστώ για τα τόσα που μας πρόσφερε κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες..και ας γίνει η πίκρα μας για την αδικία..χαρά και γέλιο έστω για λίγο..


Ο Γιάννης Τσαρούχης έγραφε για τον Ρίτσο:

«ο Ρίτσος σχεδιάζει ή ζωγραφίζει ή ελευθερώνει από τις πέτρες και τις ρίζες των καλαμιών το κρυμμένο πνεύμα τους, το αόρατο και κρυμμένο μυστικό τους.. χρόνια θαυμάζω την ευλογημένη μοναξιά του, τη μοναξιά του ποιητή που τον ενώνει με εκατομμύρια ψυχών, μοναξιά αυτογνωσίας που μας γνωρίζει τον άλλον που βρίσκεται μέσα μας, που είναι ο αληθινός άλλος που βρίσκεται εκτός μας»


Ένα πανέμορφο Μάη σου εύχομαι!

Σε ευχαριστώ!
Πολλά φιλάκια!