Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..
Τάσος Λειβαδίτης


Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Αυτοί που φεύγουν σφίγγουν τα χείλια πνίγουν τα δάκρυα να μη φανούν...












Poulopoulos-Autoi pou feugoun


Ένας Έρως

Δεν λιγοστεύ' η συμφορά όσω και αν την λέγης.
Αλλ' είναι πόνοι που ήσυχα μες στην καρδιά δεν μένουν.
Διψούν με το παράπονο να βγουν να ξεθυμάνουν.


Ο Αντώνης με αγάπησε κ' εγώ τον αγαπούσα.
Και μ' έδωκε τον λόγο του πως άλλην δεν θα πάρη!
Αλλ' ήτανε πτωχός πολύ κ' είχεν υπερηφάνεια.
Γι' αυτό σηκώθη κ' έφυγε μ' έν' άτυχο καράβι
με τον σκοπό να βρη δουλειά, μια τέχνη ν' αποκτήση.
Να γίνη ναύτης ήθελε, και πλοίαρχος μια μέρα,
κ' έπειτα να στεφανωθή μ' ήσυχη την καρδιά του.


Αχ, μια χρονιά δεν σώθηκε· και πέφτει ο πατέρας
και σπάνει το ποδάρι του και το δεξί του χέρι.
Αρρώστησεν η μάνα μου. Ό,τι μας είχε μείνει,
λίγο μπακίρι παλαιό, ασημικό ολίγο,
κάτι μικρά διαμαντικά που φύλαγ' η μητέρα,
πουλήθηκαν για τίποτε.
Έγιν' η συμφορά μας
η ομιλία του χωριού. Εις τα μεγάλα σπίτια
την είδησί της έδωκαν, κι από τ' αρχοντικό του
συχνά ο Σταύρος ήρχονταν σαν φίλος και προστάτης
στο σπίτι μας... και μ' έβλεπε μ' αγάπη μες στα μάτια.


Δεν δούλεβ' ο πατέρας μου· η μάνα δεν κεντούσε.
Μέρα και νύχτα δούλεβα και έχυνα το φως μου
κι' ωστόσο δεν κατόρθωνα να βγάλω το ψωμί των.
Ο Σταύρος ήταν πλούσιος και με καρδιά μεγάλη.
Απλά - χωρίς καυχήματα, χωρίς κομποφανία -
και μυστικά, τους έδιδε τα μέσα και τους ζούσε.
Και η ψυχή μου χαίρονταν για τους φτωχούς γονείς μου -
και η ψυχή μου έκλαιε για την φτωχή εμένα.
Πολύ καιρό δεν άργησεν η άτυχη ημέρα
που μες στον κάμπο στάθηκε κοντά μου, και με πήρε
το χέρι και με κύτταζε... Έτρεμα σαν το φύλλο
γιατ' ήξευρα τι ήθελε, και δεν τον αγαπούσα...
Εδίσταζαν στα χείλη του τα λόγια - ως που είπε·
«Φρόσω, για το χατίρι τους δεν στέργεις να με πάρης;»

Όχι, μ' εφώναζ' η καρδιά ζητώντας τον Αντώνη.
Αλλά βαρυά σηκώθηκε Βοριάς αγριεμένος,
κ' έλεγαν το καράβι του πως χάθηκε στα ξένα.
Αχ, πώς εβγήκε το σκληρό, φαρμακευμένο ψέμα!...
Αχ, πώς να ζω η δύστυχη να κλαίω νύχτα, μέρα!...

Μ' έλεγε ο πατέρας μου πολλά για να με πείση.
Αλλ' η καλή μητέρα μου δεν μ' έλεγε μια λέξι,
μόνο στα μάτια μ' έβλεπε, κ' η λύπη και η φτώχεια
έτρεχαν από πάνω της. Έχασα κάθε θάρρος.
Δεν βάσταξα. Τον έδωκα το χέρι μου. Θαμμένη
βαθυά μέσα στην θάλασσα ήτανε η καρδιά μου.

Όλαις η κόραις του χωριού την τύχην μου φθονούσαν
που έπαιρν' άνδρα πλούσιο και άρχοντα μεγάλο,
εγώ μια κόρη χωρική, εγώ φτωχειά μια κόρη.

Δεν είδε μεγαλύτερο γάμο απ' τον δικό μας
ποτέ του το χωριό. Μικροί, μεγάλοι μαζωχθήκαν
για να ιδούν του άρχοντα την τυχερή την νύφη.
Με πασχαλιαίς τον δρόμο μας έρραναν και με ρόδα.
Παντού χοροί και μουσικαίς, τραγούδια και τραπέζια.
Για μένα νύχτα ήτανε. Μαύρα φορούσαν όλα.

Τέσσαρες μήνες πέρασαν μονάχα που τον πήρα,
και μια βραδυά που έρημη στην πόρτα του σπιτιού μου
στέκουμουν, βλέπω την σκια εμπρός μου του Αντώνη.
Με φάνηκε σαν όνειρο, δεν πίστευα το φως μου·
έως που μ' είπ' «Αγάπη μου, γιατ' είσαι λυπημένη;
Τα βάσανά μας τέλεψαν, ήλθα για να σε πάρω.»

Πικρά, πικρά τον δέχθηκα και του τα είπα όλα.
Και έσφιξα τα χέρια του σαν πριν μες στα δικά μου,
και τον εφίλησα σαν πριν, κ' έκλαψα στον λαιμό του.
Είπα πως δεν αγάπησα άλλον από εκείνον...
Τον είπα πως με 'γέλασαν, πως μες στην τρικυμία
επίστεψα που πνίχθηκε... Πως μόνο για χατίρι
της μάνας, του πατέρα μου πανδρεύθηκα... Μαζύ του
πως προτιμούσα βάσανα, φτώχεια, και καταφρόνια,
απ' όσα πλούτη έχ' η γη που να τα φέρνη άλλος...
Τον είπα πως τον αγαπώ σαν πρώτα, μόνον τώρα
ο έρως μου είναι φωτιά άσβεστη που με καίει,
τώρα που ξέρω πως ποτέ, ποτέ, ποτέ δικός μου
δεν θε να γίνη και εγώ δική του... Και τον είπα,
απ' την παληά αγάπη του αν έμεινε ολίγη,
να ορκισθή να μη με διη ποτέ πια στην ζωή του...
Και άλλα, άλλα έλεγα· άλλα που δεν θυμούμαι.
Έκαιε το κεφάλι μου. Με έφευγε ο νους μου.

Τώρα πια όλα τέλεψαν. Εμαύρισ' η ζωή μου.
Δεν θάχη πια ποτέ χαρά για μέν' αυτός ο κόσμος.
Ας μ' έπαιρνε ο θάνατος!... Αλλά πώς να πεθάνω-
έχω πληγή μες στην καρδιά, μα είμ' ακόμη νέα.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


Cast Away / How Can I Not Love You





20 σχόλια:

mareld είπε...

Αγαπημένοι μου φίλοι,
εύχομαι να είσαστε
όλοι καλά!

Αυτό το ποίημα του Καβάφη
δεν ήξερα ότι υπάρχει..
Το βρήκα χθές μου άρεσε
και ελπίζω να αρέσει
και σε Σας!

"Κι αυτούς που φεύγουν
κι αυτούς που μένουν
οι μοίρες μ' απονιά
πάντα τους δέρνουν".

Πολλά γλυκά φιλιά!

Ερατώ είπε...

Πολύ ωραίο!
Ούτε εγώ το ήξερα.
Πολύ ωραίο και το Cast Away.Το έχω δει παλιότερα, δύο φορές!Πολύ προσεγμένη ταινία.
Καλό βράδυ Mareld και πολλά πολλά φιλιά!

LIA είπε...

Αγαπημένη μου Mareld,

Ούτε κι εγώ το είχα δει πουθενά το υπέροχο αυτό ποίημα.
Πόσο με ακούμπησαν οι στίχοι αυτοί του αγαπημένου Καβάφη!Ξέρεις εσύ...
"Αυτοί που φεύγουν"...Άραγε φεύγουν ποτέ;Μπορεί να φεύγουν απ' τα μάτια μας, από την καρδιά μας όμως;ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΔΕ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΜΑΣ.Η εικόνα τους, η αύρα τους, τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν, ριζώσαν βαθιά στην ψυχή μας και μ' αυτά υπάρχουμε και πορευόμαστε, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ, εκείνη την ακίνητη και αιώνια στιγμή του χρόνου.Τη στιγμή που άλλαξε ο ρυθμός της ψυχής μας.Και πάντα, αυτοί που μένουν, θα βρίσκουν κρυφά περάσματα του φεγγαριού, κρυφές στοές της θάλασσας, κρυφά μονοπάτια του απείρου και θα "πηγαίνουν" σ' αυτούς που φεύγουν, να πίνουν μαζί νερό απ' τις αθάνατες πηγές.
"Αυτοί που φεύγουν σφίγγουν τα χείλια πνίγουν τα δάκρυα να μη φανούν..."Φαίνεται όμως η λάμψη τους, η αύρα τους,η αγάπη τους ζωντανή σαν τα κόκκινα τριαντάφυλλα στις φωτογραφίες σου, αγνή σαν τους κύκνους, απέραντη σαν τη θάλασσα που τους αγκαλιάζει.
Κι εμείς που μένουμε, λέμε σ' αυτούς που φεύγουν "ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΠΩΣ Θ' ΑΝΤΑΜΩΝΑΜΕ ΞΑΝΑ;"

Το τραγούδι του Πουλόπουλου από τα πολυαγαπημένα μου.Την ταινία την είχα δει και μου άρεσε πολύ.

Σου στέλνω πολλά πολλά φιλιά.
Να είσαι πάντα καλά.

faraona είπε...

Μαρελντακι μου υπέροχος Καβαφης !!!
Ολα του τα ποιηματα ειναι καταπληκτικα ...κι αυτο που και γω δεν το ηξερα,
φοβερο!!
σΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ

mareld είπε...

Ερατώ μου!

Καλημέρα και καλή βδομάδα!

Μετά από μέρες έχω κοιμηθεί και είμαι 'α-πονη..

Μας ήρθε και ο ήλιος για να μας αποχαιρετήσει
και να μας ευχηθεί καλό χειμώνα πλέον..

Χάρηκα που σου άρεσε το ποίημα.
Μου δημιούργησε έντονες εικόνες θες και έβλεπα θέατρο..

Την ταινία την έχω και εγώ δει δυο φορές.
Τη θυμάμαι με λεπτομέριες και συγκίνηση.

Πολλά φιλάκια!

mareld είπε...

Γλυκό μου κρητικάκι!

"Αυτοί που φεύγουν"...Άραγε φεύγουν ποτέ;Μπορεί να φεύγουν απ' τα μάτια μας, από την καρδιά μας όμως;ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΔΕ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΜΑΣ.

Όχι!!! ποτέ δεν φεύγουν..γυρίζουν πάνω από το κεφάλι μας, σαν τους γλάρους πάνω από τη θάλασσα, αόρατοι, αλλά κοιτάζουμε μήπως ξαφνικά εμφανιστούνε σε κάποια έστω προς εμάς άγνωστη υπόσταση..

Αυτοί όμως που συνεχίζουν να αναπνέουν και να μην ακούμε την αναπνοή τους, έρχονται συχνά στον ύπνο μας..η μας ψιθυρίζουν λόγια γλυκά..μες στη σιωπή..

Εδώ ας μιλήσει και ο αγαπημένος μου Γκιμπράν..

Πήγαινε, αγαπημένε. Η Ζωή σε διάλεξε εκπρόσωπό της. Υπάκουσέ την, γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει στον πιστό της την κούπα της γλύκας της ζωής. Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά, η αγάπη σου θα 'ναι η παρηγοριά μου. Κι η θύμησή σου Αιώνιος Γάμος."
Που είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ; Είσαι ξύπνια μέσα στη σιωπή της νύχτας; Ας σου φέρνει ο καθάριος άνεμος τους χτύπους της καρδιάς μου κι όλη μου την αγάπη.
Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου; Η εικόνα δεν είναι πια σωστή, γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου..

Πολλά φιλιά
και μια ζακυνθινή αγκαλίτσα!
Καλή σου εβδομάδα!

mareld είπε...

Γραντούκα μου!

Πάντα με το γλυκό λόγο στα χείλη..
πάντα αφήνεις φως από το περισσό της ψυχής σου..

Καβάφης είναι αυτός..

Πολλά γλυκά φιλάκια!
Καλή βδομάδα!

Roadartist είπε...

Αλλη μια πολύ όμορφη ανάρτηση.. και τα τραγουδια επισης που ποσταρες..πολύ όμορφα!
Ευχαριστούμε!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Γεια σου, mareldουλάκι,
Η φυγή ας θυμόμαστε πως έχει δυο πρόσωπα. Κι όταν σαρωτικό έρχεται το δάκρυ για ό,τι μένει πίσω, υπάρχει πάντα η υπόσχεση του προορισμού.
Πώς αλλιώς, άλλωστε, σε μια διαδρομή "κεριών σβησμένων και αναμμένων", όπως τόσο παραστατικά τη βλέπει ο Καβάφης; Θυμάσαι; Μπροστά του κοιτά τα αναμμένα κεριά, να μην κοιτάξει πίσω τα σβηστά "και τα διω και φρίξω"...
Καλό σου βράδυ.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλησπέρα κι από μένα.Ο Επίκουρος μ'έφερε στα σκαλοπάτια σου και νιώθω πως βρίσκομαι μπροστά σε θησαυρό.Πολύ ομορφιά σε όλα τα blogs σου.Εικόνες,λόγια,μουσικές.
Ενας ολοζώντανος κήπος στα παραθύρια σου.Βιάζομαι να σε μάθω καλύτερα.
Να 'σαι καλά,εκεί στα ξένα που'σαι

mareld είπε...

Εγώ Σε ευχαριστώ γλυκό παιδί
του ανέμου..

Ευχαριστώ το φως που ρίχνεις και σπάζει η παγωνιά..εδώ αλλά και στις ανθρώπινες ψυχές..

Να σε έχει η ζωή χαρούμενη!
Φιλιά και καλό μεσημέρι!

mareld είπε...

Ζακυνθινάκι μου!

..υπάρχει πάντα η υπόσχεση του προορισμού..

"Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας
μετ' άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ".

'Ετσι κι έγινε..ξαφνικά έσπασε η καταχνιά και βγήκε ο ήλιος..

Χθες έβρεχε ατέλειωτα..έφτιαξα μια σουηδική μηλόπιττα/ οι σουηδοί έχουν παράδοση στις μηλόπιττες..'εχουν 45 λογιών μήλα/
και άναψα τα πρώτα κεριά τα οποία τώρα θα σβήσουν τον Ιούνιο..

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμμένα -
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κοιτάζω τ' αναμμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

Σε ευχαριστώ που μου το θύμησες..
Γλυκά φιλιά!

mareld είπε...

Γλυκιά μου Ιππολύτη!

Καλώς ήρθες στη Νοσταλγία!

Τα λόγια σου διάφανα κρίνα!

Μπήκες ανάλαφρα σαν πεταλούδα..
και ανεπαίσθητα σιγοψυθίρισες..

……«Τούτος ο κόσμος δεν τα χωράει τα όνειρα που καίνε. Τα ‘χει για εχθρό, τ’ αντέχει μόνο για βιτρίνα. Μόνο για τραγούδι, για τις δυο ώρες που κρατάει μια ταινία, για τις λίγες σελίδες που στριμώχνονται σ’ένα βιβλίο. Μόνο για κει τα αγαπά. Σαν βγουν πιο έξω τον τρομάζουν. Σαν κάνουν να αναπνεύσουν ανάμεσα του τα πολεμά. Και κάπως έτσι στήνονται οι βωμοί που πάνω τους θυσιάζονται. Πόσοι αντέχουν?? Λίγοι. Οι πιο τυχεροί. Οι πιο δυνατοί. Οι άλλοι χάνονται για πάντα, ή για μια βασανιστική ζωή μες στην ζωή τους, που μοιάζει να κρατάει για πάντα.»…...

Τυχερή που σε συναντώ!
Καλό σου απόγευμα!
Φιλιά!

kiki είπε...

Νοσταλγία σκέτη είσαι! Φιλιά!

Αστοριανή είπε...

... Μου θύμησες το " Γάμο , και το δαχτυλίδι, του Γκιμπράν..."
Το είχαμε απαγγείλει αγγλιστί, σε μια εκδήλωση με τον παλαίμαχο ηθοποιό Αγαμέμνωνα Βαρβιτσιώτη, τρία καλοκαίρια πριν, το ίδρυμα του Κ.Αθανασιάδη...
Αχ! αυτή η ...Αστόρια! Δεν είναι μόνο ότι τώρα είναι μακριά μου, φθίνει κι από πάνω...
ΥΓ.Μεγάλη έκπληξη το ποίημα του Καβάφη! Πόσο διαφορετική η γραφή του σ' αύτό.
Ευχαριστώ κι εγώ, για την ανάρτηση.
Μ' αγάπη,
Υιώτα

Juanita La Quejica είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Juanita La Quejica είπε...

Εδώ ταιριάζει το τραγούδι που μας έμαθε η Γητεύτρια... No te vayas todavía, no te vayas por favor, no te vayas todavía. Y hasta la guitarra mía llora cuando dice adiós.
Sevillanas de Adiós
Κάθε αποχωρισμός είναι ένας θάνατος. Πόσους άραγε αντέχουμε; Πόσους πρέπει να αντέξουμε;

mareld είπε...

Κική μου!

«Ηχώ απαλή, σκιά σε λίµνη, τρόµοι των φύλλων, ροδοσύννεφα πρωινά, η
οµορφιά τους δεν έδυσεν ακόµη»

Σε λίγο θα ασπρίσουν όλα και η νοσταλγία μου θα γίνει ακόμη πιο έντονη..σχεδόν ανυπόφορη..

Φιλιά και καλή σου μέρα!

mareld είπε...

Ηλιανθάκι μου!

Ναι! Εδώ ο Καβάφης τόσο διαφορετικός που όταν το διάβαζα επέστρεφα να σιγουρευτώ ότι το ποίημα ήταν δικό του..

Γκιμπράν ο λετρεμένος..

"Που είσαι αγαπημένη; Ακούς το κλάμα μου
πέρα απ' τον ωκεανό; Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;
Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου;
Υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα για να σου φέρει
την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου; Υπάρχει
μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους
για να σου φέρει το παράπονό μου;"

Φιλιά και καλά να μου είσαι!

mareld είπε...

Χουανίτα μου!

Κάθε αντίο και λίγος θάνατος..
κάθε φορά λυγίζω..

Μου αρέσει το τργούδι πολύ!
Σε ευχαριστώ που μου το θύμησες..
πάω να το ακούσω..

me encanta!!!!

Besitooooos!