Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..
Τάσος Λειβαδίτης


Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Γράφεις; Όχι.. διαβάζω ένα ποίημα στα μάτια της... Γιώργος Δουατζής














Ηλέκτρα...

Και μην ξεχνάς αγαπημένη
Οσο θα αποδέχεσαι τις αλήθειες ως μη μοναδικές, ως πάντα αυτοαναιρούμενες .
Οσο θα απέχεις από ιδεολογικά κατασκευάσματα που φυλακίζουν τη σκέψη.
Οσο θα νιώθεις ότι παίρνεις και δίνεις γνώση.
Οσο θα κοιτάζεις τον άλλο στα μάτια και κάτι θα συμβαίνει μέσα σου.
Οσο θα μπορείς να εκφράζεσαι.
Οσο θα αγαπάς και θα το νιώθουν οι διπλανοί σου.
Οσο θα επιβεβαιώνεις την ύπαρξή σου μέσα από το δώσιμο
Οσο η αγκαλιά σου θα αισθάνεται τη ζεστασιά ενός άλλου ανθρώπου.
Οσο θα επιζητούν οι άνθρωποι τη συντροφιά σου.
Οσο τα εκφραστικά σου μάτια θα ιστορούν ότι πραγματικά έζησες
Οσο η εύθραυστη εικόνα σου θα αποπνέει γαλήνια δύναμη
Τόσο θα έχεις δικαιολογία ύπαρξης και θα παραμένεις επί της ουσίας και ισόβια νέα.























































ΝΕΦΕΛΗ

«Εσύ το ξέρεις, ότι υπάρχουν άνθρωποι με βαθύ ενσυνείδητο σχίσμα εαυτού.
Αυτό του ποιητή και του άλλου, του καθημερινού ανθρώπου της επιβίωσης.
Εσύ το ξέρεις ότι Ποίηση δεν είναι απλά γραφή.
Είναι το μεγαλύτερο. Το πιο βαθύ. Το μέγα.
Είναι στάση ζωής. Αξίες, αρχές, ανάλωση στην ένταση, στο πάθος.
Οικοδόμημα με το πρώτο πετραδάκι στα θεμέλια πριν την εφηβεία.
Και κτίσιμο συνεχές. Έως θανάτου.»







Ο Γιώργος Δουατζής είναι Έλληνας ποιητής και δημοσιογράφος.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Σπούδασε Οικονομία - Κοινωνιολογία.

Μέλος της ΕΣΗΕΑ. Από το 1974 μέχρι σήμερα έχει εργαστεί:

* σε εφημερίδες ( ΤΑ ΝΕΑ – ΕΘΝΟΣ – ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ – ΑΘΗΝΑΪΚΗ - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
* σε περιοδικά ( «Κ» - ΕΨΙΛΟΝ - ΕΙΚΟΝΕΣ - ΧΡΟΝΟΣ )
* σε τηλεοπτικούς σταθμούς ( ΕΡΤ – ΑΝΤΕΝΝΑ – ΣΤΑΡ ) και
* σε ραδιοφωνικούς σταθμούς ( ΔΙΑΥΛΟΣ 10 – ΕΡΑ 2 – ΑΘΗΝΑ 984 )
* Στην έντυπη δημοσιογραφία ως ελεύθερος ρεπόρτερ, αρθρογράφος, πολιτικός αναλυτής, διευθυντής σύνταξης.
* Στην τηλεόραση, ντοκιμαντέρ, έρευνες, πολιτικές συζητήσεις, πορτραίτα προσωπικοτήτων. διευθυντής ειδήσεων - ενημέρωσης ( ΕΡΤ).

Διδάσκει σε Σχολές Δημοσιογραφίας, εισηγητής σε συνέδρια
για θέματα Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Γράφει ποίηση συστηματικά από την εφηβεία του. Πρώτη του εμφάνιση το 1971, στην Ποιητική Ανθολογία της Νέας Ελληνικής Γενιάς των εκδόσεων Άγκυρα.






ΒΙΒΛΙΑ

* Γραφτά- 1976,
* Τοπική Αυτοδιοίκηση – 1986,
* Τα Μικρά – 1996,
* Απάνθισμα Τάσου Λειβαδίτη – 1997,
* Προς Δέκα Επιστολή – 2001,
* Προς Δέκα Επιστολή – Τα Ανεπίδοτα – 2003 - Εξάντας,
* Σπονδές – 2004 - Εξάντας,
* Τα Μικρά Β’ - Εξάντας,
* Το Κουμπί - Εξάντας,
* Τα κόκκινα παπούτσια - Εξάντας,
* Μη φεύγετε κύριε Ευχέτη - Λιβάνης - 2008






«Προς δέκα επιστολή - Τα ανεπίδοτα»


Το βιβλίο «Προς δέκα επιστολή - Τα ανεπίδοτα», του Γιώργου Δουατζή και του Μιχάλη Αμάραντου είναι ένα πολύ σημαντικό έργο. Πολύ σημαντικό ως ενέργεια, πολύ τολμηρό για την ίδια του τη φύση.
Οι επιστολές (που απευθύνονται στα πρόσωπα που εικονίζονται στα πορτρέτα)
μας μεταφέρουν τη ματιά του συγγραφέα σε πράγματα καθημερινά, ανθρώπινα,
έτσι που ο αναγνώστης να βρει κομμάτια από τον εαυτό του.
Κομμάτια ερωτικά, κοινωνικά, με μια στάση φιλοσοφική, αισιόδοξη στο βάθος, με στοιχεία που καταδεικνύουν το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου,
στην προσπάθειά του να αντισταθεί στην ευτέλεια της εποχής.

«Αξίζει καθένας να μελετήσει αυτό το βιβλίο. Για να διαπιστώσει μια πραγματικά σημαντική συνουσία. Τη γνώση. Το σμίγειν της ποιητικής γραφής με την εικαστική μορφή. Τα πάθη. Την προσωπική περιπέτεια», επισημαίνει προλογίζοντας
ο Κώστας Γεωργουσόπουλος.






«Σπονδές»
εκδόσεις «Εξάντας»

Ερωτική Ποίηση, με φωτογραφίες του Τάσου Βρεττού. Ενα σπάνιο εικαστικό αποτέλεσμα. Ενας πρωτότυπος διάλογος δύο δημιουργών, δύο μορφών τέχνης, ποίησης και φωτογραφίας.

Η νέα ποιητική συλλογή του Γ. Δουατζή, αποτελείται από εικοσιεπτά ποιήματα. Οι φωτογραφίες του Τ. Βρεττού, σπουδή στο ανθρώπινο σώμα, αποτελούν το υπόβαθρο, όπου πάνω τους ακουμπούν οι λέξεις.

Στο προλογικό σημείωμα μεταξύ άλλων γράφει ο Γ. Δουατζής:
«Το αποτέλεσμα της συνεργασία μας προέκυψε μέσα από απόλυτες συμφωνίες, απόλυτες διαφωνίες, συγκαταβάσεις, δημιουργική ένταση. Μία έκδοση που αποτελεί έναν πολυσήμαντο διάλογο. Κάτι σαν «έντυπο δρώμενο» με συνυπάρχουσες την ποιητική και την εικαστική - φωτογραφική γραφή.
’Αλλοτε συνυπάρχουμε αρμονικά, άλλοτε κοιτάζουμε τον ίδιο στόχο με άλλη ματιά, άλλοτε γυρίζουμε την πλάτη. Το μόνο βέβαιο είναι ότι πορευόμαστε σε αυτόν το μοναχικό δρόμο της δημιουργίας, που μας δίνει δικαιολογία ύπαρξης



ΕΙΔΑ
* * *
Με ανακαλύπτουν - λες - πρώτη φορά
Εννοιες που σμίλευα χρόνια πήραν υπόσταση
Το φανταστικό πραγματικότητα
Αιωρούμαι ανάμεσα σε αλήθεια ουτοπία πάθος και όνειρα πολλά
Τώρα μόνη πραγματικότητα αυτά
Και με έκανες να δω όσο κανείς ότι η ζωή μοναδικά όμορφη
και πάντα όχι αρκετή για να χωρέσει τις διαστάσεις σου Αγάπη




Μικρά

1. Oταν φτάσεις στη σιωπή θα ξέρεις.

2. Hταν τόσο λευκά τα σεντόνια, σαν τις μεγάλες αλήθειες.

3. Tραγούδα το χειμώνα, που σε έκανε να νιώσεις την Aνοιξη.

4. Mην βουτάς στα δάκρυα. Eίναι κρυστάλλινα και δεν μπορείς να κινηθείς.

5. Nα στοχάζεσαι μόνο είναι εγωϊσμός. Nα στοχάζεσαι και να δίνεις, είναι καθήκον.

6. Eίναι απο τα ωραιότερα δάκρυα, αυτά της υπομονής και της αποφασιστικότητας.

7. Eνας σκοπός, δεν είναι δα και μικρή υπόθεση.

8. H επανάληψη. Mιά απάτη σε βάρος της ομορφιάς.

9. Eίναι χρέος να αφήνεις πάντα μεγαλύτερους διαδόχους.

10. H παραδοχή δεν είναι ήττα.

11. Δέχομαι τον ολοκληρωτισμό, μόνο στο δώσιμο.

12. Nα διψάς και να βυθίζεσαι στη μοναξιά. Nα η δύναμή σου...














«Τα κόκκινα παπούτσια»


Ταξιδεύοντας πριν από λίγα χρόνια στη χώρα του Θερβάντες περιηγήθηκε σε υπόγειους ναούς του φλαμένκο και απαθανάτισε με το φακό του εικόνες που στη συνέχεια τού ενέπνευσαν το ποίημα «Τα κόκκινα παπούτσια». «Μια ωδή στην ομορφιά της κίνησης», όπως σημειώνει ο συγγραφέας Γιώργος Ικαρος Μπαμπασάκης, «μια σθεναρή πρόταση για το πώς ίσως οφείλουμε να ξαναγράφουμε ποιήματα: με καρδιά φλεγόμενη αλλά με το νου εστιασμένο στη δωρεά, τη χαριστικότητα».










"ΜΗ ΦΕΥΓΕΤΕ, ΚΥΡΙΕ ΕΥΧΕΤΗ"

"Κι έτσι παντοδύναμος, γονάτισα μπροστά σου,
για να δω να ορθώνεται
το μεγαλείο της ταπεινότητάς σου.
Και είπα, ποιος αλήθεια, ποιός θα δει τα δάκρυά σου.
Και ποιος να κουβεντιάζει τώρα
με τα υπέροχα φαντάσματα
του παρελθόντος σου.
Βέβαια, εκείνοι νόμισαν
πως σκότωσαν το παιδί μέσα μου
και ότι ήσουν τόσο όμορφη,
που δεν χωρούσες στην ψυχή μου.
Γελάστηκαν.
Κι εσύ, πανέμορφη,
κατέκτησες τη χώρα της σιωπής μου."


"Αυτή η λαχτάρα για συνομιλία κρύβει
τη μεγάλη έλλειψη,
τη δίψα κρύβει των ηττημένων, που τραγουδούν
για να καλύψουν το κλάμα τους,
όπως φωνάζαμε παιδιά τις νύχτες στα σοκάκια
για να νικήσουμε τον φόβο μας,
εκείνο το φόβο των σκιών
που ξέραμε ότι είναι χαμένες στο σκοτάδι,
γνωρίζαμε πως υπήρχαν απειλητικές
και θα το διαπιστώναμε με γκρίζα μαλλιά πια,
ότι οι σκιές δεν χάνονται ποτέ,
μας συνοδεύουν μέρα και νύχτα,
στο φως και στο σκοτάδι μας συνοδεύουν,
άλλωστε χωρίς εμάς πώς να υπάρξουν,
κι εμείς συνεχίζουμε αυτά τα τραγούδια
και την προσπάθεια αυτής της καταραμένης
και ιερής συνομιλίας, που φωνάζει
ότι υπάρχουμε και ως ποιητές
υποχθόνιοι και υστερόβουλοι,
μεγάθυμοι και πάντοτε ωραίοι,
ξέρουμε πως και μετά θάνατον
θα προκαλούμε συνομιλίες μονοσήμαντες,
γιατί θα τους μιλούν οι στίχοι μας,
αλλά ποτέ η φωνή μας."

"..'Ισως δεν το πιστέψεις, αλλά για λογαριασμό
των άλλων αγανακτώ.
Για λογαριασμό του πολιτισμού μας.
Αγανακτώ με τη βαρβαρότητα, ως μέσου υποβολής.
Αγανακτώ και μόνο με την πρόθεση επιβολής.
Τη θεωρώ κτηνώδη, ευτελή, ανάξια ανθρώπων.
Και είναι από τις στιγμές που πικραίνομαι.
Κι αναλογίζομαι, τόσο έργο,
τόσος αγώνας πήγαν χαμένα?
Δεν βλέπω να αντιδρούν όσοι πνευματικοί άνθρωποι
τάχτηκαν ιστορικά να "φυλάγουν Θερμοπύλες".
Να υπερασπίζονται τα στοιχειώδη
ανθρώπινα δικαιώματα.
Λύπη βαθιά..."

"..Τρομάζω. Τώρα πια τρομάζω.
Βλέπω την υποκατάσταση θεσμών,
που στηρίζουν δημοκρατία και δικαιώματα,
από ανθρωπάρια της τηλεχαύνωσης,τα οποία κρίνουν,
εκθέτουν, δικάζουν, αποφασίζουν, καταδικάζουν,
μέμφονται, λοιδορούν,
αφανίζουν κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας
και προστασίας στοιχειωδών δικαιωμάτων.
Βλέπω πρωτοσέλιδα, να διασύρουν ανθρώπους,
να τραυματίζουν αξιοπρέπειες,
με φήμες σερβιρισμένες σαν είδηση.
Και πιο πολύ τρομάζω για την ατομική
και συλλογική απάθεια,
για την έλλειψη κάθε αντίδρασης.
Τρομάζω, αλλά δε θα το δεις.
Τώρα πια τρομάζω που, που ...τρομάζω.."

"..Λιποτάκτης είναι αυτός που αρνείται να δεχτεί
πως έχουν νόημα οι αγώνες των συγχρόνων.
Που αρνείται να δει το τραγικό μεγαλείο στις σφαγές.
Που απεχθάνεται την ιδέα να συμμετέχει
σαν γελωτοποιός στην κωμωδία της ιστορίας...."

"-Αγαπάς, Τέρπανδρε ?
-Τι εννοείτε?
-Αυτό που ακούς εννοώ. Αγαπάς?
-Ναι. Πολύ. Αγαπάω. Μοιράζομαι...
-Με ό,τι συνεπάγεται αυτό?
-Α, λέτε την ευθύνη, την αγωνία...το τίμημα..το..
-Να αγαπάς. Είναι το σημαντικότερο που θα μπορούσες.
Είναι πάνω από τη δημοσιογραφία σου.
Κι από την Ποίηση και τη δημιουργία. Πολύ πιο πάνω.
Να αγαπάς, Τέρπανδρε.
-Κύριε Ευχέτη...
-....
-Μη φεύγετε, κύριε Ευχέτη. Μη....





















"Τη θρησκεία μου ονόμασαν ποίηση
εκεί δεν έχει θεούς, μόνο πίστη.
Κάθε πρωί τον φυλάκιζαν,
εκείνος έφτιαχνε σκάλες πανύψηλες με στίχους
-ως τον ουρανό πανύψηλες-
και κάθε σούρουπο τον έβρισκαν ανάμεσά τους
να μοιράζει φωτοστέφανα στους αδύναμους.

Ποίηση σκληρή, ανελέητη, αγαπημένη,
πόσες σπονδές χωράνε ακόμα τα ιερά σου;
Ποίηση σκυτάλη που δε φθάρηκε ποτέ
νοτισμένη από χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές.
Κι η ποίηση το μεγαλύτερο, το πιο βαθύ, το μέγα,
έως θανάτου πάθος...
Ευλογία να μπορείς να πετάξεις μ' ένα μολύβι κι ένα χαρτί.

Δεν βρήκα πιο μοναχική πορεία.
Είχαν τόση μουσική αυτοί οι στίχοι που κάλυψαν την οικουμένη του.
...ως κι οι ποιητές πεθαίνουν!
Εύθραυστα μολύβια μεταγγίζουν το βάρος της καρδιάς σε λευκά χαρτιά,
βαθύ ενσυνείδητο σχίσμα εαυτού,
του ποιητή και του ανθρώπου της επιβίωσης.
Ρώτα τις νύχτες!

Πήρε τα χαρτιά μου ο άνεμος και πάγωσα έτσι γυμνός
...τι μεθύσια υπέροχα χωρίς αλκοόλ...
Η ποίηση ήταν το δεκανίκι να περάσει απέναντι.
Δεν άφησα παρά χάρτινους απογόνους.
-"Γράφεις;"
-" Όχι...διαβάζω ένα ποιήμα στα μάτια της"







Ποίηση σκληρή, ανελέητη, αγαπημένη,
πόσες σπονδές χωράνε ακόμα τα ιερά σου;
Ποίηση σκυτάλη που δε φθάρηκε ποτέ
νοτισμένη από χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές.
Κι η ποίηση το μεγαλύτερο, το πιο βαθύ, το μέγα,
έως θανάτου πάθος...





Eγώ κι ένα λουλούδι, νικήσαμε το χρόνο..


21 σχόλια:

mareld είπε...

Θα αγαπάω συνέχεια. Eστω και το κενό στο στήθος μου..
Γ Δουατζής

mareld είπε...

Oταν φτάσεις στη σιωπή θα ξέρεις..
Γ Δουατζής

mareld είπε...

Τζιβαέρια μου!

Από το δάσος της βροχής σας φιλώ νοσταλγικά...

Αστοριανή είπε...

...αυτοί οι ..."χάρτινοι απόγονοι..."
Πάλι καλά!
Εκεί, θα τους φυλλομετρούν
και θα ρίχνουν καμιά ματιά...
εδώ; δεν θα τους βρίσκουν
ούτε στο στο συρτάρι...
που και που κάποια φωτογραφία
θα εισηγείται την ύπαρξή τους...
Γεια σου, Μαρελντ μου, αξιόλογη η ανάρτηση!
Δική σου,
Υιώτα,
αστοριανή,
ΝΥ

55fm είπε...

Mareld,γλυκιά,τρυφερή,αγαπημένη μου ύπαρξη, είσαι σπουδαία!
Εξαιρετική ανάρτηση,πάντα καταφέρνεις να μας δίνεις, βαθιές ανάσες ομορφιάς...
Χθές βράδυ, όταν ανακάλυψε ο Γιώργος Δουατζής το αφιέρωμα, με πήρε τηλέφωνο και με συγκίνηση, μου είπε να σου στείλω με αγάπη, ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Από τον προεκλογικό πυρετό,σου στέλνω λίγη υψηλή θερμοκρασία!
Φιλιά πολλά!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Τον είχαμε ξαναδεί και χαρεί τον Δουατζή στις ηλεκτρονικές σου σελίδες, Μάρελντ. Αυτή η δόση ήταν, όντως, χορταστική από κάθε άποψη.
Κρατάω τον τίτλο. Για να διαβάζω ποιήματα στα μάτια της.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Mαγεμενη...
Αυτή είναι η πρωτη λέξη που βρήκα μέσα μου καθώς έσκυψα να δω τι μου άφησε το αφιέρωμα στον Γιώργο Δουατζή που μόλις τελείωσα.

Γιώργο,εύχομαι και ελπίζω πάντα να είσαι εσύ πάντα σε ότι κάνεις και να συνεχίζεις να γεμίζεις το νου και την καρδιά μας με τόση ομορφιά, ζεστασιά και αρμονία.

Νιώθω τυχερή που σε γνώρισα και το χρωστάω στην γλυκιά μας mareld.

Θα κυνηγήσω εκείνη τη στιγμή που θα με φέρει ξανά κοντά σε φιλους για να'χω την ευκαιρία να σε ακούσω ζωντανά.

Καλό Σεπτέμβρη να'χουμε...

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Κόρη του κρύσταλλου βυθού...γλυκιά μου mareld,
μεγάλη μου παράλειψη να μην αναφέρω πως η ανάρτησή σου είναι μοναδική.Το ευχαριστώ και το μπράβο είναι λίγα...

¨Ονειρα να σε ταξιδεύουν...

mareld είπε...

Ηλιανθάκι μου!

Για μένα η ποίηση είναι το τραγούδι της ψυχής!

"Οσο θα αγαπάς και θα το νιώθουν οι διπλανοί σου.
Οσο θα επιβεβαιώνεις την ύπαρξή σου μέσα από το δώσιμο" λέει ο Γιώργος Δουατζής
και εμένα το μυαλό μου πηγαίνει στο..

"Η τέχνη κι η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:
η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε
να πεθάνουμε" του
Νίκου Εγγονόπουλου
επίσης «η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος κάτι να γνωρίσουμε»

και στη συνέχεια

"Μπολιβάρ! Όνομα από μέταλλο και ξύλο, ήσουνα
ένα λουλούδι μεσ' στους μπαχτσέδες της Νότιας Αμερικής.
Είχες όλη την ευγένεια των λουλουδιών μεσ' στην καρδιά σου, μεσ' στα μαλλιά σου,
μέσα στο βλέμμα σου...
Μπολιβάρ! Ήσουνα πραγματικότητα, και είσαι, και
Τώρα, δεν είσαι όνειρο.
Όταν οι άγριοι κυνηγοί καρφώνουνε τους άγριους αετούς, και τ' άλλα άγρια πουλιά και ζώα,
Πάν' απ' τις ξύλινες τις πόρτες στ' άγρια δάση,
Ξαναζείς και φωνάζεις, και δέρνεσαι,
Κι' είσαι ο ίδιος εσύ το σφυρί, το καρφί κι' ο αητός...
..Και ξημερώνει- τι φριχτή αγωνία- ύστερα από μια νύχτα δίχως ύπνο,
Και το νερό δεν λέει τίποτε από τα μυστικά του.
Έτσ' η ζωή...
Το φως το δικό σου.
Μπολιβάρ, γιατί ως να' ρθεις η Νότια Αμερική ολόκληρη ήτανε βυθισμένη στα πικρά
σκοτάδια...
Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας.

Φιλιά και μια ζεστή αγκαλιά!

mareld είπε...

Αγαπημένη μου Όλγα!
Γλυκιά μου Ροδαλένια!

Το Γιώργο Δουατζή τον είχα ακουστά..αλλά "Το Μικρό Αγόρι" και η συγκεκριμένη στιγμή που το διάβασα με ώθησε να ψάξω να γνωρίσω το λόγο του αλλά και κυρίως μέσα από το λόγο, τον άνθρωπο Δουατζή!

Ακαίραιος, τρυφερός, όμορφος!

Κρατήθηκε "χλωρός μες στη φωτιά" και κρατάει κι εμάς σφιχτά στην αλυσίδα του χθες, του σήμερα, του αύριο!
Βλέπει βαθειά μέσα στο μέλλον!
Είναι ελεύθερος γιατί είναι τολμηρός!
Έχει αισθητική την ηθική του μέλλοντος!

Ο λόγος του σε σπάζει, χάδι το φως!


Όλγα μου!

Θυμάμαι καλά όταν ήρθες στη νοσταλγία..τώρα πλέον σε θεωρώ δικό μου άνθρωπο..σε ευχαριστώ για την ομορφιά που σκορπάς απλόχερα..και όπως καταλαβαίνεις και εγώ με τη σειρά μου "την ομορφιά ποτέ μου δεν τη πρόδωσα"


Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στο
Γιώργο Δουατζή!



Το Μικρό Αγόρι

Ξέρω, θα πεις,
ποιός νοιάζεται για τη θλίψη σου
και πόσο έχει δικαίωμα να θλίβεται ένας συνεργός;
Διότι το ξέρω κι εγώ
ότι η σφαίρα που σκότωσε το μικρό αγόρι
έχει ένα μόριο από τον εαυτό μου.
Ναι, είναι το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό,
αλλά αυτό δεν αναιρεί τη δολοφονική τροχιά του
ούτε την ευθύνη μου.
Είναι το μόριο που γέννησε
η ανοχή μου στην προϊούσα σήψη.
Είναι το μόριο που δημιούργησε
η ελλειμματική μου αντίσταση στην αδράνεια
την οποία επιζητούσαν για να οικοδομήσουν
τον κτηνώδη κόσμο τους.
Είναι το μόριο που υπήρξε από την αδυναμία μου
να πολεμήσω τα κυρίαρχα όπλα τους,
το φόβο και την ανασφάλεια.
Είναι το μόριο που οικοδόμησε αυτό το περιβάλλον,
του οποίου δημιουργήματα είναι οι θύτες,
τα θύματα σημερινά κι αυριανά,
τα μικρά αγόρια και κορίτσια,
οι χιλιάδες άνεργοι, οι αδύναμοι,
οι μη έχοντες, μη περιθαλπόμενοι,
οι γέροντες, οι άρρωστοι, οι ανασφαλείς,
οι καταθλιπτικοί, οι ανεχόμενοι
και κυρίως απέλπιδες.
Μην αναρωτηθείς τι ζητούν αυτά
τα πανέμορφα παιδιά στους δρόμους
τώρα που δεν έχουν νόημα συγγνώμες
και ενοχικά βουρκωμένα μάτια.
Άκουσα παιδικές φωνές σε ώριμα τραγούδια
σαρωτικά που διαπερνούν τη θλίψη.
Οι γροθιές διεκδίκησης
οι ανάσες ζωογόνες
οι δρόμοι φωτεινοί
και κυρίως ανθρώπινοι.
Και μη με συμπονέσεις.
Απλά πάρε τα λόγια μου στο δισάκι σου
κι εξαργύρωσε την πείρα μου
στους αγώνες των αυριανών ημερών.
Γιώργου Δουατζή

Ανώνυμος είπε...

Μάρελντ μας αγαπημένη!

Πιστεύω πως τούτη η ανάρτηση σου είναι ξεχωριστή!
Τα χρώματα-η μουσική-τα σχήματα μα πιότερο η γραφή.. ναι! η γραφή του Γιώργου Δουατζή είναι ξεχωριστή!
Τα λόγια του γίνονται χέρια, μας αγκαλιάζουν! Ο Γιώργος είναι ένα σπάνιο, σεμνό, παιδί του Τ.Λειβαδείτη!

"Οι ώρες φωνάζουν
ότι χρειάστηκε μισός αιώνας
για να φτάσεις σε κείνο
που άλλοι ονομάζουν υπέρβαση
κι εσύ πορεία φυσική"
ΣΠΟΝΔΕΣ
ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΟΥΑΤΖΗ

Φιλάκια σε όλους σας!
Καληνύχτα
Πόλυ

mareld είπε...

Όλγα μου γλυκιά και αγαπημένη!

Για σένα..


Ο ΜΑΝΟΣ ΣΤΗΝ ΟΛΓΑ Του χωρισμού
Γιώργος Δουατζής

Σε εκτιμάω βαθύτατα Ολγα. Σέβομαι τις επιθυμίες σου. Κατανοώ τις αντιδράσεις σου. Ξέρω τι είναι οι συνειδητές ή όχι, χρόνιες, έστω ασυνάρτητες επιθυμίες ζωής. Που όταν δεν εκπληρώνονται, σκάβουν. Δεν έχουν συχνά λογική, ούτε την χρειάζονται.

Ισως έρχεται ένα τέλμα, χωρίς συμβάντα. Είναι αυτό που λέμε «μπουκώσαμε», Τότε, η δίψα για γεγονότα μεγαλύτερη και κάποιος πρέπει να ρίξει τη γροθιά στο μαχαίρι. Δεν χρειάζεται καμμιά εξήγηση, ανάλυση. Ολα γίνονται έτσι. Η λογική εδώ δε μετράει. Διότι... έτσι. Απλά κι ανθρώπινα.

Κρατάμε ένα θησαυρό κρυμμένο οι δυό μας. Που κανείς δε θα μπορέσει ποτέ να δεί, να νιώσει, να προσμετρήσει την αξία του. Είναι οι στιγμές - αιώνες που μας έδωσαν ζωή, απογείωση, όνειρα, ελπίδες, χαρές, λύπες, οδύνες, εντάσεις, ηδονές, ζωή. Είναι ο δικός μας ανεξιχνίαστος, όμορφος θησαυρός. Επαιξε το ρόλο του, μένει βαθειά μας κι ασυνείδητα μας οδηγεί. Με άξονα αυτό το άλλο, το δικό μας ήθος.

Είσαι ένα πλάσμα στα όρια της τελειότητας. Για τα δικά μου μάτια. Οπως οι αλήθειες μου τις νύχτες. Είναι στιγμιαία μοναδικές κι αψεγάδιαστες. Για να με κρατήσουν στη ζωή ως το χάραμα.

Σήμανες μιάν αφύπνιση οδυνηρή, αναγκαία, σωτήρια. Χωρίς λόγια. Με δυό κινήσεις. Αιτιολογημένα. Σε ευχαριστώ, κι ας πρόκειται για μιαν οδυνηρή, δημιουργική όμως αφύπνιση. Θα μου λείψει το χάδι σου. Δεν έχει υποκατάστατο. Ομως η επανάλειψη, συχνά φθείρει. Είσαι το ανεκτίμητο κομμάτι μου. Παράγεις γεγονότα, ζωή. Ευχαριστώ.

mareld είπε...

Αγαπημένο Ζακυνθινάκι!

"Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν,
οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο.” λέει ο λατρεμένος
Τάσος Λειβαδίτης

Εσύ ψυχή μου ανησυχείς μάλλον για το παρόν..αφού στη καθημερινότητα σου
ζυμώνεις το μέλλον για τόσες τρυφερές υπάρξεις...

"Ωριμότητα του ανθρώπου: είναι να ξαναβρίσκει τη σοβαρότητα που είχε παιδί, όταν έπαιζε"
Φρίντριχ Νίτσε


Νοσταλγία χωρίς το Δουατζή δεν γίνεται..ο λόγος του είναι απλός, γλυκός, μεστός, έχει μια γεύση από φρέσκο καρύδι..έτσι που πριν το ανοίξεις δεν γνωρίζεις αν είναι ζωντανό, υγιές..υπάρχει ένα κρυμμένο πάθος που δεν έχεις παρά να το ανακαλύψεις..είναι ερωτικός..και μετά αφήνει ένα μυστήριο..ξέρεις ότι θα ξαναεπιστρέψεις..δεν αναρωτιέσαι «είμαι ο ποτα­μός κι ο άνεμος»..αλλά είμαι άνθρωπος...;;;;


...Σε φαντάζομαι όπως και πριν να φουσκώνεις το στήθος σε βαθειά ανάσα και να σπας τα κελύφη τους. Κι ας σε τρομάζουν οι επιλογές και κυρίως οι αποφάσεις. Κι όμως, είναι όλα τόσο απλά, όσο και δαπανηρά σε κάματο. Δες πόσο όμορφο είναι αυτό καθαυτό το ταξείδι κι όχι ο προορισμός.

Πάλεψε - αφού ανακαλύψεις τις κρυμμένες χρόνια επιθυμίες - να ξεκινήσεις το ταξείδι. Μην αφήνεσαι στα χέρια κανενός. Μη φοράς μάσκες για να είσαι αρεστή στους άλλους. Το εγώ μας, η συνεχής προσπάθεια για δικαιολογία ύπαρξης, δεν μπορεί νάχει στόχο την αποδοχή από τους άλλους, αλλά την καθημερινή ικανοποίηση ότι περνάμε κι άλλο σταθμό στο ταξείδι...
Γιώργος Δουατζής


"Θα ξανάρθουμε;" ρώτησα. Ο άλλος κάτι είπε, αλλά δεν έφτασε ως εμένα-όμως ένιωσα μέσα μου κάτι αλλόκοτο και γλυκό. Φυσούσε λίγο. Βράδυ.
Κι ίσως ολόκληρη η ποίηση να είναι αυτή η απάντηση που δεν ακούστηκε και τη συμπλήρωνε ο στεναγμός του αγέρα κι η απαλή ερημιά του φεγγαριού."

Όλη τη νύχτα άκουγα το τραγούδι της βροχής..

Γλυκά φιλιά!

mareld είπε...

Αμαζόνα της καρδιάς μας!

Γλυκιά μας Ιππολύτη!

Η Κόρη του κρύσταλλου βυθού.. ξεπουπουλιασμένη από τη βροχή του δάσους..

"Μαγεμένη"..
αυτή τη λέξη πήρα μαζί μου στο πρωινό περπάτημα..και το δρομάκι προς το νότο..αν και δεν είναι σίγουρο..εδώ και χίλια χρόνια να ζήσω που πέφτει η Ανατολή δεν ξέρω..το Σεπτέμβρη με θυμάμαι να κάθομαι στη ρίζα ενός πεύκου, να κρατάω ρόδια και να περιμένω να βγει ο Ήλιος μέσα από τη κόκκινη αγκαλιά της Θάλασσας..

"Κόκκινα πόθου πάθους
Κόκκινα,επιθυμίας αμαρτίας
Κόκκινα έντασης φευγιού
Κόκκινα ματωμένης αγκαλιάς
Κόκκινα
Ολέθρια κόκκινα
Παπούτσια κόκκινα"..

Στους μοναχικούς μου περιπάτους μονολογώ..
και σπάνια χαιρετάω άνθρωπο αφού ο χαιρετισμός δεν είναι επί της ουσίας..

"Μαγεμένη"..
και τα λόγια του Pic de la Mirandole κάθισαν στο μυαλό μου.."Εσύ που δεν είσαι περιορισμένος από κανένα ορόσημο, με τη δική σου ελεύθερη βούληση, σε εμπιστεύτηκα στα ίδια τα χέρια σου, εσύ καθορίζεσαι από τον ίδιο τον εαυτό σου" και "Ο άνθρωπος ξεπερνά ατελείωτα τον άνθρωπο" από το στόμα του Πασκάλ αλλά στην καθημερινότητα όλα ισοπεδώνονται και πως να μη θυμηθείς τους στίχους του Aragon " Πως σας κατάντησαν, άνδρες και γυναίκες, ώ τρυφερές σάρκες, πρόωρα αχρηστευμένες!" Αλήθεια, τι σπατάλη!

Τότε ευτυχώς που μάλλον ισχύει η «κβαντική εμπλοκή»..

"Τα σώματα έχουν τη δική τους γλώσσα Χαρίζουν μαγεία αφής μυρωδιάς και σπάνιας έντασης Τραγουδούν όποτε θέλουν Δεν τα φθείρει η επανάληψη Τα σώματα έχουν μοναδική ομορφιά εναλλασσόμενη και διαρκή που φωνάζει ότι τα σώματα έχουν δικές τους αξίες και θέλει δύναμη για να τις δεις Το δικό μου σώμα είναι διαφορετικό σαν τα άλλα όσο το δικό σου Είναι φορτωμένο κύτταρα πολλών άλλων σωμάτων Φέρει μνήμες στιγμών αιώνων ανάλαφρες προγονικές και άλλες Τα σώματα υπηρέτησαν πάθη πολλά κι εντάσεις ηρεμίες απόλυτες και εξεγέρσεις αισθήματα και συλλογισμούς Αχ τα σώματα και η δική τους σοφία τις ατέλειωτες νύχτες "

"Nα διψάς και να βυθίζεσαι στη μοναξιά. Nα η δύναμή σου"...

-Μη φεύγετε, κύριε Ευχέτη. Μη....


Γλυκά φιλιά!

ΥΓ
"Η «κβαντική εμπλοκή», το μυστηριώδες φαινόμενο, σύμφωνα με το οποίο, κατά την κβαντομηχανική, δύο πράγματα σε απόσταση μεταξύ τους, μπορούν αυτόματα να αλληλεπιδρούν και να αλλάζουν ταυτόχρονα, ίσως πάει πολύ μακρύτερα - ή μάλλον πολύ πιο κοντά - από ό,τι φανταζόμαστε: στο ίδιο μας το κεφάλι, στη μνήμη και τη συνείδησή μας"..

mareld είπε...

Πόλυ μου γλυκιά και αγαπημένη!

Το πρωί διάβαζα Αλμπερτ Ζακάρ

"Ο άνθρωπος επινοεί τον άνθρωπο"

.."το βιβλίο αυτό είναι μια προσωπική απόπειρα, να ξεφύγουμε από τα δεσμά των κατεστημένων ιδεών, καθώς και από τις παγίδες που μας στήνουν οι λέξεις.

Ο σκοπός μου είναι να παρακινήσει τον καθένα να δημιουργήσει μέσα του, αν όχι ένα χώρο κατανόησης και πνευματικής διαύγειας, τουλάχιστον ένα χώρο όπου αυτά που μένουν ακατανόητα θα ΄χουν εντοπιστεί, κι όπου θα ΄χουν περιοριστεί οι σκοτεινές ζώνες"..



"Ελπίδα, σε είδα να ορθώνεις το κορμί, μόνο χορεύοντας με τα χέρια υψωμένα"..


Σου αφιερώνω..τι άλλο..


Η Λ Ε Κ Τ Ρ Α

Αυτή η ισόβια
νεότητα που βγάζουν τα μάτια σου, με το κράμα φόβου και δύναμης, με
προκαλεί. Να βάλω το νυστέρι όλο και βαθύτερα. Το πρόσωπό σου εικονίζει
τις τόσες εντάσεις, τον έρωτα, το θάνατο, την ομορφιά, την ανάταση,
χιλιάδες έκπτωτους αγγελιαφόρους αγγέλους. Τη ζωή.

...Εσύ το ξέρεις ότι Ποίηση δεν είναι απλά γραφή. Είναι το μεγαλύτερο.
Το πιο βαθύ. Το μέγα..

... Και ξέρεις, εδώ δεν υπάρχουν λογικές και αναλύσεις.
Υπάρχει μια βαθύτερη δύναμη που σε εξουσιάζει. Λες κι είσαι ταγμένος...

...έφτιαξα τη
δική μου πατρίδα - ένα κομμάτι ουρανού ίσως - και κούρνιασα εκεί και
την πίστεψα και καλύφτηκα και την προστατεύω. Δεν πουλιώνται και δεν
πουλήθηκαν ποτέ οι πατρίδες, γιατί δε μετρήθηκε η αξία τους ποτέ, γιατί
δε χωράνε σε συναλλαγές και τιμήματα, γιατί είναι επιούσιες, μεγάλες,
υπέρτατες, μοναδικές. Γιατί τις κατοικούμε εμείς, εγώ, εσύ, και τόσοι
άλλοι. Γι αυτό δε νιώθω μόνος...


Και μην ξεχνάς αγαπημένη..

..Οσο θα απέχεις από ιδεολογικά κατασκευάσματα που φυλακίζουν τη σκέψη.
Οσο θα νιώθεις ότι παίρνεις και δίνεις γνώση...

...θα παραμένεις επί της ουσίας και ισόβια νέα..
Γιώργος Δουατζής

Πολλά φιλάκια!

55fm είπε...

Ax...Τι γίνεται εδώ;
Με τα τρεχάματά μου, τι έχω χάσει...
Αγαπημένη μου mareld,το αφιέρωμα σου στο Γιώργο Δουατζή, κάνει τις κραυγές της εποχής που μας πνίγουν,γλυκιές μελωδίες...γλυκιές συνομοσίες αισθήσεων!
Πολλά φιλιά!

mareld είπε...

"Πόσο όμορφη είναι η nostalgia, αγαπημένοι μου!
Σαν τη καρδιά του ποιητή, πλημμυρισμένη από ζωή κι ευαισθησία!"

Σας φιλώ!

Thalassenia είπε...

Ξε-τρελαμένη με τις αναρτήσεις σου.
Χρώματα, μουσικές, λέξεις!!!
Χαίρομαι που σε βρήκα.
Ευπρόσδεκτη και καλοδεχούμενη στο e-σπίτι μου και στο σπίτι μου, για μια σουπίτσα.

mareld είπε...

Θαλασσένια μου!

Μα τι υπέροχο όνομα διάλεξες..και πως σου πάει!!!

Καλώς ήρθες στη νοσταλγία..εδώ αναπνέουμε και ταξιδεύουμε με τους ποιητές μας!


Καθώς ταιριάζω στου βοριά το στόμα μια υμνωδία
Μου φέγγει ο κόλπος το βαθύ μουρμούρισμα της άμμου
Και βλέπω ανθούς να πέφτουνε στα καθαρά νερά
Φύκια μελαχρινά στου φλοίσβου το νανούρισμα
Κανάτια υπομονετικά στου Αιγαίου τα παραθύρια.
Ελύτης

Σε ευχαριστώ!
Φιλάκια!

guapa είπε...

μια αγαπη νιωθω παραξενη που μεγαλωνει στις μονοτονες ωρες...κι η αγαπη μου, η παραξενη αγαπη, την ψυχη μου ενπιξε ολη...

κι αυτους τους λιγους στιχους χρειαστηκε ενα ολοκληρο θησαυροφυλακιο πονου για να τους αποσπασω...Τ. Λειβαδιτης

mareld είπε...

Sarasvati καλώς ήρθες στη νοσταλγία!

Σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια του Λειβαδίτη μας!

Το ουσιώδες στη μικρή ιστορία μου ήταν μια μαύρη κουνιστή πολυθρόνα –αλλά πού είναι τώρα το σπίτι, πού είναι η φρουτιέρα με τα παλιά επισκεπτήρια, οι πετσέτες που πνίγαμε τα γέλια– μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να ’χατε αγαπηθεί πολύ
μες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου.

Τάσος Λειβαδίτης,
Φθινοπωρινό σχόλιο

Καλά να περνάς!
Καλό σαββατοκύριακο!