Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..
Τάσος Λειβαδίτης


Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Κι ἂχ ὅ,τι πιὸ ὄμορφο θά ῾θελα νὰ σοῦ πῶ Δὲ στό ῾πα ἀκόμα.. Nazim Hikmet














Στο Υακινθάκι μου τη Γητεύτρια

Γιὰ τὴ ζωή

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.
Τὶς πιὸ ὄμορφες μέρες μας δὲν τὶς ζήσαμε ἀκόμα
Κι ἂχ ὅ,τι πιὸ ὄμορφο θά ῾θελα νὰ σοῦ πῶ
Δὲ στό ῾πα ἀκόμα.
(ἀπόδοση: Γιάννης Ρίτσος)





I'll Miss You (Mi Mancherai)
I'll miss you, if you go away
I'll miss your serenity
Your words like songs in the wind
And Love, that you take away.

I'll miss you, if you go away
Now and forever I don'know how to live
And joy, my friend, goes away with you

I'll miss you, I'll miss you, because you go away
Because the love in you is dead
Because, because...
Nothing it's gonna change, I know
And inside of me I feel you
I'll miss the immensity
Of our days and nights,us together
Your smiles when it's getting dark
Your being naive like a little girl

I'll miss you, my love
I look at myself and I find emptiness inside of me
And joy, my friend, goes away with you





ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-PART1



Γιὰ τὴ ζωή


Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ ἔτσι, νὰ ποῦμε, ἀκουμπισμένος σ' ἕναν τοῖχο
μὲ τὰ χέρια σου δεμένα
Ἢ μέσα στ᾿ ἀργαστήρι
Μὲ λευκὴ μπλούζα καὶ μεγάλα ματογυάλια
Θὲ νὰ πεθάνεις, γιὰ νὰ ζήσουνε οἱ ἄνθρωποι,
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲ θά ῾χεις δεῖ τὸ πρόσωπό τους
καὶ θὰ πεθάνεις ξέροντας καλὰ
Πὼς τίποτα πιὸ ὡραῖο, πὼς τίποτα πιὸ ἀληθινὸ
ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι.

Πρέπει νὰ τηνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ θὰ φυτέυεις, σὰ νὰ ποῦμε,
ἐλιὲς ἀκόμα στὰ ἑβδομῆντα σου
Ὄχι καθόλου γιὰ νὰ μείνουν στὰ παιδιά σου
Μὰ ἔτσι γιατὶ τὸ θάνατο δὲ θὰ τόνε πιστεύεις
Ὅσο κι ἂν τὸν φοβᾶσαι
Μὰ ἔτσι γιατί ἡ ζωὴ θὲ νὰ βαραίνει
πιότερο στὴ ζυγαριά.





Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων

Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων
εἶναι πιὸ ὄμορφα ἀπ᾿ τοὺς ἴδιους
πιὸ βαριὰ ἀπὸ ἐλπίδα
πιὸ λυπημένα
πιὸ διαρκῆ.

Πιότερο ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους,
τὰ τραγούδια τους ἀγάπησα.
Χωρὶς ἀνθρώπους μπόρεσα νὰ ζήσω,
ὅμως ποτὲ χωρὶς τραγούδια·
μοὔτυχε ν᾿ ἀπιστήσω κάποτε
στὴν πολυαγαπημένη μου,
ὅμως ποτέ μου στὸ τραγούδι
ποὺ τραγούδησα γι᾿ αὐτήν·
οὔτε ποτὲ καὶ τὰ τραγούδια
μ᾿ ἀπατήσανε.

Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ γλῶσσα τους
πάντοτε τὰ τραγούδια τὰ κατάλαβα.

Σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο τίποτα
ἀπ᾿ ὅσα μπόρεσα νὰ πιῶ
καὶ νὰ γευτῶ
ἀπ᾿ ὅσες χῶρες γνώρισα
ἀπ᾿ ὅσα μπόρεσα ν᾿ ἀγγίξω
καὶ νὰ νιώσω
τίποτα, τίποτα
δὲ μ᾿ ἔκανε ἔτσι εὐτυχισμένον
ὅσο τὰ τραγούδια...





Στοὺς δεκαπέντε συντρόφους

Δὲ χύνουν δάκρυ
μάτια ποὺ συνηθίσαν νὰ βλέπουνε φωτιὲς
δὲ σκύβουν τὸ κεφάλι οἱ μαχητὲς
κρατᾶν ψηλὰ τ᾿ ἀστέρι
μὲ περηφάνεια
δὲν ἔχουμε καιρὸ νὰ κλαῖμε τοὺς συντρόφους
τὸ τρομερό σας ὅμως κάλεσμα
μὲς στὴ ψυχή μας
κι οἱ δεκαπέντε σας καρδιὲς
θὲ νὰ χτυπᾶνε
μαζί μας
τὸ σιγανό σας βόγγισμα
σὰν προσκλητήρι
χτυπᾶ στ᾿ ἀφτιά μας
σὰν τὸν ἀντίλαλο βροντῆς.

Στάχτη θὰ γίνεις κόσμε γερασμένε
σοῦ ῾ναι γραφτὸς ὁ δρόμος
τῆς συντριβῆς
καὶ δὲ μπορεῖς νὰ μᾶς λυγίσεις
σκοτώνοντας τ᾿ ἀδέρφια μας τῆς μάχης
καὶ νὰ τὸ ξέρεις
θὰ βγοῦμε νικητὲς
κι ἂς εἶναι βαριές μας
οἱ θυσίες.
Μαύρη ἐσὺ θάλασσα γαλήνεψε
τὰ κύματά σου
καὶ θά ῾ρθει ἡ μέρα ἡ ποθητὴ
ἡ μέρα της ειρήνης
τῆς λευτεριᾶς σου
ὦ ναὶ θά ῾ρθει
ἡ μέρα ποὺ θ᾿ ἁρπάξουμε τὶς λόγχες
ποὺ μὲς στὸ αἷμα τὸ δικό μας
ἔχουνε βαφτεῖ.
1921





Κλαίουσα Ἰτιά

Κυλοῦσε τὸ νερὸ
καὶ στὸν καθρέφτη του γυαλίζονταν ἰτιὲς
τὰ πλούσια τὰ μαλλιά τους λούζαν λυγερές.
Καὶ τὰ σπαθιὰ τ᾿ ἀστραφτερά τους
χτυπώντας στοὺς κορμοὺς
καλπάζαν κατακόκκινοι μὲς στοὺς δρυμοὺς
καλπάζαν πρὸς τὴ δύση
μεθύσι!...

Καὶ τότε ξάφνου
σὰ τὸ πουλὶ τὸ λαβωμένο
τὸ πληγωμένο
στὸ φτερό του
γκρεμίστηκ᾿ ἕνας καβαλάρης
ἀπ᾿ τ᾿ ἄλογό του.

Δὲ σκλήρισε
τοὺς ἄλλους πού ῾φευγαν δὲ ζήτησε
τὰ βουρκωμένα μάτια του ἐγύρισε
μονάχα γιὰ νὰ δεῖ
τὰ πέταλα ποὺ λάμπαν.
Τὸ ποδοβολητὸ ἐσβοῦσε μὲς στὴ φύση
καὶ τ᾿ ἄλογα ἐχάνονταν στὴ δύση!

Καμαρωτοὶ ἐσεῖς καβαλαρέοι
Ὦ κόκκινοι κι ἀστραφτεροὶ καβαλαρέοι
καβαλαρέοι φτερωτοὶ
καμαρωτοὶ
ὡραῖοι!...
Μ᾿ ἴδιες φτεροῦγες πέταξη ἡ ζωὴ ποὺ ῥέει!

Ὁ φλοῖσβος τοῦ νεροῦ σταμάτησε
ἐχάθη
οἱ ἴσκιοι ἐβυθίστηκαν στοῦ σκοταδιοῦ τὰ βάθη
τὰ χρώματα σβηστῆκαν
στὰ μάτια του τὰ πένθιμα
τὰ πέπλα κατεβῆκαν
καὶ τῆς ἰτιᾶς ἡ φυλλωσιὰ
χαϊδεύει τὰ μαλλιά του!

Μὴ κλαῖς ἰτιά μου θλιβερὰ
καὶ μὴ βαριοστενάζεις
πάν᾿ ἀπ᾿ τὰ σκοτεινὰ νερὰ
τὸ δάκρυ μὴ σταλάζεις
Ὦ μὴ στενάζεις
μὲ σφάζεις.
1925





Γιὰ τὰ τραγούδια μου

Δὲν ἔχω πήγασο μὲ σέλαν ἀργυρὴ
οὔτε καὶ πόρους
-ὅπως τοὺς λέν᾿- ἀδήλους
δὲν ἔχω μήτε γῆ
μιὰ σπιθαμὴ
μονάχα ἕνα ποτηράκι μέλι
σὰ νά ῾ναι φλόγα λαμπερή.

Αὐτὸ εἶναι τὸ βιός μου
κι εἶναι καὶ γιὰ τοὺς φίλους
κι ἐνάντια σ᾿ ὅλους τους ἐχθροὺς
ἐντός μου
φυλάγω αὐτὸν τὸν πλοῦτο μου
ἕνα ποτήρι μέλι.

Ὑπομονή, συντρόφοι, ὑπομονὴ
καὶ θὰ ῾ρθει μέρα ἡ τρανὴ
ναὶ θά ῾ρθει!
-Σ᾿ αὐτοὺς πού ῾χουν τὸ μέλι θὲ νὰ ῾ρθεῖ
ἡ μέλισσα ἡ μιὰ
ἀπ᾿ τὴ Βαγδάτη.
1935






Ἡ χώρα αὐτὴ εἶναι δική μας

Ἡ χώρα αὐτὴ π᾿ ὁρμᾶ ἀπ᾿ τὴν Ἀσία μὲ καλπασμὸ
καὶ ποὺ προβάλλει
τ᾿ ὥριο κεφάλι
σὰν τὸ πουλάρι
γεμάτο χάρη
πρὸς τῆς Μεσόγειος τὸ νερὸ
ἡ χώρ᾿ αὐτὴ εἶναι δική μας
μὲ ματωμένους τοὺς καρποὺς
δόντια σφιγμένα
πόδια γυμνά.

Σὰ μεταξένιο τούτη ἡ γῆ μας
εἶναι χαλί μας
τούτη ἡ γῆ μας
ἡ κόλασή μας
τούτ᾿ ἡ παράδεισο
εἶναι δική μας.

Ἡ θέλησή μας
τώρα τρανεύει
νά ῾ναι δική μας
παντοτινὰ
νὰ ζοῦμε λεύτεροι σὰ δέντρα
σὰ τὰ δεντρὰ τοῦ ἴδιου δάσου
ἀδερφωμένα
ἀγκαλιαστά.
1948





Αὐτὸ εἶναι ὅλο

Ζῶ στὴ φεγγοβολὴ
ποὺ προχωράει
ὁλόγιομα τὰ χέρια μου
μὲ πόθους
κι ὁ κόσμος εἶναι ὄμορφος πολὺ
μοσκοβολάει.

Τὰ μάτια μου λιμπίστηκαν
τὰ δέντρα
τὰ δέντρα ποὺ γιόμισαν ἐλπίδες
καὶ ντύθηκαν τὴ πράσινη στολὴ
τὸ λιόχαρο δρομάκι προχωράει
σ᾿ ὁλόδροσο χαλὶ
κι ἀπ᾿ τὸ φεγγίτη μὲ καλεῖ
στὶς πράσινες νησίδες.

Κι οὔτε μυρίζομαι τὰ φάρμακα
τ᾿ ἀναρρωτήριο πιὰ δὲ βρωμάει
-θ᾿ ἀνοίξουν τὰ γαρούφαλα
ἡ ὥρα ἡ καλή-

Τί τάχα ἂν εἶσαι φυλακή;
Νὰ μὴ λυγᾶς!
αὐτὸ εἶν᾿ ὅλο.
Δὲν εἶναι ἄλλη συμβουλή.
1948





Δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ τραγουδᾶμε

Δὲ μᾶς ἀφήνουν Ῥόμπσον νὰ τραγουδᾶμε
δὲ μᾶς ἀφήνουν καναρίνι
πού ῾χεις φτερὰ ἀητοῦ
μαῦρε ἀδερφέ μου
δόντια ποὺ ἔχεις
μαργαριτάρια
δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ ψηλώσουμε φωνή.

Φοβοῦνται Ῥόμπσον
φοβοῦνται τὴν αὐγή,
ν᾿ ἀκούσουνε φοβοῦνται
καὶ ν᾿ ἀγγίσουν
φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπήσουν
φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπήσουνε σὰν τὸν Φερχὰτ
(Ἀλήθεια θὰ ῾χετε κι ἐσεῖς ἕναν Φερχὰτ
οἱ νέγροι πῶς νὰ τόνε λένε Ῥόμπσον;)

Φοβοῦνται τὰ γεννήματα
τὴ γῆς
τὸ γάργαρο νερὸ φοβοῦνται τῆς πηγῆς
φοβοῦνται
νὰ θυμοῦνται
καὶ τὶς χαρές τους
τὸ χέρι ἑνὸς φίλου δὲν ἔσφιξε ποτέ τους
τὸ χέρι τους
ζεστὸ
σὰν τὸ πουλὶ
χωρὶς νὰ θέλει σκόντα
προμήθειες
ἡ κάποια ἀναβολὴ
στὴ πλερωμή.

Φοβοῦνται τὴν ἐλπίδα
φοβοῦνται Ῥόμπσον νὰ ἐλπίσουν
φοβοῦνται καναρίνι
πού ῾χεις φτερὰ ἀητοὺ
φοβοῦνται τὰ τραγούδια μας
μὴ τοὺς τσακίσουν.
Ὀχτώβρης 1949





Μονάκριβή μου

(ἀπόδοση: Γιάννης Ρίτσος)

Μονάκριβή μου ἐσὺ στὸν κόσμο
μοῦ λὲς στὸ τελευταῖο σου γράμμα:
«πάει νὰ σπάσει τὸ κεφάλι μου, σβήνει ἡ καρδιά μου,
Ἂν σὲ κρεμάσουν, ἂν σὲ χάσω θὰ πεθάνω».

Θὰ ζήσεις, καλή μου, θὰ ζήσεις,
Ἡ ἀνάμνησή μου σὰν μαῦρος καπνὸς
θὰ διαλυθεῖ στὸν ἄνεμο.
Θὰ ζήσεις, ἀδελφή με τὰ κόκκινα μαλλιὰ τῆς καρδιᾶς μου
Οἱ πεθαμένοι δὲν ἀπασχολοῦν πιότερο ἀπὸ 'να χρόνο
τοὺς ἀνθρώπους τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα.

Ὁ θάνατος
Ἕνας νεκρὸς ποὺ τραμπαλίζεται στὴν ἄκρη τοῦ σκοινιοῦ
σὲ τοῦτον ῾δῶ τὸ θάνατο δὲν ἀντέχει ἡ καρδιά μου.
Μὰ νά ῾σαι σίγουρη, πολυαγαπημένη μου,
ἂν τὸ μαῦρο καὶ μαλλιαρὸ χέρι ἑνὸς φουκαρᾶ ἀτσίγγανου
περάσει στὸ λαιμό μου τὴ θηλειὰ
ἄδικα θὰ κοιτᾶνε μὲς στὰ γαλάζια μάτια τοῦ Ναζὶμ νὰ δοῦν τὸ φόβο.
Στὸ σούρπωμα τοῦ στερνοῦ μου πρωινοῦ
θὰ δῶ τοὺς φίλους μου καὶ σένα.
Καὶ δὲ θὰ πάρω μαζί μου κάτου ἀπὸ τὸ χῶμα
παρὰ μόνο τὴν πίκρα ἑνὸς ἀτέλειωτου τραγουδιοῦ.

Γυναίκα μου
Μέλισσά μου μὲ τὴ χρυσὴ καρδιὰ
Μέλισσά μου μὲ τὰ μάτια πιὸ γλυκὰ ἀπ᾿ τὸ μέλι
Τί κάθησα καὶ σοῦ ῾γραψα πὼς ζήτησαν τὸ θάνατό μου.

Ἡ δίκη μόλις ἄρχισε
Δὲν κόβουν δὰ καὶ στὰ καλὰ καθούμενα ἔτσι τὸ κεφάλι
ὅπως ἕνα γογγύλι.
Ἔλα, ἔλα, μή μου σκᾶς
Αὐτὰ εἶναι μακρινὰ ἐνδεχόμενα.
Ἂν ἔχεις τίποτα λεφτὰ
Ἀγόρασέ μου ἕνα μάλλινο σώβρακο
Μοῦ μένει ἀκόμα κείνη ἡ ἰσχιαλγία στὸ πόδι

Καὶ μὴν ξεχνᾶς πῶς ἡ γυναίκα ἑνὸς φυλακισμένου
Δὲν πρέπει νὰ 'χει μαῦρες ἔγνοιες.





ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΑΥΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ,ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΜΕΣΑ ΑΠ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΕΝΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ







Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸ γαρύφαλο

Ἔχω πάνω στὸ τραπέζι μου
τὴ φωτογραφία τοῦ ἀνθρώπου
μὲ τ᾿ ἄσπρο γαρούφαλο
ποὺ τὸν τουφέκισαν
στὸ μισοσκόταδο
πρὶν τὴν αὐγὴ
κάτω ἀπ᾿ τὸ φῶς τῶν προβολέων.

Στὸ δεξί του χέρι
κρατᾶ ἕνα γαρούφαλο
πού ῾ναι σὰ μιὰ φούχτα φῶς
ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ θάλασσα
τὰ μάτια του τὰ τολμηρὰ
τὰ παιδικὰ
κοιτάζουν ἄδολα
κάτω ἀπ᾿ τὰ βαριὰ μαῦρα τους φρύδια
ἔτσι ἄδολα
ὅπως ἀνεβαίνει τὸ τραγούδι
σὰ δίνουν τὸν ὅρκο τους
οἱ κομμουνιστές.

Τὰ δόντια του εἶναι κάτασπρα
ὁ Μπελογιάννης γελᾶ
καὶ τὸ γαρούφαλο στὸ χέρι του
εἶναι σὰν τὸ λόγο πού ῾πε στοὺς ἀνθρώπους
τὴ μέρα τῆς λεβεντιᾶς
τὴ μέρα τῆς ντροπῆς.

Αὐτὴ ἡ φωτογραφία
βγῆκε στο δικαστήριο
ὕστερ᾿ ἀπ᾿ τὴ θανατικὴ καταδίκη.
Ἀπρίλης 1952





Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο - Man with the Carnation Ν.Τζίμας






λίγα γαρούφαλλα - Μάνος Λοϊζος - Ναζίμ Χικμετ






Η πιο όμορφη θάλασσα
Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ (Nazim Hikmet)
(μετάφραση) Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος
Γράμματα στην αγαπημένη -- 1983

Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.

Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.

Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα. (δις)

Κι ό, τι πιο όμορφο,
Κι ό, τι πιο όμορφο θα΄θελα να σου πω,
Δε στο 'πα ακόμα, δε στο 'πα ακόμα.

The most beautiful sea is the one
that hasn't been crossed yet.

The most beautiful child
Hasn't grown up yet.

Our most beautiful days
We haven't seen yet.

And the most beautiful words I wanted to tell you
I haven't said yet...

September 24th 1945
by Nâzım Hikmet Ran









Αὐτόγραφο


Φίλοι κι ἀδέλφια τῆς ψυχῆς μου. Ἐσεῖς ποὺ πέσατε στὶς φυλακὲς καὶ στὰ νησιὰ τῆς κόλασης, ποὺ σᾶς κρατᾶν ἁλυσωμένους μὲς στὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατὶ πολεμᾶτε γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία, τὸ ψωμὶ καὶ τὴ λευτεριὰ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, δεχτεῖτε τὴν ἀγάπη καὶ τὸν θαυμασμό μου.

Οἱ λαοὶ τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδας ἔχουνε τοὺς ἴδιους θανάσιμα μισητοὺς ἐχθρούς: τὸν ἀγγλοαμερικάνικο ἰμπεριαλισμὸ καὶ τοὺς ντόπιους λακέδες του.
Οἱ λαοὶ τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδας, φιλιωμένοι ὁ ἕνας με τὸν ἄλλο, μὲ τὴ βοήθεια τῶν φιλειρηνικῶν λαῶν ὅλου τοῦ κόσμου, θὰ τσακίσουνε στὸ τέλος αὐτοὺς τοὺς ἐχθρούς τους. Αὐτὸ τὸ πιστεύω. Ὁ δικός σας ἔνδοξος ἀγώνας εἶναι μία ἀπὸ τὶς πιὸ λαμπρὲς ἀποδείξεις ὅτι θὰ νικήσει ἡ ὑπόθεση τῆς εἰρήνης, τοῦ ψωμιοῦ καὶ τῆς λευτεριᾶς.

Σᾶς σφίγγω ὅλους μ᾿ ἀγάπη στὴν ἀγκαλιά μου.
ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ
10/8/1951 Βερολίνο




ναζίμ χικμέτ, ο τούρκος ποιητής παγκόσμιας εμβέλιας





Ο Ναζίμ Χικμέτ (20 Νοεμβρίου 1901- 3 Ιουνίου 1963) ήταν Τούρκος ποιητής και δραματουργός, τα έργα του οποίου μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.Πολλά από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν από το γνωστό Τούρκο συνθέτη Ζουλφού Λιβανελί, ενώ αρκετά μελοποιήθηκαν και από το συνθέτη Μάνο Λοΐζο και τον Θάνο Μικρούτσικο.


Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 15 Γενάρη 1902. Ο πατέρας του Χικμέτ Ναζίμ Μπέης, υπηρετούσε στο Υπουργείον Εξωτερικών, έκανε μάλιστα για λίγο και Πρόξενος στο Αμβούργο κι όταν απολύθηκε έκανε τον διαχειριστή σε κινηματογραφικές αίθουσες. Η μητέρα του, Αϊσέ Τζελιέ Χανούμ, ήτανε ζωγράφος.

Ο μικρός Ναζίμ ολοκλήρωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευση στη Κωνσταντινούπολη κι ύστερα γράφτηκε στη Ναυτική Σχολή Χάλκης, το 1918, κάτω από τη διοίκηση του Κεμάλ Πασά. Ο διοικητής του, άκουσε και θαύμασε το ποίημά του "Λόγια Ενός Αξιωματικού Του Ναυτικού", που 'χε γράψει στα 12. Όταν αποφοίτησε μπήκε στο πολεμικό σκάφος Hamidiye ως εκπαιδευόμενος αξιωματικός καταστρώματος. Ωστόσο, η σταδιοδρομία του στο Ναυτικό σταμάτησεν απότομα, γιατί αρρώστησεν από πλευρίτη στη διάρκεια μιας νυχτερινής βάρδιας (1919) και δεδομένου ότι δε μπόρεσε ν' ανακτήσει την υγεία του, απαλλάχτηκε σαν άτομο μ' ειδικές ανάγκες (1920).

Ανέλαβε καθηγητής στην Ανατολία, στο γυμνάσιο Bolu, για σύντομο διάστημα (1921). Ενδιαφέρθηκε ζωηρά για τη ρωσική επανάσταση, πήγε στη Μόσχα και μελέτησεν οικονομία και κοινωνικές επιστήμες στο εκεί πανεπιστήμιο (1922-1924). Εκεί συναντά τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκη κι επηρεάζεται απ' αυτόν. Η επαναστατική τούρκικη ποίηση έχει τον "πατέρα" της. Όταν επέστρεψεν αρχίζει να δουλεύει σε μιαν εφημερίδα της Σμύρνης.

Στη Τουρκία όμως το κεμαλικό κίνημα μισεί την αριστερή παράταξη και ξεκινά διώξεις και συλλήψεις. Έτσι αναγκάζεται να ξαναφύγει κρυφά για τη Μόσχα. Ο Μαγιακόφσκη τονε ξαναμαγεύει και μην αντέχοντας για πολύ να 'ναι μακριά από τη πατρίδα, γυρίζει κρυφά, χωρίς διαβατήριο.

Συλλαμβάνεται κι εισπράττει τη πρώτη καταδίκη για τα επαναστατικά του φρονήματα. Μπαίνει στη φυλακή Hopa για 3 μήνες (1928). Έπειτα, εγκαθίσταται στη Κωνσταντινούπολη κι εργάζεται σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες και σε κινηματογραφικά στούντιο. Εκδίδει τα πρώτα βιβλία ποίησης και γράφει συνεχώς (1928-1932). Συλλαμβάνεται ξανά το 1931, αλλά στο δικαστήριο, απο κατηγορούμενος, γίνεται κατήγορος κι αναγκάζονται να τον αθωώσουν. Την επόμενη χρονιά τονε ξαναπιάνουν και καταδικάζεται 5 χρόνια φυλακή, όμως αφήνεται λεύτερος λόγω της αμνηστείας για τον εορτασμό των πρώτων 10 ετών της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Εργάστηκεν ως αρθρογράφος και συντάκτης σε περιοδικά κι εφημερίδες με το ψευδώνυμο Orhan Selim (1933). Μα η αντίδραση που ξέρει πια με ποιον έχει να κάνει, του στήνει προβοκάτσια το 1934. Μηνύεται επειδή έκανε δήθεν, προπαγάνδα στους σπουδαστές της Στρατιωτικής Ακαδημίας. Δικάζεται "κεκλεισμένων των θυρών", χωρίς συνήγορο και καταδικάζεται συνολικά, σε 35ετή φυλάκιση, μα κατορθώνει να τη μειώσει στα 28 χρόνια και 4 μήνες σύμφωνα με τα άρθρα 68 κι 77 του τουρκικού ποινικού κώδικα (1938). Μπαίνει στα φοβερά μπουντρούμια της φυλακής στη Προύσα.

Οι διανοούμενοι ξεκινούν μεγάλην εκστρατεία για να πείσουν την ηγεσία να τον αμνηστεύσει. Αρχίζει απεργία πείνας στη φυλακή (1950). Τελικά, η υπόλοιπη ποινή, του χαρίζεται, μετά 13 χρόνια φυλακής. Δε μπορούσε να βρει δουλειά, μήτε να εκδόσει βιβλία, λόγω που 'χεν οριστεί ως άτομο μ' ειδικές ανάγκες κι είχε σταματήσει τη στρατιωτική του θητεία. Διάταγμα που ουσιαστικά είχε κείνον για στόχο. 50 χρονών πια, άρρωστος και σε τρομερά δύσκολη θέση, φοβούμενος παράλληλα τυχόν απόπειρα κατά της ζωής του, αποδέχεται τη συμβουλή του γνωστού, σύγχρονου, θεατρικού συγγραφέα και δημοσιογράφου Refik Erduran κι αυτοεξορίζεται. Με ρουμάνικο σκάφος, διαπλέει τη Μαύρη θάλασσα και περνά στη Ρωσία και πιο συγκεκριμένα στη Μόσχα.

Από κει πηγαίνει στο Βερολίνο, όπου μέσα σε μια κατάμεστην αίθουσα με πάνω από 500 άτομα, δίνει ένα αγωνιστικό ρεσιτάλ και καταχειροκροτείται σαν ελεύθερος πλέον αγωνιστής ποιητής. Χωρίς να σταματήσει να γράφει, περνά την υπόλοιπη ζωή του, στη Μόσχα.
Στις 3 Ιουνίου 1963 ο Ναζίμ Χικμέτ πεθαίνει και θάβεται στη Μόσχα, σ' ηλικία 61 ετών.







Fazil Say - Kiz Cocugu(Nazim Hikmet)




Mavi Gözlü Dev- Nazım Hikmet




Zülfü Livaneli - Karli Kayin Ormani Kizil.Net





33 σχόλια:

mareld είπε...

Αγαπημένοι μου Φίλοι!

Σε αργαστήρι μέσα με λευκή μπλούζα πέρασα πολλά χρόνια από τη ζωή μου για τον Άνθρωπο..αλλά και στο σκοτάδι ήρθα γιατί πήρα τη ζωή στα σοβαρά..

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ ἔτσι, νὰ ποῦμε, ἀκουμπισμένος σ' ἕναν τοῖχο
μὲ τὰ χέρια σου δεμένα
Ἢ μέσα στ᾿ ἀργαστήρι
Μὲ λευκὴ μπλούζα καὶ μεγάλα ματογυάλια
Θὲ νὰ πεθάνεις, γιὰ νὰ ζήσουνε οἱ ἄνθρωποι,
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲ θά ῾χεις δεῖ τὸ πρόσωπό τους
καὶ θὰ πεθάνεις ξέροντας καλὰ
Πὼς τίποτα πιὸ ὡραῖο, πὼς τίποτα πιὸ ἀληθινὸ
ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι.

Σας αγαπώ κι ας μην έχω δει το πρόσωπό Σας..

Ελπίζω να απολαύσετε την ανάρτηση που αυτή τη φορά είναι αφιερωμένη στην αγαπημένη μου Γητεύτρια..


Γητεύτρια μου!
Αγαπημένο μου Υακινθάκι!

Σε ευχαριστώ για το Φως που μας χαρίζεις με τόση χάρη και ανθρωπιά!

Πολλά φιλιά σε όλους Σας!
Καλή σας βδομάδα!

P. Kapodistrias είπε...

Λατρεμένος ο Χικμέτ απ' τις αρχαίες μου ημέρες.
Ταξίδευα ως σπουδαστής στο λεωφορείο και όλη την ώρα μονολογούσε ποίησή του η μισή μου καρδιά,τόσο που νόμιζα ότι οι συνεπιβάτες την ακούνε...

Φωτεινή S είπε...

"Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο..." με την φωνή του Μάνου Λοίζου. Ό,τι πιο ερωτικό ποίημα έχει γραφτεί... για μένα σε μια συγκεκριμένη φάση της ζωής μου.
Και το έψαχνα τομ περασμένο μήνα στην επετειο του Μάνου.
Σ' ευχαριστώ, Μareld μου!

kiki είπε...

Χρώμα και λόγια υπέροχα...

Ανώνυμος είπε...

καταπληκτικό post. γεμάτο ιδέες νοήματα και χρώματα.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Αχ!!! και να είχα δυο ζωές για να προλάβω τα υπέροχα κεράσματα που τρατάρεις τις αισθήσεις μας.
Χίλια καλά μονάκριβη ψυχή.
Χίλια καλά ...

Άστρια είπε...

Καλησπέρα και από εδώ mareld.
Ένα ποίημα γραμμένο για τον τυραννισμένο ποιητή ήταν αυτή η ανάρτηση.
Και μία άνοιξη μέσα στο φθινόπωρο.
Λες πως "..ήρθες στο σκοτάδι.." όμως η γραφή σου και οι επιλογές σου είναι γέμάτες φως!
Να είσαι καλά!

kalynama είπε...

Είχα μέρες να περάσω μα νιώθω πως ήρθα την καταλληλότερη στιγμή.
με συγκίνησες τοσο πολύ, όταν αντίκρυσα το ποιημα εκείνο - τα λόγια εκείνα που κάποτε... ειχα διαβάσει..

Δυστυχώς ο άνθρωπος εκείνος που μέσω του οποίου είχα γνωρίσει τον Ναζίμ Χικμέτ, έχει φύγει από κοντά μου (τραγική ειρωνεία.. ποτέ δεν ηταν κοντά μου με την έννοια οι περισσότεροι πιστεύουν)

Καμιά φορά τα μάτια δεν έχουν τόση δύναμη. Καμιά φορά η ψυχή και η καρδιά εχουν τόσο δυνατή παρουσία ακόμα και στην απουσία στιγμών...

Κι ό, τι πιο όμορφο,
Κι ό, τι πιο όμορφο θα΄θελα να σου πω,
Δε στο 'πα ακόμα, δε στο 'πα ακόμα.


Συγνώμη που έκανα κατάχρηση του χώρου σου mareld μου.. μα κάθε φορά όσο κι αν θέλω να κρατήσω κλειστή μια πληγή, τόσο κάποια πράγματα μου την ματώνουν...

Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται.. εκεί ψηλά... αυτό μονάχα παρακαλάω...

Όσο για την ανάρτησή σου και τη ψυχή σου, όσα κι αν πω θα είναι λίγα.

Εύχομαι να είσαι καλά και σε κάθε στάλα της βροχής που τόσο λατρεύω, να χαμογελάς "γεμάτη" από όλα όσα έχεις και λαχταράς.

υγ: λένε πως όταν φεύγει κάποιος ή κάτι τότε καταλαβαίνουμε την αξία του... κι αν όμως την είχαμε εκτιμήσει όσο ήταν "δίπλα" μας με όποιον τρόπο κι αν ήταν;

Διονύσης Μάνεσης είπε...

καλημέρα,
Θα θελα να αποφύγω τα συνήθη εγκωμιαστικά των αναρτήσεων σχόλια και ...δε μ'αφήνεις! Δεν είναι μόνο τα θέματα ( Τελευταία: Μικρός πρίγκιπας, Καβάφης, Χικμέτ..)Είναι και οι επιλογές, η φωτο-εικαστική κάλυψη, η μουσική, η πληρότητα, η γαλαντόμα αφθονία.
Εκπαιδευτικά σκεπτόμενος
( κουσούρι κι αυτό...)λέω πόσο ωραίο θα ήταν αυτό να υπήρχε ως βασικό υλικό, για να γνωριστούν τα παιδιά με τα πρόσωπα και τα θέματα αυτά. Πόσο πιο εύστοχα στο μάτι και στην ψυχή "χτυπάνε" αυτές οι αναρτήσεις από μια στεγνή διδασκαλία στην τάξη. Πόσο πιο αποτελεσματικά μπορούν να κάνουν ένα παιδί να αγαπήσει κάποιον, κάτι, να ζητήσει να ασχοληθεί περισσότερο μ'αυτό/ν.

Και, βέβαια, πόση τέρψη και πολλές φορές και συγκίνηση σε μας τους (λίγο!...) μεγαλύτερους, που έχουμε την ευκαιρία να συναντηθούμε μ'αυτό τον τρόπο με πράγματα που αγαπήσαμε και τρυφερά κουβαλάμε.

Αξίζει ο χρόνος που διαθέτεις, να είσαι σίγουρη.
Κι αυτές οι αόρατες γέφυρες που χτίζεις ανάμεσα σε νότο και βορρά, τις νύχτες που οι ανυποψίαστοι κοιμούνται, έχουν πολλή κίνηση, πολλούς χαρούμενους ανθρώπους που τις περπατάνε.

Μια καλημέρα ( Έχω την πολυτέλεια να τη γράφω, σήμερα, λόγω κατάληψης..)

mareld είπε...

Αγαπημένε μου Φίλε, παναγιώτη!

"Ένα κόκκινο μήλο, την καρδιά μου"..

Αν η μισή καρδιά μου βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα
η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται
με τη στρατιά που κατεβαίνει προς το Κίτρινο ποτάμι
Κι ύστερα, γιατρέ, την πάσα αυγή,
την πάσα αυγή γιατρέ, με τα χαράματα
πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται.
.
...Κι ύστερα, δέκα χρόνια τώρα, να, γιατρέ
που τίποτα δεν έχω μες στα χέρια μου να δώσω στο φτωχό λαό μου
τίποτα, πάρεξ ένα μήλο
Ένα κόκκινο μήλο, την καρδιά μου.
(απόδοση: Γιάννη Ρίτσου

Σε ευχαριστώ για την ευαισθησία σου!
Καλή σου μέρα!

mareld είπε...

Φωτεινή μου!

Μήπως το έγραψε και για Σένα..!!!

Αυτό είναι μεγάλη ποίηση..σαν να το ακούω από το στόμα του αγαπημένου μου..η τουλάχιστον ήθελα να το ακούω..

Στο αφιερώνω με αγάπη!

Αν με τη μεσολάβηση

Αν με τη μεσολάβηση
Του καινούριου του παραγγελιοδόχου
Η πολιτεία μου η Ινσταμπούλ
Μού’στελνε ένα κουτί
Από κυπαροσόξυλο
Κουτί νυφιάτικο
Κι αν τ’άνοιγα έτσι
Κάνοντας να κουδουνίζει
το μικρό καμπανάκι της κλειδαριάς
Να δυο τόπια υφάσματα
Δυο ζευγάρια πουκάμισα
Άσπρα μαντήλια κεντημένα
Με κλωστή ασημένια
Άνθη λεβάντας
Μέσα σε μικρά τούλινα σακουλάκια
Κι εσύ
Αν έβγαινες κι εσύ μέσα από εκεί
Θα σ’ έβαζα να κάτσεις
Άκρη άκρη στο κρεβάτι μου
Θα’βαζα κάτου απ’τα πόδια σου
Το λυκίσιο μου το δέρμα
Και θα’μενα μπροστά σου
Με τα χέρια μου δεμένα
Και σκυμμένο το κεφάλι
Θα σε κοιτούσα τότες τι χαρά
Θα σε κοιτούσα μαγεμένος
Πόσο όμορφη είσαι Θεέ μου
Αχ πόσο όμορφη
Ο αγέρας και το νερό της Ινσταμπούλ
Μες στο χαμόγελό σου
Όλη η ηδονή της πολιτείας μου
Μες στο βλέμμα σου
Ω Σουλτάνα μου ω αφέντρα μου
Κι αν μ’άφηνες
Κι αν ο Ναζίμ Χικμέτ ο σκλάβος σου τολμούσε
Θα’ταν σάμπως ν’ανάσαινε και να φιλούσε
Όλη την Ινσταμπούλ στο μάγουλό σου
Όμως φυλάξου φυλάξου
Έλα σιμά μου
Μου φαίνεται πως αν το χέρι σου
Άγγιξε το χέρι μου
Θα σωριαζόμουνα νεκρός
Στο τσιμεντένιο πάτωμα

Φιλιά και καλή σου μέρα!

mareld είπε...

Κική μου!

Συνεχίζω με εικόνες και λόγια αγαπημένα..

Ο άνεμος κυλάει

Ο άνεμος πηδάει και φεύγει
Ο ίδιος άνεμος ποτέ δεν σαλεύει
Δυο φορές
Το ίδιο κλαδί της κερασιάς
Τα πουλιά τραγουδάνε στα δένδρα
Είναι φτερά που θέλουν να πετάξουν
Εδώ πέρα η πόρτα είναι κλεισμένη
Πρέπει να τηνε ρίξω
Πρέπει να σε δω αγαπημένη μου
Α να’ναι ωραία η ζωή όπως εσύ
Α να’ναι να’ναι φίλη
Να΄ναι αγαπημένη όπως εσύ
Το ξέρω ακόμα δεν τελείωσε
Της δυστυχίας το συμπόσιο
Μα θα τελειώσει.
Χικμέτ

Φιλιά και καλή σου μέρα!

mareld είπε...

Φίλε μου Βαγγέλη!

..τίποτα πιὸ ὡραῖο, τίποτα πιὸ ἀληθινὸ
ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι..

Οπως ο Κερέμ

Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι
Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω
Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω
Να λειώσουμε το μολύβι

Κάποιος μου λέει
Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή
Θα γίνεις στάχτη
Στάχτη σαν τον Κερέμ
Που κάηκε απ’ τον έρωτά του

Και εγώ του λέω
Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ
Αν δεν καώ εγώ
Αν δεν καείς εσύ
Αν δεν καούμε εμείς
Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη
Χικμέτ

Φιλιά και καλημέρα!

mareld είπε...

Ακριβέ μου Φίλε!

Αυτό γιατί σου πάει..

Τα μάτια μου δεν κουράζονται να βλέπουνε τα δέντρα
Τα δέντρα τα τόσο γεμάτα από ελπίδα..

Αυτό είναι

Είμαι μέσα στο φως που προχωρεί
Tα μάτια μου είναι πλημμυρισμένα από πόθους
Ειν' ωραίος ο κόσμος
Ειν' ωραίος ο κόσμος

Τα μάτια μου δεν κουράζονται να βλέπουνε τα δέντρα
Τα δέντρα τα τόσο γεμάτα από ελπίδα
Τα δέντρα τα τόσο πράσινα

Ένα μονοπάτι ηλιόλουστο τραβάει μέσα απ' τις μουριές
είμαι στο παράθυρο του νοσοκομείου
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών
Κάπου πρέπει ν' ανθίζουν τα γαρούφαλα
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών

Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος
Το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι
Χικμέτ

..Είσαι μέσα στο Φως που προχωρεί..

Σε ευχαριστώ!
Πολλά φιλιά και καλή σου μέρα!

mareld είπε...

Άστρο μου και φεγγάρι μου, μαργαριτάρι μου!

..'Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο Μέγας'..

Μικρόκοσμος

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.

Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ' άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε
Χικμέτ

Για Σένα Αστρική μου..με την ανάλαφρη περπατησιά σου..

Φιλιά και καλή σου μέρα!

mareld είπε...

Καλυνάμα μου, αγαπημένη!

Πάντα να σου γράφει τραγούδια, γλυκό μου!

Η θύμηση του Αγαπημένου που έφυγε να σε λούζει με Φως..

Για Σένα και την αγάπη σου!

Όμορφο πού'ναι να σε συλλογιέμαι

Όμορφο πού’ναι να σε συλλογιέμαι
Μέσα απ’ τους θορύβους του θανάτου
Και της νίκης
Να συλλογιέμαι εσένανε
Μέσα απ’ τη φυλακή
Κι έχοντας περασμένα τα σαράντα

Όμορφο πού’ναι να σε συλλογιέμαι
Να το’να χέρι σου
Σ’ ένα ύφασμα γαλάζιο ξεχασμένο
Ξεχασμένο

Και να – να’μαι στα μαλλιά σου
Η ραθυμιά η περήφανη
Της Ινσταμπούλ της γης μου

Όμορφο πού’ναι να σε συλλογιέμαι
Να γράφω λόγια σένα
Να σε κοιτάζω πλαγιασμένος
Έτσι ανάσκελα μες στο κελί μου
Μια λέξη πού΄χες πει
Την τάδε μέρα
Στο τάδε μέρος
Όχι η λέξη η ίδια
Μα αυτός ο τρόπος που είχε
Που είχε μέσα της
Να κλείνει όλο τον κόσμο

Όμορφο πού’ναι να σε συλλογιέμαι
Για σένα θα σκαλίσω ακόμα
Τόσα πράγματα
Θα φτιάξω ένα μικρό κουτί
Ένα δαχτυλίδι
Θα υφάνω τρεις οργιές μετάξι
Και ξαφνικά πετιέμαι ορθός
Τρέχοντας να χουφτώσω
Του παραθυριού τα κάγκελα
Και να φωνάζω στον γαλάζιο ουρανό
Της λευτεριάς
Όλα μου τα τραγούδια
Πού΄γραψα για σένα
Χικμέτ

Σας αγαπώ!
Φιλιά και στους δυο Σας!
Καλή Σας μέρα!

mareld είπε...

Ζακυνθινάκι μου!

Είναι το τραγούδι της θάλασσάς μας..

Αυτό μου φέρνει κάθε βράδυ στον ύπνο μου ο Νοτιάς όταν ο Βοριάς πέφτει για ύπνο..και το πρωί είναι τα χέρια μου ζεστά..

..Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά της μεγάλης οργής μας
Και της αγίας ελπίδας μας.


Χλιαροί και παλλόμενοι

Χλιαροί και παλλόμενοι
σαν το αίμα που πηδάει από μια φλέβα
αρχίσαν να φυσάν οι άνεμοι.
Ακούω τους ανέμους
Αργοπορεί ο σφυγμός
Στις κορφές του Ουλουντζά θα χιονίσει
Και κει ψηλά οι αρκούδες
Μεγαλόπρεπες κι εξαίσιες θα κοιμούνται
Πάνου στα κόκκινα φύλλα των καστανιών.
Στην πεδιάδα γυμνώνουνται οι λεύκες.
Όπου να'ναι θα κλειστούνε τα μεταξοσκούληκα
Όπου να'ναι θα τελειώσει το χινόπωρο
Όπου να'ναι κι η γη θα ξαναμπεί
μέσα στου τοκετού τον ύπνο.
Κι εμείς θα περάσουμε ακόμη ένα χειμώνα
Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά της μεγάλης οργής μας
Και της αγίας ελπίδας μας
Χικμέτ

Σε ευχαριστώ!
Γλυκά φιλιά!
Καλή σου μέρα!

LIA είπε...

Αγαπημένη Mareld!

Ένας γλυκός χαιρετισμός είναι για τον Χισμέτ, η ανάρτησή σου αυτή.
Λατρεμένος, τα ποιήματά του, δάκρυα, χαρά, αγάπη, ελπίδα, ευτυχία, πόνο, βάσανα, δυστυχία απόγνωση, λύτρωση...
Η ζωή, αυτή η γλυκιά μάγισσα! Μερικές φορές πόση ομορφιά μας χαρίζει! και μερικές πόσο μας τυραννά. Όμως εμείς την αγαπάμε, τη λατρεύουμε και δεν θέλουμε να τελειώσει το παιγνίδι μαζί της. Και μερικές φορές ξεγελιόμαστε και το πιστεύουμε και κάνουμε λαθάκια. Θεωρούμε τους δικούς μας δεδομένους παντοτινούς, αιώνια αμετακίνητους, λες και είναι αθάνατοι κι αυτοί κι εμείς. Και με βάση αυτό το δεδομένο, χάνουμε το καλύτερο. Χάνουμε την ευωδιά της ύπαρξης τους στη ζωή μας. Ξεχνάμε ότι αυτή η ύπαρξη δεν θα διαρκέσει για πάντα. Και τα πιο ωραία τα κρατάμε για αργότερα. Αλλά η ζωή...δεν αστειεύεται...Και τότε γίνεται ένα κολάζ αναμνήσεων και προσδοκιών. Κι όμως, πάντα είναι ωραία η ζωή και πάντα την αγαπάμε.
Περπατήσαμε
Κατά μήκος σιδηροδρομικών τροχιών
Κατά μήκος
Δασών, ποταμών, θαλασσών
Και δεν φτάσαμε στο τέρμα
Διψάσαμε και δεν ξεδιψάσαμε
Ελπίσαμε κι απελπιστήκαμε
Γεννηθήκαμε
Και ζήσαμε ελπίζοντας
Να ζήσουμε
Και ήρθε η ώρα να πεθάνουμε
Και είπαμε
"ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ Η ΖΩΗ"

Μαρεντούλα μας, να είσαι καλά να μας κερνάς το γλυκό κρασί της ζωής!!!

LIA είπε...

Διόρθωση, αχ! Μαρελντούλα μου από βιασύνη.Χικμέτ.

μαριάννα είπε...

ΛΑΟΥΡΑ

Έρωτα, ιδές τη νια που μας δοξάζει
κι είν' όλη περηφάνια και καμάρι,
κοίτα τί γλύκα που έχει και τί χάρη
κι είναι σαν λάμψη που ο ουρανός σταλάζει.

Κοίταξε με τί σπάνια τέχνη βάζει
το χρυσάφι και το μαργαριτάρι
και πώς σιγά με ανάλαφρο ποδάρι
περπατεί και πώς στρέφει και κοιτάζει.

Κάτω απ' τα δέντρα τα πυκνογερμένα,
χορτάρια κι άνθη που τη γη στολίζουν
να τα πατήσει την παρακαλούνε.

Φεγγοβολούν τα αιθέρια μαγεμένα,
γιατί εκεί που τα μάτια της θωρούνε
τόση γαλήνη κι ομορφιά χαρίζουν.

Petrarca Francesco
Μετ. Μαρίνος Σιγούρος


Αυτό το ποίημα σκέφτηκα μόλις είδα το ποστ σου μπουγαρινάκι. Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ και όλη μου την αγάπη!
Να 'σαι πάντα καλά κι ευτυχισμένη!
Un abrazo muy muy fuerte querida!

faraona είπε...

Γενναια αναρτηση Μαρελντ μου!
Οπως γενναια ειναι η ψυχη σου στα δωρα της γι αυτους που αγαπας.
Ολα υπεροχα ,ολα λαμπερα σαν τον ηλιο που χεις μεσα σου κι ας βρεχει εκει γυρω.

πολλα φιλια κουκλα μου

mareld είπε...

"Γλυκός χαιρετισμός" καρδούλα μου, για τον Χικμέτ και όχι μόνο..

Έκλαψα πολύ σε αυτή την ανάρτηση..όπως πάντα κλαίω για αύτούς που περπάτησαν στη γη και αν και έχουν φύγει τόσα χρόνια συνεχίζει η ψυχή τους να μοσχοβολάει γιασεμί..και λίγο αγιόκλημα.

Κάθε φορά που μου έρχεται στο μυαλό ο Μπελογιάννης..σφίξιμο στη καρδιά..

"Έφυγες τώρα Νίκο ανάβοντας μ’ ένα γαρύφαλλο από φλόγα το κουράγιο του κόσμου,
ανάβοντας την ελπίδα στην καρδιά των λαών, ανάβοντας τους αστερισμούς της ειρήνης στο στερέωμα του κόσμου"..

Ακόμα και ο συντηρητικός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Σπυρίδων Βλάχος, ζητά από το βασιλιά να μην γίνουν εκτελέσεις δηλώνοντας:

«Έχω συγκλονιστεί απ’ το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο κι από των πρώτων Χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.

Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.

Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει..


..κι εγώ θα ζω χαρούμενος όσο μπορώ
σαν το αγέρι
σαν το πουλί..

Η ΠΕΜΠΤΗ ΜΕΡΑ ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ

Αδέρφια μου
αν δεν τα καταφέρω
να σας τα πω σωστά
αυτά που θέλω με συμπαθάτε.
Γυρνάει το κεφάλι μου λιγάκι.
Δεν είν' απ' το ρακί-
με τυραννάει η πείνα
σαν το σαράκι
αδέρφια απ' την Αμερική
απ' την Ευρώπη
κι απ' την Ασία:
... Δεν είμαι φυλακή
ούτε κρατάω νηστεία
δεν κάνω απεργία
Τούτο το Μάη
εξάπλωσα στη γη
πάνω στο χορτάρι
μια νύχτα σκοτεινή
τα μάτια σας κοντά μου λάμπανε
ωσάν τ' αστέρια
κι ήτανε, όλων σας τα χέρια
τ' αγαπημένα
μες στην παλάμη μου
σαν ένα,
σα χέρι μητρικό
σα χέρι αγαπημένης στοργικό
σα χέρι της ζωής. Αδέρφια μου.
ποτέ δε μας αφήσατε εσείς μεσοστρατίς
ούτε κι εμένα
μα ούτε τις χώρας μου το δύστυχο λαό
Κι όσο σας αγαπώ
τόση και σεις μου δίνετε αγάπη
Ευχαριστώ αδέλφια ευχαριστώ
Αδέρφια μου
Δεν θέλω να πεθάνω
Κι αν με σκοτώσουν
αν με εξοντώσουν
πάλι θα ζω
στο στίχο μέσα του Αραγκόν
όπου ζητάει
που τραγουδάει
πιο όμορφες να ξημερώσουν μέρες
θα ζω
στου Πικασό το περιστέρι
θα ζω
στου Ρόμπσον το τραγούδι γλυκό
και πιο πολύ
κι αυτό θάναι το πιο όμορφο απ' όλα:
στο νικηφόρο γέλιο του συντρόφου θα ζω
του μαουνιέρη
στο πόρτο της Μαρσίλιας.
Αλήθεια είν' όμορφη η ζωή
αδέρφια είν' όμορφη πολύ
κι εγώ θα ζω χαρούμενος όσο μπορώ
σαν το αγέρι
σαν το πουλί.
1950

Είχανε φλόγα στη ψυχή..και αυτή η φλόγα καίει μέσα μας για τα πονεμένα παιδιά του κόσμου..που τόσο αίμα έχει χυθεί.. αλλά η δυστυχία συνεχίζεται..

Πολλά γλυκά φιλιά!
Πάντα να χαμογελάς!

mareld είπε...

Υακινθάκι μου!

“Η ζωή της είχε γίνει όραση, φως, γεύση και αφή”

Η μακρινή τους κραυγή έχει φωλιάσει μέσα μου
και η φλόγα τους μου
καίει την ανάσα..
Τόση τρυφερότητα!
Τόσο ερωτισμό!
Τόση αυταπάρνηση
για το καλό του κόσμου..!

Έρως ποτ’ εν ρόδοισι
κοιμωμένη μέλισσαν
ουκ ειδεν, αλλ’ ετρώθη.
Τον δάκτυλον παταχθείς
τας χειρός ωλόλυξε
δραμών δε και πετασθείς
προς την καλήν Κυθήρην
«Όλωλα, μήτερ,» είπεν
«όλωλα καποθνήσκω.
Όφις μ’έτυψε μικρός
πτερωτός, ον καλούσιν
μέλισσαν οι γεωργοί».
Α δ’είπεν: «Ει το κέντρον
πονείς το τας μελίττας,
πόσον δοκείς πονούσιν,
Έρως, όσους συ βάλλεις;»

Ελεύθερη μετάφραση:

Κάποτε ο Έρωτας
δεν είδε
μια μέλισσα
στα ρόδα κοιμισμένη
και τον τσίμπησε.
Κι επειδή
το δάκτυλο τον πόνεσε
ξέσπασε σε κλάματα.
Τρέχοντας και πετώντας
στην όμορφη Κυθέρεια:
«Χάθηκα, μάνα!» είπε
«χάθηκα και πεθαίνω!
Φίδι μικρό και φτερωτό
με τσίμπησε,
αυτό που οι γεωργοί
μέλισσα ονομάζουν.»
Κι εκείνη του απάντησε:
«Αν το κεντρί της μέλισσας
σε κάνει κι υποφέρεις,
πόσο θαρρείς ότι υποφέρουν
Έρωτα
εκείνοι που χτυπάς εσύ;»
Του Έρωτα (Ανακρεόντειο ποίημα)

Τι φανταστικό ποίημα μου άφησες;

Μέλι οι μέρες σου!
Χαρά τα όνειρά σου!

Αμέτρητα γλυκά φιλιά!

mareld είπε...

Φαραώνα μου γλυκιά!

"Σας αγαπώ - δεν μπορώ
τίποτ΄άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!"

Οταν κάνεις όνειρα, παύεις να φοβάσαι", λέει ο Ναζίμ Χικμέτ προς τους συγκρατουμένους του στη φυλακή.

"Το έργο του Τούρκου ποιητή είναι απέραντο σαν την Αιολία και δύσβατο σαν τη Λυδία. Η φιγούρα του, μια φάτσα τούρκικη κι ευγενική, εκπέμπει το έγκυρο φως της αλήθειας- αυτής που υπαγορεύει ο βασανιστικός λόγος της ποίησης: τα πάντα λέγονται αλλ' όχι πάντοτε με φωνή. Κι ο Ναζίμ Χικμέτ τραγούδησε πολύ, σαν το καναρίνι που είχε στο κελί του, ψιθύρισε την ελευθερία του καθενός να κρατάει τα μάτια και το πνεύμα του ζωντανά".

Yűreğimin çalişi senin sayende (=είσαι ο μόνος λόγος ν' αναδεύονται τα σωθικά μου)

Σε ευχαριστώ καρδιά μου!
Πολλά γλυκά φιλιά!
Όμορφη μέρα να έχεις!

Ερατώ είπε...

Πάλι μου φέρνεις στο μυαλό μου αναμνήσεις
φοιτητικά χρόνια
τα ποιήματα του Χικμέτ κάτω από το μαξιλάρι μου
το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο ζωντανό
το όνειρο να μην υπάρχουν άνθρωποι που τους εμποδίζουν να βαδίζουν, να μην υπάρχουν άνθρωποι που τους αλυσοδένουν...όπως ήθελε και ο Ναζίμ...

Αστοριανή είπε...

Νύχτα γεμάτη ποίηση... κι έγινε Μία η ώρα!
Τα χρόνια που λείπω από την Ελλάδα,
η έλλειψη ελληνικής βιβλιοθήκης, οι λιγοστοί άνθρωποι των γραμμάτων που ενδιαφέρονται...
Ξεχάστε το, που λένε...
Πρώτη φορά έμαθα και γοητεύτηκα από την ζωή και την ποίηση του Κιχμέτ!
Σ΄ευχαριστώ ακόμη μια φορά Μαρέλντ μου για τα απλόχερα δώρα σου.
Με αγάπη, πάντα,
Υιώτα.

mareld είπε...

Τριανταφυλλένια μου!

Όλοι οι ευαίσθητοι άνθρωποι τον αγάπησαν, τον πόνεσαν, τον μελέτησαν και τον κουβαλάνε μέσα τους με μια πικρόγλυκια νοσταλγία..γιατί η ζωή να είναι τόσο άδικη..


ΟΙ ΧΤΙΣΤΕΣ

Τραγουδάνε οι χτίστες.
Να χτίζεις μη θαρρείς που’ ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι.
Είναι μια υπόθεση
κάπως πιο δύσκολη.
Των οικοδόμων η καρδιά είναι σαν μια πλατεία για γιορτές,
λαμποκοπάει,
μα η σκαλωσιά δεν είναι μια πλατεία για γιορτές,
εκεί ’ναι λάσπη κι άνεμος και χιόνι,
τα χέρια που ματώνουν.
Εκεί δεν είναι πάντα φρέσκο το ψωμί,
πάντα ο καφές ζεστός δεν είναι.
Να χτίζεις μη θαρρείς που’ ναι να τραγουδάς ένα τραγούδι,
μα είναι λεβέντες όλο πείσμα οι χτίστες,
κι η οικοδομή ανεβαίνει, μ’ έφοδο τον ουρανό κυριεύει,
ψηλά και πιο ψηλά, πάντα ψηλότερα.
Στο πρώτο κιόλας πάτωμα
αράδιασαν τις γλάστρες τα λουλούδια,
και πάνω στα φτερά τους τα πουλιά
τον ήλιο φέρνουνε στο πρώτο μπαλκονάκι..

Φιλιά και καλή σου βδομάδα!

mareld είπε...

Ηλιανθάκι μου!

Αυτά μας έκανε η ξένιτειά!
Πολλά χάσαμε και άλλα δεν τα ζήσαμε στην ώρα τους!

Σου αφιερώνω αυτό το ποίημα και σίγουρα εσύ θα το καταλάβεις στο βάθος του και στην ομορφιά του!

A SAD STATE OF FREEDOM

You waste the attention of your eyes,
the glittering labour of your hands,
and knead the dough enough for dozens of loaves
of which you'll taste not a morsel;
you are free to slave for others-
you are free to make the rich richer.

The moment you're born
they plant around you
mills that grind lies
lies to last you a lifetime.
You keep thinking in your great freedom
a finger on your temple
free to have a free conscience.

Φιλιά και καλή σου βδομάδα!

Roadartist είπε...

Δεν εχω λογια για αυτο το ποστ..
ΕΙΣΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ.
Συγχαρητηρια πραγματικα..
ΥΠΕΡΟΧΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
ολα ενα*ενα..
και τα λογια, αποσπασματα και τα βιντεο. Ενα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ αφηνω..

P. Kapodistrias είπε...

Μια καλημέρα είναι αυτή!

mareld είπε...

Είσαι πολύ γλυκιά!

Να ευχαριστείς εσένα που έχεις τη καλαισθησία και τη προσφορά στο αίμα σου!

Ο Ναζίμ όπως και άλλοι που έδωσαν τη ζωή τους για μας μου προκαλεί δέος..


Τώρα λοιπόν βλέπεις ότι πρέπει να τρέχεις συνεχώς για να μπορείς να παραμένεις στην ίδια θέση. Αν θέλεις να πας πιο πέρα, θα πρέπει να τρέχεις, τουλάχιστον δύο φορές περισσότερο"

Από τον συγγραφέα της "Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων" L. Carrol

Εγώ θα σου πρότεινα να κάθεσαι..και να απολαμβάνεις γιατί ήδη έχεις φτάσει πολύ μακριά!

Φιλιά και καλή σου βδομάδα!

mareld είπε...

Καλημέρα αγαπημένε μου Φίλε, και καλή σου βδομάδα!

Αστοριανή είπε...

Dearest Mareld,
paraphrasing
...Yes, how sad it is
that
the lies which last a life time
I did not foresee...
how could I?)
But in my great freedom of mind,
... a finger on my temple
free to have a free conscience.."

No one knew to tell me about the Great Lie
-only a little bit
from the wisdom
of my late father...

Now, is the wonderful poem
"The builders"
Hikmet's or yours?

and...
is the "triantafyllenia"... for me?
I wish it were!

You see, midnight is somehow late for Mr. husband!!!

PS.
You are so dear to me, I can not believe you came into my life!
I have thanked a million times our beloved Stratos for this.
Yours,
Yiwta