Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..
Τάσος Λειβαδίτης


Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

" Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης" Ν. Γκάτσος

































Αμοργός

Mε την πατρίδα τους δεμένη στα πανιά και τα κουπιά στον άνεμο κρεμασμένα
Oι ναυαγοί κοιμήθηκαν ήμεροι σαν αγρίμια νεκρά μέσα στων σφουγγαριών τα σεντόνια
Aλλά τα μάτια των φυκιών είναι στραμένα στη θάλασσα
Mήπως τους ξαναφέρει ο νοτιάς με τα φρεσκοβαμένα λατίνια
Kι ένας χαμένος ελέφαντας αξίζει πάντοτε πιο πολύ από δυο στήθια κοριτσιού που σαλεύουν
Mόνο ν' ανάψουνε στα βουνά οι στέγες των ερημοκκλησιών με το μεράκι του αποσπερίτη
Nα κυματίσουνε τα πουλιά στης λεμονιάς τα κατάρτια
Mε της καινούργιας περπατησιάς το σταθερό άσπρο φύσημα
Kαι τότε θά 'ρθουν αέρηδες σώματα κύκνων που μείνανε άσπιλοι τρυφεροί και ακίνητοι
Mες στους οδοστρωτήρες των μαγαζιών μέσα στων λαχανόκηπων τους κυκλώνες
Όταν τα μάτια των γυναικών γίναν κάρβουνα κι έσπασαν οι καρδιές των καστανάδων
Όταν ο θερισμός εσταμάτησε κι άρχισαν οι ελπίδες των γρύλων.

Γι' αυτό λοιπόν κι εσείς παλληκάρια μου με το κρασί τα φιλιά και τα φύλλα στο στόμα σας
Θέλω να βγείτε γυμνοί στα ποτάμια
Nα τραγουδήστε τη Mπαρμπαριά όπως ο ξυλουργός κυνηγάει τους σκίνους
Όπως περνάει η όχεντρα μες απ' τα περιβόλια των κριθαριών
Mε τα περήφανα μάτια της οργισμένα
Kι όπως οι αστραπές αλωνίζουν τα νιάτα.

Kαι μη γελάς και μην κλαις και μη χαίρεσαι
Mη σφίγγεις άδικα τα παπούτσια σου σα να φυτεύεις πλατάνια
Mη γίνεσαι ΠEΠPΩMENON
Γιατί δεν είναι ο σταυραητός ένα κλεισμένο συρτάρι
Δεν είναι δάκρυ κορομηλιάς ούτε χαμόγελο νούφαρου
Oύτε φανέλα περιστεριού και μαντολίνο Σουλτάνου
Oύτε μεταξωτή φορεσιά για το κεφάλι της φάλαινας.
Eίναι πριόνι θαλασσινό που πετσοκόβει τους γλάρους
Eίναι προσκέφαλο μαραγκού είναι ρολόι ζητιάνου
Eίναι φωτιά σ' ένα γύφτικο που κοροϊδεύει τις παπαδιές και νανουρίζει τα κρίνα
Eίναι των Tούρκων συμπεθεριό των Aυστραλών πανηγύρι
Eίναι λημέρι των Oύγγρων
Που το χινόπωρο οι φουντουκιές πάνε κρυφά κι ανταμώνουνται
Bλέπουν τους φρόνιμους πελαργούς να βάφουν μαύρα τ' αυγά τους
Kαι τόνε κλαίνε κι αυτές
Kαίνε τα νυχτικά τους και φορούν το μισοφόρι της πάπιας
Στρώνουν αστέρια καταγής για να πατήσουν οι βασιλιάδες
Mε τ' ασημένια τους χαϊμαλιά με την κορώνα και την πορφύρα
Σκορπάνε δεντρολίβανο στις βραγιές
Για να περάσουν οι ποντικοί να πάνε σ' άλλο κελλάρι
Nα μπούνε σ' άλλες εκκλησιές να φαν τις ?γιες Tράπεζες
Kι οι κουκουβάγιες παιδιά μου
Oι κουκουβάγιες ουρλιάζουνε
Kι οι πεθαμένες καλογριές σηκώνουνται να χορέψουν
Mε ντέφια τούμπανα και βιολιά με πίπιζες και λαγούτα
Mε φλάμπουρα και με θυμιατά με βότανα και μαγνάδια
Mε της αρκούδας το βρακί στην παγωμένη κοιλάδα
Tρώνε τα μανιτάρια των κουναβιών
Παίζουν κορώνα-γράμματα το δαχτυλίδι τ' Aη-Γιαννιού και τα φλουριά του Aράπη
Περιγελάνε τις μάγισσες
Kόβουν τα γένια ενός παπά με του Kολοκοτρώνη το γιαταγάνι
Λούζονται μες στην άχνη του λιβανιού
Kι ύστερα ψέλνοντας αργά μπαίνουν ξανά στη γη και σωπαίνουν
Όπως σωπαίνουν τα κύματα όπως ο κούκος τη χαραυγή όπως ο λύχνος το βράδυ.

Έτσι σ' ένα πιθάρι βαθύ το σταφύλι ξεραίνεται και στο καμπαναριό μιας συκιάς κιτρινίζει το μήλο
Έτσι με μια γραβάτα φανταχτερή
Στην τέντα της κληματαριάς το καλοκαίρι ανασαίνει
Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές μια τρυφερή μου αγάπη
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι
Mε το κεφάλι στον αγκώνα της γερτό και την παλάμη πάνω στο φλουρί της
Πάνω στην πρωινή του θαλπωρή όταν σιγά-σιγά σαν τον κλέφτη
Aπό το παραθύρι τής άνοιξης μπαίνει ο αυγερινός να την ξυπνήσει!

Λένε πως τρέμουν τα βουνά και πως θυμώνουν τα έλατα
Όταν η νύχτα ροκανάει τις πρόκες των κεραμιδιών να μπουν οι καλικάντζαροι μέσα
Όταν ρουφάει η κόλαση τον αφρισμένο μόχθο των χειμάρρων
Ή όταν η χωρίστρα της πιπεριάς γίνεται του βοριά κλωτσοσκούφι.

Mόνο τα βόδια των Aχαιών μες στα παχιά λιβάδια της Θεσσαλίας
Bόσκουν ακμαία και δυνατά με τον αιώνιο ήλιο που τα κοιτάζει
Tρώνε χορτάρι πράσινο φύλλα της λεύκας σέλινα πίνουνε καθαρό νερό μες στ' αυλάκια
Mυρίζουν τον ιδρώτα της γης κι ύστερα πέφτουνε βαριά κάτω απ' τον ίσκιο της ιτιάς να κοιμηθούνε.

Πετάτε τους νεκρούς είπ' ο Hράκλειτος κι είδε τον ουρανό να χλωμιάζει
Kι είδε στη λάσπη δυο μικρά κυκλάμινα να φιλιούνται
Kι έπεσε να φιλήσει κι αυτός το πεθαμένο σώμα του μες στο φιλόξενο χώμα
Όπως ο λύκος κατεβαίνει απ' τους δρυμούς να δει το ψόφιο σκυλί και να κλάψει.
Tί να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει στο μέτωπό σου;
Tο ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός τ' όνομά του
Tο ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Mα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Mόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις
Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει
Kαι να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
?νθη πουλιά ελάφια
Nα βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη
Nα πιάσεις από τα λουριά του Aχιλλέα τ' άλογα
Aντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις
Tον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Kίτσου.
Γιατί κι εσύ θα 'χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα 'χει γεράσει.
Mέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Πάρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο
Kι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Kι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη
Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουίνου
Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα 'ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Mε το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Mε το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Mε το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν' ανθίσει μόνο
Λίγο στάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη...

Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει
Mόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροϊδέψουν τ' άστρα
Mόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές
Kαι νυχτερίδες τρων πουλιά και κατουράνε σπέρμα.

Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα
Mόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα
Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά
Kαι τα κοράκια κολυμπάν σ' ένα πηγάδι μ' αίμα.

Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει
Έχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει
Kρέμονται σάρκες βατραχιών στα δόντια της αράχνης
Σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρυκολάκων πόδια.

Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο
Mόνο ένα βράδυ του Mαγιού πέρασε ένας αγέρας
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

Kι αν θα διψάσεις για νερό θα στίψουμε ένα σύννεφο
Kι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι
Mόνο καρτέρει μια στιγμή ν' ανοίξει ο πικραπήγανος
N' αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.

Mα είταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη
Eίταν του Mάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

Ξύπνησε γάργαρο νερό από τη ρίζα του πεύκου να βρεις τα μάτια των σπουργιτιών και να τα ζωντανέψεις ποτίζοντας το χώμα με μυρωδιά βασιλικού και με σφυρίγματα σαύρας. Tο ξέρω είσαι μια φλέβα γυμνή κάτω από το φοβερό βλέμμα του ανέμου είσαι μια σπίθα βουβή μέσα στο λαμπερό πλήθος των άστρων. Δε σε προσέχει κανείς κανείς δε σταματά ν' ακούσει την ανάσα σου μα συ με το βαρύ σου περπάτημα μες στην αγέρωχη φύση θα φτάσεις μια μέρα στα φύλλα της βερυκοκιάς θ' ανέβεις στα λυγερά κορμιά των μικρών σπάρτων και θα κυλήσεις από τα μάτια μιας αγαπητικιάς σαν εφηβικό φεγγάρι. Yπάρχει μια πέτρα αθάνατη που κάποτε περαστικός ένας ανθρώπινος άγγελος έγραψε τ' όνομά του επάνω της κι ένα τραγούδι που δεν το ξέρει ακόμα κανείς ούτε τα πιο τρελά παιδιά ούτε τα πιο σοφά τ' αηδόνια. Eίναι κλεισμένη τώρα σε μια σπηλιά του βουνού Nτέβι μέσα στις λαγκαδιές και στα φαράγγια της πατρικής μου γης μα όταν ανοίξει κάποτε και τιναχτεί ενάντια στη φθορά και στο χρόνο αυτό το αγγελικό τραγούδι θα πάψει ξαφνικά η βροχή και θα στεγνώσουν οι λάσπες τα χιόνια θα λιώσουν στα βουνά θα κελαηδήσει ο άνεμος τα χελιδόνια θ' αναστηθούν οι λυγαριές θα ριγήσουν κι οι άνθρωποι με τα κρύα μάτια και τα χλωμά πρόσωπα όταν ακούσουν τις καμπάνες να χτυπάν μέσα στα ραγισμένα καμπαναριά μοναχές τους θα βρουν καπέλα γιορτινά να φορέσουν και φιόγκους φανταχτερούς να δέσουν στα παπούτσια τους. Γιατί τότε κανείς δε θ' αστιεύεται πια το αίμα των ρυακιών θα ξεχειλίσει τα ζώα θα κόψουν τα χαλινάρια τους στα παχνιά το χόρτο θα πρασινίσει στους στάβλους στα κεραμίδια θα πεταχτούν ολόχλωρες παπαρούνες και μάηδες και σ' όλα τα σταυροδρόμια θ' ανάψουν κόκκινες φωτιές τα μεσάνυχτα. Tότε θα 'ρθούν σιγά-σιγά τα φοβισμένα κορίτσια για να πετάξουν το τελευταίο τους ρούχο στη φωτιά κι ολόγυμνα θα χορέψουν τριγύρω της όπως την εποχή ακριβώς που είμασταν κι εμείς νέοι κι άνοιγε ένα παράθυρο την αυγή για να φυτρώσει στο στήθος τους ένα φλογάτο γαρύφαλο. Παιδιά ίσως η μνήμη των προγόνων να είναι βαθύτερη παρηγοριά και πιο πολύτιμη συντροφιά από μια χούφτα ροδόσταμο και το μεθύσι της ομορφιάς τίποτε διαφορετικό από την κοιμισμένη τριανταφυλλιά του Eυρώτα. Kαληνύχτα λοιπόν βλέπω σωρούς πεφτάστερα να σας λικνίζουν τα όνειρα μα εγώ κρατώ στα δάχτυλά μου τη μουσική για μια καλύτερη μέρα. Oι ταξιδιώτες των Iνδιών ξέρουνε περισσότερα να σας πουν απ' τους Bυζαντινούς χρονογράφους.

O άνθρωπος κατά τον ρουν της μυστηριώδους ζωής του
Kατέλιπεν εις τους απογόνους του δείγματα πολλαπλά και αντάξια της αθανάτου καταγωγής του
Όπως επίσης κατέλιπεν ίχνη των ερειπίων τού λυκαυγούς χιονοστιβάδας ουρανίων ερπετών χαρταετούς αδάμαντας και βλέμματα υακίνθων
Eν μέσω αναστεναγμών δακρύων πείνης οιμωγών και τέφρας υπογείων φρεάτων.

Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Eγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Kαι με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομένο τριφύλλι
Mαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.

Ένα καράβι μπαίνει στο γιαλό ένα μαγγανοπήγαδο σκουριασμένο βογγάει
Mια τούφα γαλανός καπνός μες στο τριανταφυλλί του ορίζοντα
Ίδιος με τη φτερούγα του γερανού που σπαράζει
Στρατιές χελιδονιών περιμένουνε να πουν στους αντρειωμένους το καλωσόρισες
Mπράτσα σηκώνουνται γυμνά με χαραγμένες άγκυρες στη μασχάλη
Mπερδεύουνται κραυγές παιδιών με το κελάδημα του πουνέντε
Mέλισσες μπαινοβγαίνουνε μες στα ρουθούνια των αγελάδων
Mαντήλια καλαματιανά κυματίζουνε
Kαι μια καμπάνα μακρινή βάφει τον ουρανό με λουλάκι
Σαν τη φωνή κάποιου σήμαντρου που ταξιδεύει μέσα στ' αστέρια
Tόσους αιώνες φευγάτο
Aπό των Γότθων την ψυχή κι από τους τρούλλους της Bαλτιμόρης
Kι απ' τη χαμένη Aγιά-Σοφιά το μέγα μοναστήρι.
Mα πάνω στ' αψηλά βουνά ποιοι να 'ναι αυτοί που κοιτάνε
Mε την ακύμαντη ματιά και το γαλήνιο πρόσωπο;
Ποιας πυρκαγιάς να 'ναι αντίλαλος αυτός ο κουρνιαχτός στον αγέρα;
Mήνα ο Kαλύβας πολεμάει μήνα ο Λεβεντογιάννης;
Mήπως αμάχη επιάσανεν οι Γερμανοί με τους Mανιάτες;
Oυδ' ο Kαλύβας πολεμάει κι ουδ' ο Λεβεντογιάννης
Oύτε κι αμάχη επιάσανεν οι Γερμανοί με τους Mανιάτες.
Πύργοι φυλάνε σιωπηλοί μια στοιχειωμένη πριγκίπισσα
Kορφές κυπαρισσιών συντροφεύουνε μια πεθαμένη ανεμώνη
Tσοπαναρέοι ατάραχοι μ' ένα καλάμι φλαμουριάς λένε το πρωινό τους τραγούδι
Ένας ανόητος κυνηγός ρίχνει μια ντουφεκιά στα τρυγόνια
Kι ένας παλιός ανεμόμυλος λησμονημένος απ' όλους
Mε μια βελόνα δελφινιού ράβει τα σάπια του πανιά μοναχός του
Kαι κατεβαίνει απ' τις πλαγιές με τον καράγιαλη πρίμα
Όπως κατέβαινε ο Άδωνις στα μονοπάτια του Xελμού να πει μια καλησπέρα της Γκόλφως.

Xρόνια και χρόνια πάλεψα με το μελάνι και το σφυρί βασανισμένη καρδιά μου
Mε το χρυσάφι και τη φωτιά για να σου κάμω ένα κέντημα
Ένα ζουμπούλι πορτοκαλιάς
Mιαν ανθισμένη κυδωνιά να σε παρηγορήσω
Eγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Kαι με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομένο τριφύλλι
Mαύρη μεγάλη μοναξιά με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου
Ν Γκάτσος




Ferte mou ti thalassa




Iha fytepsi mia kardia





Xρόνια και χρόνια πάλεψα με το μελάνι και το σφυρί βασανισμένη καρδιά μου
Mε το χρυσάφι και τη φωτιά για να σου κάμω ένα κέντημα
Ένα ζουμπούλι πορτοκαλιάς
Mιαν ανθισμένη κυδωνιά να σε παρηγορήσω
Eγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας


29 σχόλια:

P. Kapodistrias είπε...

Πλησμονή θαλάσσης
έρως νερένιος
αφροί της καρδιάς

ενώ μιλούν οι Άνεμοι
όλα σιωπούν
τα δέντρα, οι άνθινες ψυχές

αγκαλισμοί δηλούν το Άρρητο
φωσφορίζουν μ' εμπάθεια
ανοίγουν δρόμο για να 'ρθεις!

mareld είπε...

Αγαπητέ μου Φίλε!

Η αλήθεια είναι ότι έχασα την υπομονή..

"Σπίτι μου σπιτάκι μου
Και φτωχοκαλυβάκι μου
Χώρα που γεννήθηκα
Ποτέ μου δεν σ’αρνήθηκα
Σπίτι μου σπιτάκι μου
Αγιάτρευτο μεράκι μου
Κι αν τον κόσμο γύρισα
Κοντά σου ξαναγύρισα

Της γειτονιά μου τα παιδιά
Φέραν λουλούδια και κλαδιά
Ο κήπος γέμισε πουλιά
Κι έγινε η μέρα Πασχαλιά
Της γειτονιάς μου τα παιδιά
Φέραν τα τέσσερα κλειδιά
Το σπίτι γέμισε με φως
Κι έγινε ο ήλιος αδερφός

Σπίτι μου σπιτάκι μου
Και φτωχοκαλυβάκι μου
Πάλιωσαν οι θάλασσες
Μονάχα εσύ δεν πάλιωσες
Σπίτι μου σπιτάκι μου
λαμπριάτικο κεράκι μου
Την καρδιά μου φώτισες
Και βάλσαμο με πότισες"
Γκάτσος

Να είσαι πάντα χαρούμενος!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Κάποια σειρήνα είδα στις θάλασσές σου. Να το τραγούδι της, όπως το μετέφρασε σε ανθρώπινα ο Νίκος Γκάτσος.

" Με τ'άσπρο μου μαντήλι
θα σ'αποχαιρετήσω
και για να μού'ρθεις πίσω
στην εκκλησιά θα μπω.
Θ'ανάψω το καντήλι
και το κερί θα σβήσω,
τα μάτια μου θα κλείσω
και θα σ'ονειρευτώ.

Γιατί είσαι λυπημένο,
και δε μιλάς κι εσύ,
πουλί ταξιδεμένο
σε μακρινό νησί.

Είχα τα δυό σου χείλη,
με τα δικά μου ταίρι,
της νύχτας το αστέρι
μην παίρνεις από 'δώ.
Σου χάρισα κοχύλι
να το κρατάς στο χέρι,
ως τ'άλλο καλοκαίρι
που θα σε ξαναδώ."

Από μένα μόνο η καληνύχτα μένει, για συμπλήρωμα

kalynama είπε...

Γαλήνεψα με τις εικόνες σου.. Ταξίδεψα με το νου και τη ψυχή μου... στο απέραντο γαλάζιο....

Σ'ευχαριστώ...

υγ: Έχεις προσκλησούλα...

mareld είπε...

Para ti querido Διονύση!!!

Έσβησε τ' άστρο
και το φεγγάρι
κι έγινε η νύχτα
πικρή λαβωματιά

Πού να 'ναι τώρα
το παλικάρι
σε ποιο λιμάνι
ποια θάλασσα πλατιά

Στον κεραυνό και στη βροχή
κάνω κρυφά μια προσευχή
να 'χεις τον ήλιο συντροφιά
στη συννεφιά

Έκλεισαν όλες
του κόσμου οι στράτες
χάθηκε η μέρα
βασίλεψε το φως

Ρωτώ τη νύχτα
και τους διαβάτες
πού να 'ναι ο φίλος
πού να 'ναι ο αδερφός

Στον κεραυνό και στη βροχή
κάνω κρυφά μια προσευχή
να 'χεις τον ήλιο συντροφιά
στη συννεφιά

mareld είπε...

my Kalynama!

Για σας τα θαλασσοπούλια με αγάπη!

"Κάτω στην άσπρη που κοιμάσαι ακρογιαλιά
θα'ρθώ με του ουρανού τ' αστέρια
να σου κεντήσω με κοχύλια τα μαλλιά
με βότσαλα τα χέρια

Απ' της καρδιάς την ανθισμένη την φωλιά
θα στείλω κι άλλα περιστέρια
να νανουρίσουν τ' όνειρό σου με φιλιά
του Μάη γαριφαλιά.

Θαλασσοπούλια μου, θαλασσοπούλια μου
κοιμάται η πούλια μου, κοιμάται η πούλια μου"...
Γκατσος

Φιλιά και στους δυο σας!

Μηθυμναίος είπε...

Φιλιά αφροστολισμένης θάλασσας, μας χόρτασες Μαρελντάκι μου. Θα με τρελάνετε εσύ και η Φαραώνα με τις εικόνες σας.
Η μάνα σου στα μεγαλεία της...

mareld είπε...

Μα..εσύ Στράτο μου..!!

Τι να τρελαθείς με τη Θάλασσα;
Στο αίμα σου ρέει..

Με την Ελλάδα καραβοκύρη
Νίκος Γκάτσος

Με τη φουρτούνα και το Σιρόκο ήρθε μια σκούνα απ’ το Μαρόκο

Με τον αγέρα και με τ’ αγιάζι πάει μια μπρατσέρα για την Βεγγάζη

Άγιε Νικόλα, παρακαλώ σε στα πέλαγα όλα λουλούδια στρώσε

Με τον ασίκη το μπουρλοτιέρη ήρθε ένα μπρίκι από τ’ Αλγέρι

Με την Ελλάδα καραβοκύρη πάει μια φρεγάδα για το Μισίρι

Μου αρέσει ο Σιρόκος αλλά λατρεύω και τη φουρτούνα!!!!

Καλό σου απόγευμα!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αχ.... πατρίδα ΜΑΣ αγαπημένη!!!!
Καλό σου βράδυ

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

mareld είπε...

Γλυκιά μου Γλαρένια!

Θάλασσα, θάλασσα τους
θαλασσινούς θαλασσάκι μου
μη τους θαλασσοδέρνεις,
θαλασσώνουμε για σένα
ξημερώνουμαι.

Ροδόσταμο, ροδόσταμο να γίνεσαι
ωχ κι αμάν αμάν,
τη ρότα τους να ραίνεις
θαλασσάκι μου και φέρε
το πουλάκι μου.

Θάλασσα κι αλμυρό νερό
να σε ξεχάσω δεν μπορώ.

Θάλασσα, θάλασσα που τον
έπνιξες ωχ κι αμάν αμάν
της κοπελιάς τον άντρα,
θαλασσάκι μου και φέρε
το πουλάκι μου.

Κι η κοπελιά κι η κοπελιά
είναι μικρή θαλασσάκι μου
και δεν της παν τα μαύρα
θαλασσάκι μου και φέρε
το πουλάκι μου.

Καλημέρα!!!!
Φιλιά και ζακυνθινές αγκαλίτσες!

Saime είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Saime είπε...

Αγαπημένη μας Mareld!
Δεν έχω ξαναδει ποτέ πιο όμορφες και πιο ρομαντικές φωτογραφίες της θάλασσας και του καλοκαιριού! Κοιτάζοντας τις, σε ταξιδεύουν και σου ελαφρώνουν την καρδιά!! Οι φωτογραφίες σου, τα αποσπάσματα που επιλέγεις να αναρτείς, τα σχόλια των φίλων σου είναι ένα πραγματικό χάδι ψυχής! Φανταστικά όμορφα!
Πολλά φιλιά

mareld είπε...

Τζιβαέρι μου!

Σε σένα και στην αγάπη σου, αφιερώνω..

Είσ' ένα περιστέρι
που πετάς στον ουρανό
πάμε να 'βρουμε ένα αστέρι
σ' ένα κόσμο μακρινό

Έλα ένα 'βρουμε έν' αστέρι
που πετά ψηλά ψηλά στον ουρανό

Είσαι ένα καρδιοχτύπι
μου 'χεις κόψει τα φτερά
έλα πάρε μου τη λύπη
έλα δωσ' μου τη χαρά

Είσαι ένα καρδιοχτύπι
μου 'χεις κόψει τα φτερά

Τα γαρίφαλα σου μέτρα
σ' αγαπώ όσο κανείς
κάνω την καρδιά μου πέτρα
και προσμένω να φανείς

Έλα και σε περιμένω
στη γωνιά του δρόμου να φανείς
Γκάτσος

Φιλιά και αγκαλίτσες!

kiki είπε...

Καλοκαιράκιιιιιιιιιιιιι!

demeter είπε...

Το τραγούδι της θάλασσας! Η ποίηση της Mareld! Αγαπημένη πάντα! Μία αίσθηση.. από τα βάθη της καρδιάς!

Το φιλί της θάλασσας αφρός, αλλά εγώ σου στέλνω πολλά φραουλένια φιλιά!

mareld είπε...

Κική μου!

Το καλοκαίρι πλησιάζει και το καλύτερο απ΄όλα που θα συναντηθούμε!!!

Αυτό για Σένα με αγάπη!

"Γεια σου χαρά σου Βενετιά
πήρα τους δρόμους του νοτιά
και τραγουδώ στην κουπαστή
σ' όλο τον κόσμο ν' ακουστεί

Φύσα αεράκι φύσα με
μη χαμηλώνεις ίσαμε
να δω γαλάζια εκκλησιά
Τσιρίγο και Μονεμβασιά

Γεια σου χαρά σου Βενετιά
βγήκα σε θάλασσα πλατιά
κι απ' το κατάρτι το ψηλό
τον άνεμο παρακαλώ

Φύσα αεράκι φύσα με
μη χαμηλώνεις ίσαμε
να δω στην Κρήτη μια κορφή
που έχω μανούλα κι αδελφή"
Γκάτσος

Φιλιά!

mareld είπε...

Φραουλένιο μου!

Σε απεθυμάαααωωωωω!!!!
Θα Συναντηθούμε όμως ε;

Τι τραγουδάκι να σου πω κυρά μου να σ΄αρέσει
που ΄χεις αγγελικό κορμί και δαχτυλίδι μέση..
Το έχεις ακούσει;
Κάποτε μου το έλεγαν και γελούσα..

Το παρακάτω να το τραγουδάς στο νησιώτη το φίλο σου.

"Όμορφα που ’ναι στο νησί
γλέντι τραγούδι και κρασί.
όμορφα που ’ναι στο μικρό λιμάνι
και το κορίτσι μου να βγαίνει στο σεργιάνι.

Όμορφα που ’ναι στο γυαλό
να με φιλάς να σε φιλώ.
έβγαλε ο ήλιος βόλτα το φεγγάρι
δεν είδε η θάλασσα πιο ταιριαστό ζευγάρι.

Όμορφα που ’ναι στη στεριά
στον ίσκιο στην κληματαριά.
όμορφα που ’ναι και τα δυο σου μάτια
μου κάνανε την καρδούλα μου κομμάτια".

Φιλιά και αγκαλίτσες!

faraona είπε...

Μαρελντ θελω να κανω βουτιες!!!!!!!
Αχ μας δροσισες κοριτσι μου...
ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Θαλασσα παρηγορια και βαλσαμο!

πολλα φιλια

demeter είπε...

Χαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!!!!!!!!
..παρολίγο να αποκτήσω νησιώτη φίλο αλλά τα έκανα θάλασσα κι τα έβαλε μαζί μου..!

"Να'σουν θάλασσα να μη σ'άλλαζα
να'σουν πάντοτε δική μου
κι εγώ τα'βαλα με τη θάλασσα
κι εσύ θύμωσες μαζί μου"

Θα τα πούμε βεβαίως, βεβαίως!

Φραουλένια φιλιά & αγκαλιές!

mareld είπε...

Γραντουκάκι μου!

Καλώς ήρθες!
Σίγουρα τα πέρασες όμορφα.
Θα περάσω ν΄ακούσω νέα!

Μου ήρθε στο μυαλό
"Γύρνα φτερωτή του μύλου".
Στο αφιερώνω με αγάπη

Γύρνα φτερωτή του μύλου να περάσει το νερό,
μέριασε θολό ποτάμι να 'ρθει το συμπεθεριό,
έβγα στ' άσπρο σου μπαλκόνι φεγγαράκι μου χρυσό.

Τραγουδάνε τα νιογάμπρια και περνάν τον ποταμό,
λάμπει στο χορτάρι η πάχνη, φτάνει το συμπεθεριό.
Μέλι θα γιομίσει τώρα κάθε μύγδαλο πικρό.

Γύρνα φτερωτή του μύλου να περάσει το νερό
κι απ' τον ποταμό που λάμπει να 'ρθει το συμπεθεριό,
έβγα στ' άσπρο σου μπαλκόνι φεγγαράκι μου χρυσό".
Γκάτσος
Σου αρέσει;

Φιλάκια και αγκαλίτσες!

mareld είπε...

Φραουλένια μου!

Δεν πειράζει θα βρούμε άλλον.. τόσοι νησιώτες υπαρχουν..
Είδες που το μυρίστηκα;
Αυτό πως σου φάνηκε;
Σκέφτηκα..η μικρή θα γελάσει..
Φιλιά γλυκούλι!!

Ερατώ είπε...

Θάλασσα και Γκάτσος!
Τι ωραία πράγματα μας θυμίζεις!
Κατά τύχη είχα διαβάσει την Αμοργό για πρώτη φορά σε ένα παραλιακό ταβερνάκι, κάποιο ζεστό μεσημέρι πριν από χρόνια.
Υπέροχο ταίριασμα....

Mε την πατρίδα τους δεμένη στα πανιά και τα κουπιά στον άνεμο κρεμασμένα........

mareld είπε...

Ερατώ μου!

Η μυρτια, είναι από τα πρώτα τραγούδια που θυμάμαι και μου αρέσει πάρα πόλυ.
Στο σπίτι μας το καλοκαίρι υπήρχαν μόνιμα μυρτιές στο βάζο.
Στο αφιερώνω με αγάπη.

"Είχα μια θάλασσα στο νου
κι ένα περβόλι, περιβόλι τ' ουρανού.
Την ώρα π' άνοιγα πανιά
για την απάνω γειτονιά.

Στα παραθύρια τα πλατιά
χαμογελούσε μια μυρτιά.
Κουράστηκα να περπατώ
και τη ρωτώ και τη ρωτώ.

–Πες μου, μυρτιά, να σε χαρώ:
Πού θα βρω χώμα, θα βρω χώμα και νερό
να ξαναχτίσω μια φωλιά
για της αγάπης τα πουλιά;

Στα παραθύρια τα πλατιά
είδα και δάκρυσε η μυρτιά.
Την ώρα π' άνοιγα πανιά
για την απάνω γειτονιά".
Γκάτσος

Να περνάς όμορφα!
Φιλάκια!

demeter είπε...

Έχεις μύτη εσύ..! Όντως πολύ γέλασα & σε πεθύμησα..!

Καλημέρα!Τι κάνεις;
Να'σαι πάντα καλά!
Το κουράγιο μη χάνεις
Το κεφάλι ψηλά
Πάντα κάτι θα γίνει,
μη ρωτάς το γιατί.
Καλημέρα, τι κάνεις;
Σ'αγαπάω πολύ!

Φραουλένια φιλιά!

kiki είπε...

Θα σε περιμένω να πιούμε καφέ κοιτώντας τη θάλασσα!

μαριάννα είπε...

Η Αμοργός υπέροχη, αλλά επειδή την έχω τόσο πολύ διαβάσει, ποστάρει και ζήσει, όπως και όλα τα καλά κλασικά πια έργα των μεγάλων, δεν τα πολυανοίγω. Γι αυτό και τα χαίρομαι σαν καινούργια όταν τα βλέπω στα ιστολόγιά σας και μάλιστα πλαισιωμένα με τέτοιες υπέροχες φωτό. Πες μου ότι είναι και δικές σου να μας αποτρελάνεις! ;)

Οι παραλίες και τα χρώματα μαγικά!

Φιλάκια άπειρα!

mareld είπε...

Φραουλένιο μου!

Τι χαρά όταν διαβάζω τα παιχνιδιάρικα λόγια σου..!!!

Μας έπιασε πάλι η βροχή και το κρύο στα δίχτυα τους και μας ξεπουπούλιασαν για τα καλά.
Όχι μόνο εμάς αλλά και τα άμοιρα τα λουλουδάκια και την μηλιά στο κήπο μας.
΄Ανθησε φούντωσε και τώρα τη βλέπω κλαμένη..

Όμως δεν θλίβομαι ιδιαίτερα, ξέρω εξ άλλου ότι το παραμικρό το πληρώνω ακριβά.
Αυτοσυγκένρωση στις αναρτήσεις για να ξεφεύγω..

Να μου είσαι χαρούμενο και να τραγουδάς γιατί σου πάει!!!
Φιλιά!

mareld είπε...

Κική μου!

Μου φαίνεται σαν όνειρο
αλλά όλο και πλησιάζει..
Θα πούμε πολλά και θα γελάσουμε..

Να μου είσαι καλά!
Φιλιά και αγκαλίτσες!

mareld είπε...

Δεν μου λες, ψυχή μου..!!

Τι είναι αυτό που δεν έχεις διαβάσει και δεν κατέχεις;

Απλά μια απορία εκφράζω..
Είσαι απίθανη στις γνώσεις σου αλλά και στο τρόπο που μας τις προσφέρεις.

Εγώ εδώ που βρίσκομαι προσπαθώ να βρω διέξοδο μέσα από τη ποίηση, τη μουσική, την ομορφιά γενικά μέχρι να περάσει ο καιρός και να ασχοληθώ με αυτό που με γοητεύει.
Να μαθαίνω τους ανθρώπους να ξεφεύγουν από τα δυσάρεστα συναισθήματά τους ώστε να μην πέφτουν σε κατάθλιψη.

Σου αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι με αγάπη.

Θάλασσα

Παραμ, παραμ, παραμ
Γυρνάω, χορεύω
Στην άμμο του χειμώνα με τα φύκια
Τη θάλασσα που αρρώστησε γιατρεύω
Και κάνω με τ' αστέρια σκουλαρίκια

Παραμ, παραμ, παραμ
Παραμονεύει
Στο πέλαγος του χρόνου το καράβι
Μια άγκυρα η ζωή μου ζητιανεύει
Το βάθος του έρωτα της να συλλάβει

Θάλασσα μάνα, Αλμύρα μου εσύ, Γαλάζια μοίρα
Για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
Θάλασσα μνήμη, μαύρο μου ασήμι
Παρ' την καρδιά μου και καν' την νησί
Του ανέμου αγρίμι

Παραμ, παραμ, παραμ
Παραμυθένιο
Ναυάγιο μες στα σύννεφα η σελήνη
Κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο
Ποιο πέτρινο μουσείο θα σε κλείνει

Θάλασσα μάνα, Αλμύρα μου εσύ, Γαλάζια μοίρα
Για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
Θάλασσα μνήμη, μαύρο μου ασήμι
Παρ' την καρδιά μου και καν' την νησί
Του ανέμου αγρίμι
Λίνα Νικολακοπούλου

Φιλιά και αγκαλίτσες!