Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..
Τάσος Λειβαδίτης


Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

"Σαν το γέλιο του Μάη"














Το Μονόγραμμα
Ι.

Θα πενθώ πάντα - μ’ακούς; - για σένα
μόνος, στον Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά “πίστεψέ με” και τα “μή”
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα, τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές, πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού, γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό “τί” καί τό “έ”
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα, καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους, τό ταβάνι, τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σενα και για μενα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό, μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ακούς
Είμ’εγώ, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις, πού πάς καί ποιός, μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα, μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν πετρώματα, μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, ν’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-ένα, μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία, μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω, μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ’ακούς
Σ’άλλη γή, σ’άλλο αστέρι, μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης, μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Aκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει-ακούς;
ποιος γυρευει τον αλλο, ποιος φωναζει-
ακους;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί, λέει, νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω, πιό κεί, προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τούς κόλπους, τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού, μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς

Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα, ούτε η γερόντισσα μ’όλα της τά βοτάνια
Γιά σένα μόνο εγώ, μπορεί, καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα, νά τά περιστέρια, νά η αρχαία μας γή.

VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου!

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε, πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος, καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο!

VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον παράδεισο…

Οδυσσεας Ελυτης


24 σχόλια:

faraona είπε...

Αχ!!!!
Μας γεμισες με του Μαγιου τις μυρωδιες...
Ξωτικο μου εσυ!!!
Ο Μαιος ο πιο ομορφος μηνας της Ανοιξης που κρατα τα κλειδια του καλοκαιριου.

Ολα υπεροχα Mareld μου!

mareld είπε...

Φαραονάκι μου!

Χαρές και ευωδιές!

Πρώτη του Μάη
γλυκά φυσάει
και τ' άρωμά σου τα ρουθούνια μου τρυπάει
μου τραγουδάει
ένα αγριολούλουδο που φύτρωσε στη γη

Πρώτη του Μάη
Πού θα μου πάει
θα βγάλω ρίζες να γλιτώσω απ' τη φυγή


Πρώτη του Μάη
έγειρα πλάι
είδα τον ίσκιο σου να μου χαμογελάει
σαν φως χυμάει
τρέχει, σκορπίζεται και γίνεται βροχή

Πρώτη του Μάη
Πού θα μου πάει
Θα βγάλω ρίζες να ριζώσω απ' την αρχή
Μ. Πολίτης

Γεμάτη ομορφιά και χάρη!
Φιλιά!

Unknown είπε...

Μπορεί να σου φανεί περίεργο αλλά το απόγευμα, σκεφτόμουν να ανεβάσω κι εγώ το Μονόγραμμα σήμερα! Τελικά εγκατέλειψα την ιδέα και να που το βρίσκω εδώ, στο δικό σου μπλογκ!

Χαίρομαι τόσο πολύ! Να 'χεις έναν καλό μήνα γλυκειά Mareld!

Besos!

Μηθυμναίος είπε...

Τι σύμπτωση, άκουσα Μεγάλη Παρασκευή στο Μελωδία να απαγγέλλουν, εναλλάξ, το Μονόγραμμα ο Μίκης Θεοδωράκης και η Ιουλίτα Ηλιοπούλου. Κα-τα-πλη-κτι-κό!!!
Κι ακόμα κάποια στιγμή θέλησα κι εγώ να το αναρτήσω...
Τι συμπτώσεις...
Καλημέρα σας.

demeter είπε...

Απαλό το χάδι στον έρωτα! Μάιος κι όλα ανθίζουν...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
Πολλά φραουλένια φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Κοιτα τωρα που αυτη τη Νοσταλγια δεν ετυχε να τη δω ποτε κι ερχομουνα συνεχεια στο γλυκοχαραμα. Μαρελντ μου πως μ' αρεσει ετσι που "πλησιαζεις και εστιαζεις" σε καθε απλο πραγμα που βλεπεις. Καλο μηνα ευχομαι.

mareld είπε...

Αγαπημένο μου, ζακυνθινάκι!

Και σε Σένα εύχομαι γελαστό Μάη!

Χάρηκα που βρήκες το Μονόγραμμα.
Έχω την ιστορία μου μαζί του!
Το είχα πάντα μαζί μου αλλά ποτέ δεν γύρισε σπίτι. Στο δρόμο, σε καράβι, σε αεροπλάνο το χάριζα.
Τι πιο δραματική ιστορία θα στην πω όταν συναντηθούμε. Δεν είναι από τις συνηθισμένες.

Τώρα θα σου αφήσω λόγια που μου αρέσουν:«Κι έκοψα άγρια κρίνα και κίτρινα αστεράκια που δεν τα είχα ξαναδεί, και μικρά βυσσινιά, μοβ, μπλε, άσπρα λουλουδάκια, σαν μαργαρίτες. (…) Ποτέ δεν είδα τόσο πολλά λουλούδια – χτες ολόκληρο το βουνό ήταν κόκκινο σαν τα ηλιάνθεμα και τις παπαρούνες. (…) Η θάλασσα ήταν παντού ολόγυρά μας – τα κύματα έγλειφαν το μπαλκόνι μου κι εγώ κοίταζα τις καρδιές των ψαριών. (…) Έθελ, σου το αναγγέλλω επισήμως: η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Ο Μάης είναι η πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Ελλάδα και Μάης μαζί!». Και, η τελευταία αυτή φράση δίνει τον γενικό τίτλο σε όλο το βιβλίο: «Ελλάδα και Μάης μαζί! Εγγραφές ημερολογίου και γράμματα» της Βιρτζίνια Γουλφ.

Να μου είσαι καλά, περιστεράκι μου!
Φιλιά και αγκαλίτσες!

mareld είπε...

Στράτο μου!

Δεν είναι συμπτώσεις.
Είναι αίσθηση που υπαγορεύει..όπως πολύ συχνά μου συμβαίνει με τη Θάλασσα.
Χαρά μου που συνάντησες το Μονόγραμμα και μπορείς να το ακούς όποτε κάνεις κέφι.

Σου αφιερώνω τα λόγια του
Έντουαρντ Έστλιν Κάμινγκς (1894-1962)αμερικανός ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ζωγράφος.

«Η Ανοιξη ειναι ενα ισως χερι / (που ερχεται απο Πουθενα / με προσοχη) τακτοποιωντας μια / βιτρινα, που την κοιτουν οσοι περνουν (κι ενώ / εκεινοι παρακολουθουν αυτή / τακτοποιει αλλαζει βαζει / με προσοχη εδω κατι παραξενο / εκει κατι γνωστο) και / ολα με προσοχη τ’ αλλαζει / η ανοιξη ειναι ενα ισως / Χερι σε βιτρινα / (που με προσοχη / μετακινει εδώ κι εκει Καινουρια και / Παλια, ενώ / την παρακολουθουν με προσοχή / βγαζοντας ένα ισως / κλασμα λουλουδιου εδω βαζοντας / ενα ποντο αερα παραπερα) και / χωρις να σπαζει τιποτε».

Πάντα χαρούμενος!
Φιλάκια!

mareld είπε...

Αγγελούδι μου!

Τα παρακάτω για Σένα και άλλα που περιμένεις έρχονται..

«Η άνοιξη που έρχεται φέρνει την ελπίδα στις ερωτευμένες καρδιές. Η ανάσα σου σβήνει τη δυστυχία. Όλα στην ψυχή μας καίγονται, και η φλόγα τους έρχεται για να στεγνώσει τα δάκρυα». Πρόκειται για ένα απόσπασμα από τη θαυμάσια άρια της Δαλιδά «Printemps qui commence», η οποία ακούγεται στην όπερα του Σεν-Σανς «Σαμψών και Δαλιδά». Μια άρια από τις διασημότερες του κλασικού ρεπερτορίου, γεμάτη άνοιξη. Γεμάτη από αυτή την αίσθηση του ξυπνήματος, της ερωτικής αφύπνισης, που φέρνει μαζί της κάθε άνοιξη.
Πήγαινε τζιβαέρι..

Να μου είσαι κεφάτη!
Φιλιά!

mareld είπε...

Γλυκό μου Δεσποινάκι!
Καλώς ήρθες στο νοσταλγία!

Το απλό μάτια μου όταν το ξεχωρίζεις του δίνεις υπόσταση. Σε τράβηξε, που σημαίνει ότι έχει τη δική του χάρη.
Με έμαθε η φύση να διακρίνω την λεπτομέρεια μέσα από το σύνολο.

Επειδή ακόμη έχουμε άσχημο καιρό, τα παρακάτω λόγια του αγαπημένου Γκάτσου
για Σένα
«Πότε γεννιέται η άνοιξη / ούτ’ ο Θεός το ξέρει / αφού ένα σύννεφο μπορεί / κατακλυσμό να φέρει. / Στον ήλιο προσευχήθηκα / να διώξει τ’ άγριο χιόνι / να γίνω εγώ παράθυρο / κι εσύ το χελιδόνι».

Να περνάς χαρούμενα!
Φιλάκια!

kiki είπε...

Χρώμα! Καλό μήνα!

P. Kapodistrias είπε...

Τι ευτυχής συγκυρία! Ετοιμαζόμουν κι εγώ ν' ανεβάσω το βιντεάκια του Μονογράμματος. Διότι το ίδιο το ποίημα έχω βάλει παλιότερα στα "παραΘέματα λόγου", δες το εδώ:
http://parathemata.blogspot.com/2007/06/blog-post_2074.html

Λόγος όντως μαγιάτικος και κυριαρχικός! Ό,τι πρέπει γι' αυτές τις προσήλιες (εν Ζακύνθω) ημέρες! Σ' ευχαριστούμε για την χορηγία τέτοιου εύηχου Λόγου!

Καλό μήνα με διαρκές ανοίξεις και αναστάσεις!

Χαίρε, Καλή μας!!!

Μηθυμναίος είπε...

Σ' ευχαριστώ Μάρελντ!
Δεν κρατιέμαι, συμπάθαμε, αλλά θα κάνω κι εγώ την ανάρτηση με το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ. Είναι η αίσθηση, όπως λες, που μου υπαγορεύει... να το κάνω.
Mil gracias!!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Καθαρτήριος λόγος, εξυγιαντικός. Πρέπει να δεις τι αποδοχή έχει από τα παιδιά της Γ΄Λυκείου που μαζί το ακούμε κάθε χρόνο..Η εκτέλεση με τους Θεοδωράκη-Ηλιοπούλου, πάνω απ' το adaggio του Μίκη με...encanta! Καλό μήνα!

kalynama είπε...

χάνομαι όταν έρχομαι εδώ... σου το έχω πει πολλές φορές. Νιώθω σαν το μικρό παιδί που μένει με το στόμα ανοιχτό σαν βλέπει ό,τι ομορφότερο υπάρχει.
Με μαγεύεις... κάθε φορά... και νιώθω τόσο οικεία ερχόμενη στο σπιτικό σου...

Καλό μήνα γλυκιά μου, γεμάτο από αγάπη για όσα βρίσκονται δίπλα σου.

Σε φιλώ :-))

mareld είπε...

Κική μου!

Ποίηση, Χρώμα, Φως, Μάης!

"Οι εικόνες γεννιούνται μέσα μας, παιχνίδι πολύπλοκο του ματιού μας με το εξωτερικό φως. Παιχνίδι αδυσώπητο στις βαθιές άγνωστες βιολογικές μας δομές. Ένας κόσμος ορατός, φτιαγμένος από μορφοποιητικές γραμμές και χρώμα. Χρώμα που γεμίζει τα πάντα, ασφυκτικά παρόν, μεταβαλλόμενο αέναα, έγχρωμες λέξεις του κόσμου, ποίηση της μορφής.
Είναι μυστήριο πώς αυτό το άπιαστο, το ακατέργαστο χρώμα, παγώνει παλλόμενο σ’ένα έργο τέχνης, πως επισημοποιείται το πάντρεμα της συνετής γραμμής με αυτόν τον ανυπόταχτο υπηρέτη της ομορφιάς του κόσμου μας".Αξιώτης
Φιλάκια!

mareld είπε...

Στο Φίλο μου, τον Ποιητή!

Αφιερώνω τα παρακάτω λόγια

"Το ποίημα δομείται από τον κατατεμαχισμό, την κονιορτοποίηση των ιδεών, των εικόνων του κόσμου, του σύμπαντος, του ίδιου του υποκειμένου, της ύπαρξης του ποιητή.Με εργαλείο την παντοδύναμη λέξη, τα σκόρπια κομμάτια γεννούν την υπέρβαση, στιγματίζουν την απουσία, δομούν τις αόρατες συνιστώσες του γύρω κόσμου.
« Τις ημέρες μου άθροισα και δε σε βρήκα πουθενά, ποτέ, να μου κρατάς το χέρι, στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου»(Αξιον Εστί)
« Απαλές κοιλάδες έχει ο ύπνος ακριβώς όπως και η επάνω ζωή. Μ’εκκλησάκια που βόσκουν σε χορτάρι εμπρός, αέρα, που ολοένα μυρικάζουν ώσπου να γίνουν ζωγραφιές»(Δυτικά της λύπης-Ως Ενδυμίων).Δυο τυχαία κομμάτια από το έργο του Οδυσσέα Ελύτη, εικόνες ενός κόσμου αόρατου, γεννημένου στο καμίνι της σκέψης, προορισμένου να μεταφέρει την έννοια, μέσα από το άρμα των γύρω γνωστών μας μορφών. Εικόνες δεμένες σφιχτά η μια κοντά στην άλλη, σ’ένα χώρο ευρύ που τον καθορίζει ο ποιητής, με σύμμαχο και υπηρέτη του την λέξη. Ο λυρισμός του που υμνεί το Αιγαίο, η αγωνία του που στιγματίζει αιώνια τα πάθη του Έπους της Αλβανίας, τα Ρω του Έρωτα του, που στοιχειώνουν την κάθε ζωντανή ύπαρξη, η αγωνία της αφηρημένης έννοιας να βρεί διέξοδο στον έξω κόσμο και η προσπάθεια της μορφής να διαλυθεί στις ατραπούς της απέραντης ύπαρξης, μια αέναη πηγή ζωντανού κόσμου, γίνεται ποίημα. Ένας κόσμος ολάκαιρος χωρά σε λιγοστές λέξεις".Αξιώτης

Πάντα κεφάτος!

mareld είπε...

Gracias a ti amigo!

'Εχουν να λένε ότι, από τη στιγμή που ο Δάφνις παραλλάσσοντας μόλις το μουρμουριτό μιας πηγής, αξιώθηκε να ψιθυρίσει λόγια λατρείας στο αυτί της εκστατικής Χλόης, γεννήθηκε ο Έρωτας. Λοιπόν, δεν είναι διόλου τυχαίο που ο έρωτας, ο προαγωγός αυτός όλων των θαυμάτων, γεννήθηκε σε μια χώρα όπως η Μυτιλήνη..λέει ο Ελύτης.
Εσύ Στράτο μου, Μυτιληνιός δεν είσαι;
Πως να μην φέρνεις μαζί σου και το
Μονόγραμμα;

Να μου είσαι καλά!
Φιλάκια!

mareld είπε...

Amigo mio!

Εκστατικός, μουσικός, μαγικός λόγος!
Τυχερά τα "παιδιά" σου!
Que bueno eres!!!

Στην ποίηση «the soond most seem an echo of the sense»/ο ήχος πρέπει να μοιάζει σαν ηχώ του νοήματος, πολύ σωστά ισχυρίζεται ο Pope.Tην κίνηση προς την αρχέγονη, βιωματική, δεικτική σήμανση της εμπειρίας και όχι τη συμβατική σήμανσή της. H ποίηση, λέει ο Valery, «είναι η προσπάθεια να αποδοθούν με έναρθρη γλώσσα εκείνα τα πράγματα ή εκείνο το πράγμα που προσπαθούν να εκφράσουν θολά και σκοτεινά τα δάκρυα, οι κραυγές, τα χάδια, οι αναστεναγμοί»

Τυχεροί που γεννηθήκαμε σε αυτό το τόπο και αγαπήσαμε τη ποίηση σαν το γλυκόπιοτο κρασί.

Να μου είσαι καλά!
Φιλάκια!

mareld είπε...

My Kalynama!!!

Σας το αφιερώνω με πολλή αγάπη!

Από παπαρούνα ο άνεμος κοιμάται

Από γύρη παπαρούνας
Είναι η αγάπη μου
Κι έγειρε να κοιμηθεί
Μ΄ένα ξυλαράκι τα κύματα
Κι όλων των πνιγμένων τα κρίματα

Πάνω στο γαλάζιο της το σώμα
Τώρα παίζουνε και χορεύουν τα παιδιά
Πιάνω να την ντύσω – δεν ντύνεται
Και να την φιλήσω, δεν γίνεται
Κ Παπαγεωργίου

Φιλιά και στους δυο σας!

μαριάννα είπε...

Κάθε φορά που μπαίνω στα ιστολόγιά σου νιώθω σαν να είμαι μπροστά σε μια τεράστια πηγή που πλημμυρίζει έμπνευση και φως, γνώση και καλοσύνη, ευωδιές και ποιότητα!
Μαγεία κυριολεκτικά. Κι επίσης ξέρω ότι πρέπει να έρθω με τον καφέ μου, χαλαρή και με χρόνο. Γιατί δεν γίνεται να περάσεις στα πεταχτά από τη Μαρινέτα να πεις ένα γεια. Πρέπει να μείνεις, να απολαύσεις, να βιώσεις, να νιώσεις...
Πόσα ευχαριστώ να σου πούμε για τις συγκινήσεις και για τα πολύτιμα που χαρίζεις, τόσο σε μας, όσο και ως αρχείο στο δίκτυο...
Και μόνο που άνθρωποι απ' όλον τον κόσμο, όταν αναζητήσουν Ελύτη και Μονόγραμμα, θα πέσουν στο ποστ σου, εγώ νιώθω υπερήφανη!

Καλή βδομάδα μικρή μπρουχίτα!
Σε φιλώ κι από 'δω...

mareld είπε...

Γλυκό μου, Υακινθάκι!

Κάθε φορά που διαβάζω τα λόγια σου δακρύζω και φυσικά κάθε φορά που διαβάζω το Μονόγραμμα. Δεν είναι ότι μου πλέκεις ύμνους είναι ο τρόπος που βρίσκεις να μου αγγίζεις τις πτυχές της ψυχής μου.
Η ξενιτειά δεν αστειεύεται και για να μην με ριμάξει φτιάχνω αντιστάσεις.
Αν όπως λες υπάρχουν άνθρωποι που απολαμβάνουν τη γλώσσα μας με την ευωδιά της και έστω για λίγο ξεφεύγουν από την καθημερινή ανιαρή πραγματικότητα, νιώθω χαρούμενη.
Θέλω να διαβάσεις λόγια από ανθρώπους που έζησαν και αγάπησαν τον ποιητή μας.

«Το «Μονόγραμμα» είναι ένα ιδιαίτερο έργο στην ποιητική παραγωγή του Ελύτη, γιατί ενώ στα άλλα του έργα ο έρωτας έχει υπολανθάνουσα παρουσία, εδώ αποτελεί κυρίαρχο θέμα. Το συγκεκριμένο έργο γράφτηκε το 1970 και εκδόθηκε το 1971 στο Παρίσι σε χειρόγραφη μορφή, που όμως αυτή η πρώτη έκδοση βρήκε δυσκολίες και βρίσκεται εγκλωβισμένη στην κατεχόμενη Αμμόχωστο. Έκτοτε βγήκε σε πολλές εκδόσεις και 32 χρόνια μετά βρήκε τον μουσικό που κατόρθωσε με αριστοτεχνικό τρόπο να συγκεράσει δύο Τέχνες. Η μελοποίηση του Μονογράμματος από τον Γιώργο Κουρουπό είναι μια ευτυχισμένη στιγμή, γιατί ο ποιητικός λόγος εξελίσσεται και αναπτύσσεται σε ένα εξαιρετικό διάλογο. Ο Έρωτας είναι υπόθεση δύο και η μελοποίηση του Γιώργου Κουρουπού είναι απόλυτος έρωτας της ποίησης και της μουσικής»
Ιουλίτα Ηλιοπούλου

«Το Μονόγραμμα δεν προσφέρεται για έναν κύκλο από κοινά τραγούδια. Παρότι είναι εξαιρετικά εύληπτο είναι παράλληλα σύνθετο και πολυεπίπεδο γιατί: α) είναι συγκινησιακό, και παράλληλα περιγραφικό (υποδηλώνει τον Ελληνικό χώρο –νησιά, την ανώριμη κοινωνία που φοβάται την δύναμη τον επιθυμιών και β) φιλοσοφικό και μεταφυσικό(αναζήτηση της εξήγησης του κόσμου, της ζωής και του θανάτου αλλά και ενός ιδεατού χώρου όπου θα πραγματοποιούνται οι ανθρώπινες επιθυμίες. Για δύο χρόνια πάλευα την μουσική του ώσπου βρήκα το κλειδί ήταν κρυμμένο σε δυο στίχους «Για σένα μόνο εγώ μπορεί και η μουσική που διώχνω μέσα μου αλλ΄ αυτή γυρίζει δυνατότερα» και έγραψα αυτό που θα ακούσετε.»
Γιώργος Κουρουπός

Νιώθω τυχερή που Σε γνώρισα και βαθιά ανθρώπινη για αυτό που νιώθω για Σένα!

.."Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη..

Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα"..

Σε ευχαριστώ και εύχομαι κάθε καλό!
Φιλιά σου στέλνω με τ΄αγέρι..

Ερατώ είπε...

Πολύ πολύ όμορφο το βιντεάκι δένει ωραία με το να βλέπεις τους στίχους.
Αιώνιος Ελύτης....

mareld είπε...

Καλώς την Ερατώ!

Ναι! Μου αρέσει να διαβάζω το Μονόγραμμα αλλά και να το ακούω με αυτό το υπέροχο adaggio του Μίκη.
Ο Ελύτης μαζί με το Σολωμό ανήκουν στην απολαυστική μου συντροφιά, έτσι που τους αναζητώ παντού και πάντοτε.
Φιλάκια!