Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..
Τάσος Λειβαδίτης


Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

¨ Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι¨ Pablo Neruda




















ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΘΕΛΩ


Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω,
μα απ' το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω
κι απ' το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,
περνώ απ' το παγερό στο πυρωμένο.

Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,
σε μισώ μα γι' αγάπη σου προσπέφτω,
κι είν' της αθώας αγάπης μου το μέτρο
σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.

Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.

Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω
και πεθαίνω απ' αγάπη αφού σε θέλω,
σε θέλω, αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος.


ΘΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕ Σ' ΑΓΑΠΩ


Θα ξέρεις πως δε σ' αγαπώ και πως
σ' αγαπώ αφού η ζωή μας δυο έχει τρόπους,
η λέξη είναι φτερούγα της σιωπής,
έχει η φωτιά το 'να μισό από κρύο.

Σ' αγαπώ για να σ'αγαπήσω πάλι,
τ' άπειρο για να ξαναρχίσω
κι απ' το να σ'αγαπώ για να μην πάψω,
γι' αυτό κι εγώ δε σ' αγαπώ ακόμα.

Σ' αγαπώ και δε σ' αγαπώ σα να 'χα
στα χέρια τα κλειδιά της ευτυχίας
κι ένα δύστυχο αβέβαιο πεπρωμένο

Δυο ζωές να σ' αγαπω η αγάπη μου έχει.
Γι' αυτό όχι μόνον όταν σ' αγαπάω
μα σ' αγαπώ κι όταν δεν σ' αγαπάω.


ΠΡΙΝ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΩ


Πριν σε αγαπήσω, τίποτα δεν ήταν
δικό μου, όλο βωλόδερνα στους δρόμους,
τίποτα αξία κι όνομα δεν είχε,
έλπιζε ο κόσμος μόνο στον αέρα.

Είχα γνωρίσει σταχτερά σαλόνια,
τούνελ κατοικημένα απ' το φεγγάρι,
στέγαστρα άπονα που αποχαιρετιόνταν,
ερωτήσεις που επέμεναν στην άμμο.

Βουβά ήταν όλα, πεθαμένα κι άδεια,
πεσμένα, ξεπεσμένα κι αφημένα,
ήταν αναλλοτρίωτα όλα ξένα,

όλα ήταν κανενός κι όλα των άλλων.


ΔΕΝ Σ' ΑΓΑΠΩ


Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαίτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια,
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ'άλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.


Narciso Yepes - Concierto de Aranjuez (2)

Antonio Gades: Flamenco / Carmen

Habanera - Carmen, Saura

25 σχόλια:

faraona είπε...

Mareld μου
αυτο που ειπες.Μαγεια, του κοκκινου,της αγαπης ,του ερωτα,των λουλουδιων,της ποιησης.
Εξοχο!!!!


Πολλα φιλια .

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε..."
και...κοκκινα της φωτιάς,

Θαρρώ η ΄Ανοιξη μας χτύπησε την πόρτα..

Καλή σου ανοιξιάτικη νύχτα!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Saime είπε...

Ekplhktikhs omorfias..!! Toso poly poy sastisa... Den ksero ti na protodialekso kai poy na protostatho..!!
:-)

Saime είπε...

Ekplhktikhs omorfias..!! Toso poly poy sastisa... Den ksero ti na protodialekso kai poy na protostatho..!!
:-)

mareld είπε...

Φαραονάκι μου!

"Κάνει η σελήνη τους τροχούς του ονείρου να γυρνάνε.
Με βλέπουν με τα μάτια σου τα πιο μεγάλα αστέρια.
Κι έτσι που σ’ αγαπώ εγώ, στον άνεμο τα πεύκα
Θέλουν με τις βελόνες τους να ψάλλουν το όνομά σου"Νερούντα

" Ο ποιητής κάνει τον εαυτό του οραματιστή μέσα από μια μακριά, απεριόριστη και συστηματική αποδιοργάνωση όλων των αισθήσεων. Όλες οι μορφές έρωτα, πόνου, τρέλας. Διερευνά τον εαυτό του, εξαντλεί μέσα του όλα τα δηλητήρια και διατηρεί την πεμπτουσία τους. Δοκιμασία ακατανόμαστη, όπου θα χρειαστεί τη μεγαλύτερη πίστη, την υπεράνθρωπη δύναμη, όπου θα γίνει αυτός μέσα απ’όλους, ο μέγας σακάτης, ο μέγας αφορισμένος και ο υπέρτατος επιστήμων. Γιατί φτάνει το ΑΓΝΩΣΤΟ! ‘Ετσι λοιπόν, τι κι αν καταστραφεί στην εκστατική πτήση του μέσα από πράγματα πρωτάκουστα, ακατανόμαστα; ΄΄
ΡΕΜΠΩ
Φιλιά!

mareld είπε...

Γλαρένια μου!

..Ο άνεμος ξεμπλέκεται στα σκοτεινά τα δέντρα.
Και φωσφορίζει η σελήνη στα ρέμπελα νερά.
Περνούν οι μέρες όμοιες η μια απ’ την άλλη.
Διαλύεται η καταχνιά σε χορευτές φιγούρες
Ένα γλαράκι ασημί ξεκρέμεται απ’ την δύση.. Νερούντα

"Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τι τραγουδάει, γιατί τραγουδάει, και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει, δεν θα τραγούδαγε".

Παραλλάζοντας αυτή τη σημείωση του Πωλ Βαλερύ, η οποία παραπέμπει αμέσως στον Ποιητή και στην Ποίηση, θα λέγαμε: "Αν ένας ποιητής μπορούσε να πει με ακρίβεια τι γράφει, γιατί γράφει και τι είναι αυτό που τον κάνει να γράφει, δεν θα έγραφε".

Φιλιά!

mareld είπε...

SAIME!

..Κάνει η σελήνη τους τροχούς του ονείρου να γυρνάνε.
Με βλέπουν με τα μάτια σου τα πιο μεγάλα αστέρια.
Κι έτσι που σ’ αγαπώ εγώ, στον άνεμο τα πεύκα
Θέλουν με τις βελόνες τους να ψάλλουν το όνομά σου..Νερούντα

Κι εγώ τώρα δεν ξέρω να σας πω τι είναι Ποίηση και γιατί γράφω ποιήματα. Πολύ περισσότερο δεν ξέρω να σας πω σε τι μας βοηθάει η Ποίηση και ποιος είναι ο σκοπός της.

"Το μόνο που ξέρω είναι πως ο Ποιητής ήταν πάντα ένας αφοσιωμένος της Ζωής. Είτε τον γεμίζει χαρά, είτε τον θλίβει η Ζωή, είτε τον πάει στον Ουρανό, είτε τον κατεβάζει στην Κόλαση, αυτός μένει πάντα ο αφοσιωμένος της.

Τη μυστήρια αγάπη του για τη Ζωή δεν έχει άλλο τρόπο να την εκφράσει: γράφει ποιήματα. Νομίζω ότι προσπαθεί να εκφράσει κυρίως αυτό που κρύβει η ζωή. 'Οπως ο έρωτας κρύβει αυτό που μας κάνει ερωτευμένος"

Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.Ελύτης

Πάντα ερωτευμένη!
και να ακούς τη δασκάλα σου..

αργυρης είπε...

"Φοβερα" τα λουλουδια σου! Αχ και να μπορουσα να γραψω οσα σκεφτομαι!!!

kiki είπε...

Κοκκινο του πάθους! Και ο Νερούδα ωραίος!
Φιλιά ανταποδίδει ο Βασιλικός! Δε σε ξεχνά λέει!
Θα βάλω όσες φωτό έχω από κει για σένα!
Καλό σκ!

mareld είπε...

Γεια σου, Αργύρη!

Για την ημέρα τα παρακάτω λόγια..

«Η ποίηση δεν ανήκει σ’ αυτούς που τη γράφουν αλλά σ’ αυτούς που την έχουν ανάγκη» Πάμπλο Νερούντα
Όλοι μας την έχουμε ανάγκη.

Να είσαι καλά!

mareld είπε...

Καλώς το παιδί από τη πατρίδα!

Όλα και τα κόκκινα του πάθους
και η Carmen άρχισαν να χορεύουν
στο ρυθμό του κύματος..

«Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα» Γιώργος Σεφέρης

"Κάτω στης μαργαρίτας το αλωνάκι
Στήσαν χορό τρελό τα μελισσόπουλα
Ιδρώνει ο ήλιος τρέμει το νερό
Φωτιάς σουσάμια σιγοπέφτουνε
Στάχυα ψηλά λυγίζουνε τον μελαψό ουρανό".ΕΛΥΤΗΣ
(από τον Ήλιο τον Πρώτο)

Φιλάκια!

kostasst είπε...

Στη σημερινή γκρίζα μέρα, ένα βάλσαμο οι στίχοι και τα λουλούδια σου...

kiki είπε...

Σαν τα φαντάσματα,
μετα τις 12,
θα σου μυρίσει,
Βασιλικός...

mareld είπε...

Καλώς τον Κώστα!

"Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή,
ξεχνώντας τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου
στην άλλη ζωή, στην άλλη ζωή, τη βυθισμένη,
που πάτησαν τον ύπνο σου
στην άλλη ζωή, στην άλλη ζωή, τη βυθισμένη.

Γράψε, αν μπορείς, το τελευταίο σου όστρακο,
τη μέρα, τ' όνομα, τον τόπο,
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιά-, για να βουλιάξει,
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιά-, για να βουλιάξει.

Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή,
ξεχνώντας τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου
στην άλλη ζωή, στην άλλη ζωή, τη βυθισμένη,
που πάτησαν τον ύπνο σου
στην άλλη ζωή, στην άλλη ζωή, τη βυθισμένη".Σεφέρης

Χάρηκα!

mareld είπε...

Παιδάκι από τη πατρίδα!

"Πότε θα ξαναμιλήσεις;
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.
Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη
ριζώνουν θρέφονται με το αίμα. (δις)

Όπως τα πεύκα κρατούνε τη μορφή του αγέρα
ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί.
Το ίδιο τα λόγια φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου
κι ο άνθρωπος έφυγε δεν είναι εκεί.

Πότε θα ξαναμιλήσεις;
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.
Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη
ριζώνουν θρέφονται με το αίμα.

Ίσως γυρεύουν να μιλήσουν τ' άστρα
που πάτησαν τη τόση γύμνια σου μια νύχτα.
Ο Κύκνος, ο Τοξότης, ο Σκορπιός
ίσως εκείνα. (δις)

Αλλά πού θα είσαι τη στιγμή
που θα 'ρθει εδώ σ' αυτό το θέατρο το φως; (τρις)

Πότε θα ξαναμιλήσεις;
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.
Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη
ριζώνουν θρέφονται με το αίμα".
Σεφέρης


Δεν φοβόμουν ποτέ τα φαντάσματα αν και πολλά είχαν χάσει το δρόμο και έκαναν κύκλους κάτω από το φεγγάρι..
Θυμάμαι την Ανδριάνα τη βασανισμένη ψυχή του χωριού μας..όταν βάζαμε φαγητό στο φούρνο το άκουγε{ζακυνθινό} από τη παρακάτω γειτονιά ,ερχόταν και την έστηνε πίσω από ένα λιόφυτο{ο πατέρας μου δεν την πήγαινε}. Την ένιωθα και σκαρφιζόμουνα διάφορες δικαιολογίες να μην φάω όλο το φαγητό μου..να το μοιραστώ μαζί της.
Μου είχαν απαγορέψει να την συναντάω αλλά ήταν η μόνη που συναντούσα..
Αυτά για τα ονειρομαγειρέματα.


Φιλιά!

kiki είπε...

:-)

Μηθυμναίος είπε...

Βρε Μαρελντάκι, πως μας ξελογιάζεις έτσι; Με τα λόγια σου, με τα ποιήματα (μέρα που 'ναι σήμερα...) με τα λουλούδια σου, μας βοηθάς να ξαναβρίσκουμε τους μυστικούς δεσμούς μας με τη φύση και σ' ευχαριστούμε γι' αυτό!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Βρε παιδί μου, χτυπάς κι εσύ σε χορδές ευαίσθητες, σε γωνιές παρελθουσης ζωής που έχουν αφήσει ανεξίτηλα ίχνη..Neryda, Yepes, Saura και ειδικά η Carmen του...
Μικρές μικρές δόσεις άλλη φορά! Να αντέχονται ευκολότερα.
Ζεστασιά στα παγωμένα δάση!

mareld είπε...

Στράτο μας!

Για να λέμε την αλήθεια έχω την αίσθηση ότι σας βοηθάω να αγγίξτε το απώτερο είναι σας, να βγάλετε τη ψυχή σας στο ξέφωτο.να ονειρευτείτε ξανά..να χαϊδεύετε τον ξεχασμένο εαυτό σας..
Είχα μαθητές που χρόνια ολόκληρα δεν είχαν ας πούμε αγγίξει το γόνατό τους..και αν τύχαινε και τους πονούσε τους έλεγα..χάδι παιδιά..χάδι..

Καλή σου μέρα!

mareld είπε...

Διονύση μου!

Αν δεν "χτυπήσεις" τις χορδές της κιθάρας πως θα βγάλει τραγούδι..βέβαια με το χτύπημα εννοώ χάδι..
Πριν την ανάρτηση ένιωθα κάπως έτσι.
"Η ευωδιά του νάρκισσου και του κρίνου πλημμυρίζει τον αιθέρα, τα αρώματα του γιασεμιού και του αγριοκέρασου σμίγουν με τις δροσερές ανάσες των κέδρων.{είχα μείνει λίγο στο γλυκοχαράζει για αγριοκέρασα, και στο τζιβαέρι με τους νάρκισσους..ετσι ένιωθα ευ-φορία}
Με την αύρα μεταφέρονται τη νύχτα πάνω στις κορφές των λόφων και στα φιδίσια μονοπάτια των βουνών για να γεμίσουν την ψυχή με λαχτάρα και να της μεταδώσουν την πεθυμιά να ξεγλιστρήσει απαλά στον αέρα"... Γκιμπράν

Μετά..νύχτα της παράφορης λαχτάρας και της θύμησης!

Δεν σου υπόσχομαι..Μικρές μικρές δόσεις..αν και είμαι και ανοσοβιολόγος..

Καλή σου μέρα!

P. Kapodistrias είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
P. Kapodistrias είπε...

Σιωπές του γρήγορου κόκκινου
μιλιές της Nοσταλγίας
λόγοι εσώτατων καρδιών
και μυστικά μιλήματα την ώρα της Aπαίτησης!

Θωπείες σαββατόβραδου
και άπληστη ωραιότητα
κραταιοί έρωτες προτού εκπέσουν
καραδοκίες της Άνοιξης ενώ εκπυρσοκροτεί.

Χαίρε Πατρίδα
και Άνοιξη χαίρε!!!

dromaki είπε...

Εχετε δει το φεγγάρι να βγαίνει κατακαλόκαιρο κατακκόκινο τεράστιο μέσα από την θάλασσα?΄
Δεν έχω δει πιο 'ομορφο κόκκινο χρώμα.
Το έζησα δυο φορές και φτάνει για όλη μου την ζωή.
Καλή νοσταλγική μέρα:)

mareld είπε...

Αγαπητέ Παναγιώτη!

Εδώ έχουμε Πάσχα!
Εμείς βέβαια οι "απάτριδες"...οι απόντες..τα έχουμε λίγο χαμένα..
Το πρωί που ξύπνησα πήρα ένα βιβλίο και το άνοιξα σε μια σελίδα..
το ποίημα που βρήκα σου το στέλνω με ένα ευχαριστώ.

Ποίημα καντά στη γέφυρα στο Τεν-Σιν

Ο Μάρτης ήρθε στο γιοφύρι,
κλαδιά ροδακινιάς και κλαδιά βερυκοκκιάς κρέμονται πάνω από χίλιες αυλόπορτες,
το πρωί έχει λουλούδια που σου κόβουν την καρδιά,
και το βράδυ τα σρώχνει στα νερά που κυλάνε κατά την ανατολή.
Πέταλα είναι στα νερά που φύγαν και που φεύγουν, και στις ρουφήχτρες,
όμως οι σημερινοί άνθρωποι δεν είναι οι άνθρωποι του παλιού καιρού, αν δεν κρεμιούνται με τον ίδιο τρόπο πάνω απ΄τα κάγκελα του
γεφυριού.
Το χρώμα της θάλασσας σαλεύει την αυγή..

Πάντα κεφάτος!

mareld είπε...

Γλυκό μου δρομάκι!

Με συγκινείς!!

Με συγκινείς!
Είμαι σεισμόπληκτη και η ψυχή μου τα πολλά ρίχτερ δεν τα αντέχει..
Το κόκκινο!!
Το κόκκινο του Έρωτα και του θανάτου!
Το κόκκινο του αίματος!!
Το κόκκινο του Πάθους που σε λιώνει
για να σε ξαναφτιάξει πιο διάφανο..
Το αίμα ταύρου στην αρένα..εκεί που στήσουνε χορό ο Θάνατος με τη Ζωή..
Και τώρα με ρωτάς αν..αν..αν έχω ζήσει ματωμένο φεγγάρι να ξεπροβάλλει από την αγκαλιά της μάνας μου της Θάλασσας.
Σε αυτή τη φωτιά ψυχή μου έχω πέσει άπειρες φορές από όταν πρωτοπερπάτησα..
Ζούσαμε σε σκηνή{από τριών μηνών} σε ένα ονειρεμένο λοφάκι ,που μπροστά του κατέβαινε ολόκληρη θάλασσα από λιόφυτα και έφτανε στο κύμα.
Είχα θέα όλο το χωριό μου αλλά κυρίως το Ιόνιο.
Από τα 5χρ -11χρ όλα τα καλοκαίρια ψάρευα με το πατέρα μου και τις νύχτες..
μου μάθαινε τους αστερισμούς αλλά και τους καιρούς..
Στο μέλλον θα πούμε πολλά..δεν μου αρέσει η κβαντική κουβέντα...
καλύτερη βέβαια από το τίποτα..
Από όταν ήρθες μια ελπίδα φώλιασε στη ψυχή μου.
σαν κάποιος να είναι στο δρομάκι για να την συναντήσει..

Φιλιά και ζακυνθινές αγκαλίτσες!