Αβάσταχτο να σ' αγαπώ
Απ' την πολλήν αγάπη μου
πληγώνει με ο αγέρας
αχ, με πληγώνει η καρδιά
και το σομπρέρο μου.
Αβάσταχτο να σ' αγαπώ
έτσι όπως σ' αγαπάω
Ποιος θ' αγοράσει από μένα
τη μεταξένια αυτή κορδέλα
κι αυτή τη λύπη από μπαμπάκι
μαντίλια για να φτιάξει;
Αβάσταχτο να σ' αγαπώ
έτσι όπως σ' αγαπάω
Αχ έρωτα
Στην πορτοκαλιά από κάτω
Πλένει τα μπαμπακερά
Πράσινα έχει τα μάτια
κι η φωνή της βιολετιά
Αχ έρωτα!
Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα...
Τρέχει το νερό στ' αυλάκι
Με τον ήλιο στην καρδιά του
Τραγουδάει ένα σπουργίτι
πάνω στη μικρή ελιά
Αχ έρωτα!!
Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα...
Κι όταν θα'χει αποσώσει
Όλο το σαπούνι η Λόλα
Θα 'ρθουν οι μικροί Τορέρος,
Οι Τορέρος οι μικροί
Αχ έρωτα!!
Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα...
Μέρα γεμάτη θλίψη
Μέρα γεμάτη θλίψη στη Γρανάδα
κλαίνε κι οι πέτρες της ακόμα
Σαν βλέπουν να πεθαίνει στην κρεμάλα
γιατί δεν πρόδωσε η όμορφη Μαριάννα
Κοντραβαντιέρης είμαι εγώ
κι όπου μ' αρέσει πάω
Τα βάζω με τον αρχηγό
κανέναν δε ρωτάω
Χάι, χάι, χάι
Στήστε χορό κορίτσια
Χάι, χάι, χάι
Στήστε χορό
Χάι, χάι...
Μέρα γεμάτη θλίψη στη Γρανάδα
κλαίνε κι οι πέτρες της ακόμη
Σαν βλέπουν να πεθαίνει στην κρεμάλα
γιατί δεν πρόδωσε η όμορφη Μαριάννα
Το τραγούδι των κοντραμπατζήδων
Από το Γιβραλτάρ στο Κάντιθ
πρίμα θα πάει το κόντραμπάτο
γιατί φεγγάρι δεν θα βγει
στην στράτα σου κοντραμπατζή
στην στράτα σου κοντραμπατζή μου
που οργώνεις θάλασσες και γη
Αχ κορίτσι κοριτσάκι
τα μάτια σου προφτάσανε
πόσα καράβια φτάσανε
στης Μάλαγας το λιμανάκι
Από το Κάντιθ στη Σεβίλλια
είν' τα λεμόνια χίλια - μύρια
μα είναι οι πίκρες μου πολλές
και μάραναν τις λεμονιές
κι απλώνονται οι στεναγμοί μου
σε θαλασσες και σε στεριές
Τέσσερις λεβέντες
Τέσσερις λεβέντες
έρχονται από πέρα
άϊ - άϊ - άϊ - άϊ
Τρεις είν' οι λεβέντες
κι έφτασαν στην στράτα
άϊ - άϊ - άϊ
Δυο είν' οι λεβέντες
κι αγκαλιά βαδίζουν
άϊ - άϊ
Ενας ο λεβέντης
κι ο αγέρας ένας
άϊ
Στις μυρτιές του δρόμου
δεν περνάει κανένας
Το φεγγάρι
Οταν βγαίνει το φεγγάρι
πέφτουν στη σιωπή οι καμπάνες
και τ' αδιάβατα δρομάκια
φανερώνονται
Οταν βγαίνει το φεγγάρι
θάλασσα τη γη σκεπάζει
κι η καρδιά νησάκι νοιώθει
μες στο άπειρο
Με το ολόγιομο φεγγάρι
δεν διψάς για πορτοκάλια
θέλεις παγωμένα φρούτα
καταπράσινα
Οταν βγαίνει το φεγγάρι
κλαίνε με λυγμούς στις τσέπες
πρόσωπα εκατό και ίδια
τ'ασημόφραγκα
Οταν βγαίνει το φεγγάρι
πέφτουν στη σιωπή οι καμπάνες
και τ' αδιάβατα δρομάκια
φανερώνονται
Οταν βγαίνει το φεγγάρι
θάλασσα τη γη σκεπάζει
κι η καρδιά νησάκι νοιώθει
μες στο άπειρο
Με το ολόγιομο φεγγάρι
δεν διψάς για πορτοκάλια
θέλεις παγωμένα φρούτα
καταπράσινα
Οταν βγαίνει το φεγγάρι
κλαίνε με λυγμούς στις τσέπες
πρόσωπα εκατό και ίδια
τ'ασημόφραγκα
Στου βελονιού την άκρη
Στον αγέρα - στον αγέρα παν
της αγάπης μου οι στεναγμοί
στον αγέρα - στον αγέρα παν
και στα μάτια μου φέρνουν βροχή
Σταλαγματιά το δάκρυ
κι εσύ που καρτερώ
στου βελωνιού την άκρη
στης νύχτας το φτερό
Στον αγέρα - στον αγέρα παν
οι ελπίδες μου σαν τα πουλιά
στον αγέρα - στον αγέρα παν
μα δε βρίσκουν να χτίσουν φωλιά
Ο χάρος στην ταβέρνα
Ο χάρος μπαινοβγαίνει στην ταβέρνα
βαθύ ανοίγει δρόμο η κιθάρα
κι άλογα μαύρα τον διαβαίνουν
μ΄αγριωπούς ανθρώπους
Ο χάρος μπαινοβγαίνει στην ταβέρνα
βγαίνει και ξαναμπαίνει στην ταβέρνα
Ο χάρος μπαινοβγαίνει στην ταβέρνα
κι οι πυρωμένοι νάρδοι στον γιαλό
μυρίζουν αλατόνερο
και γυναικίσιο αίμα
Λούζεται η αγάπη μου
Λούζεται η αγάπη μου
στο Γουαδαλκιβίρ,
και τ' άνθη παίρνουν ευωδιά
απ'το γλυκό κορμί της
Τρέξε πέτα χελιδόνι
φέρ' της Βενετιάς βελόνι
να κεντήσει στο μαντίλι
τη χαρά της να μου στείλει
Μεταξωτά η αγάπη μου
μαντίλια μου κεντά
κι όλο φιλάει την κλωστή
και βυσσινιά τη βάφει
Τρέξε πέτα χελιδόνι
φέρ' της Βενετιάς βελόνι
να κεντήσει στο μαντίλι
τη χαρά της να μου στείλει
Ο Παράδεισός μου
Ο Παράδεισός μου είναι ένας κάμπος
που δεν έχει λύρες,που δεν έχει αηδόνια
Μόνο μια πηγούλα κι ένα ποταμάκι,
κρύφιο ποταμάκι και μικρή πηγή
Μόνο τη ζεστή καρδιά σου χαρισέ μου
κι άλλο τίποτα κι άλλο τίποτα
Ο Παράδεισός μου διάφανη γαλήνη,
που θα τη ραγίζουν τα γλυκά φιλιά μας
Που θα τη ραγίζουν τα γλυκά φιλιά μας,
ήχοι απ' το φεγγάρι που τραβάν μακριά
Στίχοι: Federico Garcia Lorca & Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
Stou veloniou tin akri
Avastahto na s' agapo
Ah, erota
24 σχόλια:
Τι αγαπημένος δίσκος, το "Αχ έρωτα".
Αφού έχεις ειδικότητα στα λουλούδια, οι νάρδοι ποιοί είναι;
Καλώς τον στρατολάτη!
Δεν τα γνώρισες;
Τα τελευταία.
Χαίρομαι..
Καλό μεσημέρι!
Τι ωραία έκπληξη! Τι υπέροχοι στίχοι! Τι νοσταλγική και πολύτιμη μουσική!
Αλλά και τα λουλούδια πανεύοσμα. Μέχρι και μανουσάκια. Αν μού επιτρέπεις, θα σού τα πάρω, να τα βάλω στα βάζα της Παναγιάς μας, όπου σε λίγο έχουμε Τρίτους Χαιρετισμούς. Δες εδώ. Τα δικά μας λουλουδάκια είναι φτωχούλια...
Η απόλυτη μαγεία... Τα λουλούδια που σχεδόν μπορείς να αναπνεύσεις το άρωμά τους. Η μουσική του Λεοντή που έρχεται αυτόματα στο μυαλό με τους στίχους του Λόρκα. Το πιο ωραίο ανοιξιάτικο δώρο.
Αγαπητέ Παναγιώτη!
Δεν χρειαζόταν να με ρωτήσεις..
Σου έγραψα.Να τα πάρεις όλα.
Επειδή στο γλυκοχαράζει αναπνέω Γρανάδα..Γρανάδα χωρίς το Λόρκα..δεν γίνεται..με στενοχωρούσε..
Οι υάκυνθοι, τα γιασεμιά,του άρεσαν.
Ευωδιαστούς Χαιρετισμούς!
Μα αυτό είναι φίλε, Κώστα!
Να αναπνέεις το άρωμά τους.
Άρωμα,μουσική, ποίηση, Άνοιξη,Λόρκας!
Χάρηκα που πήρες μαζί σου αυτή την όμορφη αίσθηση..
Να είσαι καλά!
Πω πω!Ολα αυτα τα λουλουδια μυριζουν υπεροχα ,ειναι τα αρωματα που αγαπω,αγαπημενος κι ο Λορκα...
υπεροχα ολα Mareld μου.
Καλώς το φαραονάκι μου!
Σήμερα ήθελα να ευωδιάσει το νοσταλγία της Ποίησης, της Ομορφιάς, του ΄Ερωτα.
Πλησιάζει ο Απρίλης, ο Μαγικός μου..
Αισθάνθηκα την ανάγκη να τον προϋπαντήσω, όπως του αξίζει..
Οι υάκινθοι είναι το αγαπημένο λουλούδι του Λόρκα.
Μου αρέσουν!
Έξω από τη Γρανάδα έχει ένας γνωστός της φίλης μου της Μερθέντες φυτώριο.
Πηγαίναμε και μας έδινε αγκαλιές τους υάκινθους.
Φιλιά!
Λευκό του αθώου, λευκό του αγνού...
Στίχοι πολύτιμοι ντύνουν το πανέμορφο λευκό!
Καλησπέρα.
Πάλι πίσω: San Sebastiàn, Yerma, με τη Nuria Espert. Μύηση. Στα ισπανικά, στο duende, στο θεατρικό Lorca.
Και να'μαστε. Κομματάκια όλα αυτά και άλλα πολλά μέσα μας, εμείς όλα αυτά, αυτά τα κομμάτια μας κι εμείς το σπίτι τους. E la nave va.
Συνεπιβάτιδα, σε χαιρετώ!
Κική μου!
Λευκό του γιασεμιού,
λευκό του υάκινθου,
λευκό του περιστεριού,
λευκό του αφρού,
λευκό της ψυχής σου!
Marinero de Levante
..¨Sobre el corazón un ancla
con la insignia marinero
y sobre el ancla una estrella
sobre la estrella el viento
y sobre el viento la vela¨..
Voy contigo con mucho gusto!
Κάθε φορά χαμογελώ γαλήνια, πριν διαβάσω το κείμενο σου, στη θέα των πανέμορφων (εύοσμων και μη) ανθέων σου.
Λευκότης=Αγνότης
και Χαιρετισμοί
"Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε"
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Άλλος ένα "μεγάλος" Ο Λόρκα.Συγκρατώ συχνά μέσα από τους στίχους του μια μελαγχολία συγκρατημένη,ραφιναρισμένη, ΄γεμάτη ερωτική αναμονή...
Να σαι καλά που μας υπενθύμισες τους στίχους του.
Πως να τα γνωρίσω αφού η λέξη "νάρδοι" μου ήταν άγνωστη; Με το ποστ σου την διελεύκανα.
Ευχαριστώ και καλημέρα.
Νάρκισοι,γιασεμιά,ζουμπούλια,καμέλιες ,γαρδένιες,ορτανσίες,ρολογιές,υάκινθοι...
Αχ έρωτα γιορτή,
αχ έρωτα μυρωδιά,
αχ έρωτα ντυμένος στ'άσπρα,
αχ έρωτα...
Καλή σου μέρα,καλή εβδομάδα mareld μου
Αγαπημένη μου Γλαρένια!
Εσύ χαμογελάς και χαίρεσαι
με τα άνθη μου και εγώ πετάω από τη χαρά μου..για να συναντήσω τους αγαπημένους μου Γλάρους..
Φιλιά και αγκαλίτσες!
Καλώς τον Φίλο μου!
Μελαγχολία!!
Ο Λόρκα ήταν φοβερά χαρούμενος αλλά πολύ ευαίσθητος.."ποίηση είναι κάτι που κυκλοφορεί στους δρόμους, που κινείται μόνο του, που ζει δίπλα μας. Κάθε πράγμα έχει το μυστικό του και η ποίηση είναι το μυστήριο που συνέχει όλα τα πράγματα"
Να είσαι πάντα καλά!
Στρατολάτη!
Αν και έχω κάνει και κηπουρός ειδικότητα δεν έχω στα λουλούδια..πολύ θα το ήθελα..
απλά μου αρέσουν και πιστεύω ότι ξεκουράζουν..έστω μέσα από εικόνες..
Οι νάρδοι είναι οι υάκινθοι.
Άρεσαν στον Λόρκα.
Καλό σου βράδυ!
Δρομάκι μου!
Όλα στα άσπρα και ο Έρωτας το τραγούδι του!
Καλό βράδυ και καλή βδομάδα
και σε σένα!
@Mareld
Βλέπεις, μαθαίνω από σένα για τη λειτουργία της ποίησης. Nαι Mareld, μελαγχολία. Μια ρεφιναρισμένη μελαγχολία αποπνέουν οι στίχοι τού Λόρκα. Ο ίδιος μπορεί να ήταν ή να έδειχνε χαρούμενος άνθρωπος, αλλά οι στίχοι του αποπνέουν μια ακριβή και ραφινάτη μελαγχολία.Μια μελαγχολία που σε βοηθά να νιώθεις την αξία των πραγμάτων που διαφορετικά θα προσπερνούσες. Αλλά δεν καταλαβαίνω είναι κακό αυτό; Μόνο στη χαρά του αξίζει ο ποιητής; Γιατί η διαφωνία σου μοιάζει να επισημαίνει ότι εγώ καταλογίζω κάτι αρνητικό στην ποίηση του Λόρκα.Μόνο που εγώ κάνω ακριβώς το αντίθετο.
Αγαπητέ μου φίλε, Φαίδωνα!
"Ο χάρος μπαινοβγαίνει στην ταβέρνα
βαθύ ανοίγει δρόμο η κιθάρα
κι άλογα μαύρα τον διαβαίνουν
μ΄αγριωπούς ανθρώπους
Ο χάρος μπαινοβγαίνει στην ταβέρνα
βγαίνει και ξαναμπαίνει στην ταβέρνα
Ο χάρος μπαινοβγαίνει στην ταβέρνα
κι οι πυρωμένοι νάρδοι στον γιαλό
μυρίζουν αλατόνερο
και γυναικίσιο αίμα"
"Μέρα γεμάτη θλίψη στη Γρανάδα
κλαίνε κι οι πέτρες της ακόμη
Σαν βλέπουν να πεθαίνει στην κρεμάλα
γιατί δεν πρόδωσε η όμορφη Μαριάννα"
Σε όλα του τα έργα ο Λόρκα διαχέειτο προμήνυμα του Θανάτου.
Η σελήνη είναι ψυχρή, αναιμική..
Τα πράγματα ψυχρά, μεταλλικά, μαύρα..
Το παράσινο της φύσης, της ελπίδας, μεταλλάσσεται σε χρώμα θανάτου και καταστροφής..
Ο ίδιος λέει:"δεν θέλω να σας δώσω μέλι γιατί δεν έχω, αλλά άμμο ή κώνειο ή αλμυρό νερό".
Εδώ βγαίνει η ενσυναίσθηση του ποιητή, όταν η ψυχή του καίγεται από τη φρίκη που συναντάει στην καθημερινότητά του και δεν την αντέχει..
Από μαρτυρίες συγγενών του που είχα την τύχη να τους συνσντήσω..ήταν χαρούμενος και γελαστός αλλά πολύ πονόψυχος..
Ο Μπουνιουέλ που ήταν στενός του φίλος γράφει: " Απ΄όλα τα ζωντανά πλάσματα που έχω γνωρίσει, ο Φεντερίκο είναι ο πρώτος.Δεν μιλάω ούτε για το θέατρο του, ούτε για την ποίησή του, μιλάω για τον ίδιο.
Το αριστούργημα ήταν αυτός ο ίδιος. Μου φαίνεται σχεδόν δύσκολο να φανταστώ κάποιον που να μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Είτε καθόταν στο πιάνο για να μιμηθεί τον Σοπέν είτε αυτοσχεδίαζε μια παντομίμα, μια σύντομη θεατρική σκηνή, ήταν ακαταμάχητος. Οτιδήποτε κι αν διάβαζε, η ομορφιά ανάβλυζε από τα χείλη του. Είχε πάθος, χαρά, νιάτα. Ήταν σαν μια φλόγα.
Αγαπητέ μου φίλε! Δεν κατάλαβα λάθος..ξέρω πως σκέφτεσαι..πως νιώθεις και μεγάλη μου η χαρά που Σε συνάντησα. Απλά ζω με χρόνιο πόνο και απέφυγα αυτή την ανάλυση, γιατί θα μου κόστιζε στη δοσμένη στιγμή. Δεν έχουμε πιεί ένα καφέ και ακόμη δεν με ξέρεις. ΣΕ σας τους ποιητές οφείλω τη ζωή μου..με πρώτο τον πατέρα μου το Σολωμό..
Σου απάντησα σαν να με ήξερες..
Σου εύχομαι έναν χαρούμενο Απρίλη!
@Mareld
Σ'ευχαριστώ για την εκ βαθέων απάντησή σου και κυρίως για τα όσα προκύπτουν μέσα από αυτά που λες,χωρίς να λέγονται...
Φαίδωνα!
Και εγώ ΣΕ ευχαριστώ, για αυτό ακριβώς που Είσαι.
Πάντα χαρούμενος!
Δημοσίευση σχολίου