ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
του Διονυσίου Σολωμού
Άκου έν' όνειρο, ψυχή μου,
Και της ομορφιάς θεά'
Μου εφαινότουν οπώς ήμουν
Μετ' εσένα μία νυχτιά.
'Σ ένα ωραίο περιβολάκι
Περπατούσαμε μαζί,
Όλα ελάμπανε τ' αστέρια,
Και τα κύτταζες εσύ.
Εγώ τσώλεα' πέστε, αστέρια,
Είν' κανέν' από τ' εσάς,
Που να λάμπη από κει απάνου
Σαν τα μάτια της κυράς;
Πέστε αν είδετε ποτέ σας
'Σ άλλη, τέτοια ωραία μαλλιά,
Τέτοιο χέρι, τέτοιο πόδι,
Τέτοια αγγελική θωριά;
Τέτοιο σώμα ωραίον οπ' όποιος
Το κυττάζει ευθύς ρωτά'
Αν ειν' άγγελος εκείνος,
πως δεν έχει και φτερά;
Κάθε φίλημα, ψυχή μου,
Όπου μώδινες γλυκά,
Εξεφύτρωνε άλλο ρόδο
Από την τριανταφυλλιά.
Όλη νύχτα εξεφυτρώσαν,
Ως οπού λάμψεν η αυγή,
Που μας ηύρε και τους δυο μας
Με την όψη μας χλωμή.
Τούτο είν' τ' όνειρο, ψυχή μου'
Τώρα στέκεται εις εσέ,
Να το κάμης ν' αληθέψη,
Και να θυμηθείς για με.
6 σχόλια:
Όταν το διαβάζεις, δε σου έρχεται- αναπόσπαστο κομμάτι του πια - η μουσική που του έγραψε ο Χατζιδάκις, να το ντύσει, να μην κρυώνει; Δεν είμαστε πολύ τυχεροί που είμαστε αποδέκτες τέτοιων έργων;
Τις καλησπέρες μας στην πατρίδα.
Buenas tardes! Amigo!
Μόνο τυχεροί..! Έζησα όλη μου τη ζωή στο σκοτάδι της Σουηδίας. Το φως μας, η θαλασσά μας, η ποίησή μας, η μουσική μας.. αυτά με έντυναν και μένα και δεν κρύωνα.
Πόσο χαίρομαι που σε φέρνει ο λεβάντες από δω.
Ξέρεις που μένω; Που είναι το σπίτι μου; Σε ένα δάσος λίγο έξω από τη Στοκχόλμη.Από τη Ζάκυνθο δεν έφυγα ποτέ. Εκεί είναι η ανάσα μου.
Τρυφερό, λυρικό, ρομαντικό!!!!
Ενθύμιον παλαιών αγνών και άδολων ερώτων...
Για ένα περίεργο λόγο μου θύμισε το άλλο του Σολωμού, «Η ΞΑΝΘΟΥΛΑ» που κάναμε στο μάθημα της Μουσικής στο Γυμνάσιο:
»Την είδα την Ξανθούλα,
Την είδα 'ψές αργά
Που εμπήκε στη βαρκούλα
Να πάει στην ξενητειά.
Εφούσκωνε τ' αέρι
Λευκότατα πανιά
Ωσάν το περιστέρι
Που απλώνει τα φτερά
Εστέκονταν οι φίλοι
Με λύπη με χαρά
Και αυτή με το μαντίλι
Τους αποχαιρετά.
Και το χαιρετισμό της
Εστάθηκα να ιδώ,
Ως που η πολλή μακρότης
Μου τό 'κρυψε κι αυτό
Σ' ολίγο, σ' ολιγάκι
Δεν ήξερα να πω
Αν έβλεπα πανάκι
Ή του πελάγου αφρό
Και αφού πανί, μαντίλι
Εχάθη 'ς το νερό
Εδάκρυσαν οι φίλοι
Εδάκρυσα κ' εγώ
Δεν κλαίγω για τη βαρκούλα
Δεν κλαίγω τα πανιά
Μόν' κλαίω για την Ξανθούλα
Που πάει στην ξενητειά
Δεν κλαίγω τη βαρκούλα
Με τα λευκά πανιά
Μόν' κλαίω την Ξανθούλα
Με τα ξανθά μαλλιά.»
Καλό σου βράδυ!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Γλυκιά μου Γλαρένια!
Και μένα μου θύμησες την Ανθούλα..
Πόσο χαίρομαι..που τόσο τρυφερά αφήνεις ευωδιές από το είναι σου και στο τέλος η κερήθρα μας θα μοσχοβολήσει λουλουδόκαμπο του Μάη.
Ἀγάπησέ με, Ἀνθούλα μου, γλυκειὰ χρυσή μου ἐλπίδα
Καθὼς κ´ ἐγὼ σ´ ἀγάπησα τὴν ὥρα ποὺ σὲ εἶδα
Εἶχες τὰ μάτια σου γυρτᾶ ´ς τὰ πράσινα χορτάρια,
Κ´ ἡ λύπη σου τὰ στόλιζε μὲ δυὸ μαργαριτάρια.
Τὴ μάνα σου θυμούμενη ἐδάκρυζες, Ἀνθούλα,
Γιατί ´ς τὸν κόσμο σ´ ἄφησε μονάχη κι´ ὀρφανούλα.
Ἅ, ναί, φυλάξου, ἀγάπη μου, τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν πλάνη,
Ὅπου μὲ λόγια δολερὰ τόσα κοράσια χάνει.
Ποῦ πᾶς μονάχη κι ἔρημη, ἀθώα περιστερούλα;
Βρόχια πολλά σου σταίνουνε´ ἔλα μαζί μου, Ἀνθούλα.
Ιόνιες αγκαλίτσες και φιλάκια!
Απολογούμαι! Δεν ήξερα ότι υπάρχεις. Σού αφιερώνω ένα δικό μου ποίημα, έτσι σαν Άνοιξη Ζακύνθου:
MATER DOLOROSA
Χειμώνας κακογράφος και πάει λέοντας
με το χί και το σίγμα του
δόντια πονετικότερα
με το Φλεβάρη Κάλβο του
και το Μάρτη Σολωμό
με φωτισμόν ολόκορμο
από κείνον κυριακάτικα του Ονείρου.
Άα μωρέ πατρίδα ευφάνταστη
πατρίδα ιδι-
αιτέρα
πλεχτό ξηλωμένο
μα βολικό μου έτσι κι αλλιώς
ωδοποιούς εξ αμελείας απόχτησες
περίπυστους
από νωρίς να ξε-
καρδίζονται
στις λακκούβες των λέξεων
ή στα όμβρια χαμόγελα
για ν' ανοίξει επιτέλους ο δρόμος
και να περάσει μύρα χέουσα
ντάλα μεσημέρι
ως είθισται
η Mater Dolorosa.
[Από το "Της αγάπης μέγας χορηγός"]
Αγαπητέ φίλε!
..πλεχτό ξηλωμένο
μα βολικό μου..
..ντάλα μεσημέρι..
Τι εικόνες πολυνοσταλγιμένες..μου έφερες μπροστά μου!
Τι όμορφα που γράφεις!
Σε ευχαριστώ!
Καλώς ήρθες!
Δημοσίευση σχολίου