Αμυγδαλιά μου!
Ομορφιά μου!
Πάντα σε περίμενα.
Έχεις το πέπλο του Φωτός στο πρόσωπό σου. Αναρωτιέμαι αν είναι του Μαΐστρου, της ανάσας μου. Δεν ήρθατε μόνο εσείς από τη μαγική Γρανάδα, φέρατε και τη Θάλασσα. Όταν σας κοιτάζω μου τραγουδάει, όπως τότε, όπως αυτή μόνο ξέρει.
Πλησίαζαν τα πέντε μου χρόνια και ήρθα την ημέρα των Φώτων, να πω τα κάλαντα στα μανουσάκια {τους ανθρώπους τότε τους απέφευγα}. Ένιωθα δέος για τα μανουσάκια γιατί έστηναν χορό με όλο το φως του Ήλιου και την ευωδία του κόσμου στο μεσοχείμωνο. Πιο πέρα ήταν τα ερείπια από το αρχοντικό του «Αφέντη». Σας είδα αλλά ακόμα είχατε το χρώμα του χειμώνα. Ξαναήλθα μετά από μέρες να πω ένα γεια στα μανουσάκια, αλλά είχαν πέσει για ύπνο. Μια ανεπαίσθητα γλυκιά ευωδιά με τύλιξε και σήκωσα τα μάτια προς τον ουρανό και τι να δω.. Αρχίζω να ζαλίζομαι και νιώθω την αραχνοΰφαντη μικρή μου ύπαρξη να μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο μάτι. Με μαγνητίζεις και έχω την αίσθηση ότι με έριξες μες στο φωτεινό σου χαμόγελο που διαχέεται και με χαϊδεύει με όλα τα χρώματα της ίριδας. Προλάβαινα να σκέφτομαι ότι θα με έντυνες και μένα με πριγκιπικά ρούχα και παπουτσάκια. Θα μου έριχνες το πέπλο του Φωτός για να ζεσταίνομαι τις κρύες υγρές νύχτες. Θα μου έβαζες το ροδαλή σου χρώμα στα μάγουλα. Θα μου αφαιρούσες την πανφοβία μου. Θα μίλαγες με τη μάνα μου τη Θάλασσα να καταλάβει ότι δεν πρέπει να με αφήσει ποτέ. Έτσι και έγινε και για αυτό ήρθε η ώρα να σου πω: Με κράτησες στη ζωή όρθια και στο τόπο μας αλλά και στους ξένους τόπους. Με έμαθες να αντέχω όλους τους βοριάδες και χωρίς να κρύβομαι να κινούμε με αταραξία. Με έμαθες τι θα πει αξιοπρέπεια όταν όλοι και όλα σε έχουν εγκαταλείψει. Όταν τα φτερά της ψυχής δεν βρίσκουν ουρανό αλλά χτυπιούνται στο ταβάνι και ματώνουν. Με έμαθες να κοιτάζω τους ανθρώπους κατάματα. Να αγγίζω τον πόνο τους και να εξαγνίζομαι. Να ακούω τον αχό της γης και κατ΄επέκταση του σύμπαντος. Να διαλαλώ ότι εδώ που ήρθαμε τυχαία όλα ανήκουν σε όλους.
Αμυγδαλιά μου!
Σου καταθέτω ότι είσαι το ιερό μου σύμβολο, το σύμβολο του Φωτός και η Θάλασσα, το σύμβολο το γαλάζιο, της απεραντοσύνης.
14 σχόλια:
Τις χαζεύω και έχω την ψευδαίσθηση πως τώρα να... θα αισθανθώ το λεπτό και θεϊκό τους άρωμα..
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Ναι!! Γλαρένια μου!!
Έρχεσαι τόσο αθόριβα..που αν δεν ένιωθα το φτερούγισμα των γλάρων δεν θα σε έπαιρνα είδηση. Έτσι νιώθω και εγώ για τις ομορφιές μου.Πάω να πω λόγια τρυφερά και όλο σιωπώ.Είναι αδύνατον να εκφράσεις με λόγια το φως απλά του αφήνεσαι για να νιώθεις το λούσιμό του…
Φιλάκια!
Τί καλοκαιρινές και ανοιξιάτικες ομορφιές είν' αυτές; Με την άνοιξη και το θέρος αισθάνομαι ότι "παίζω" εντός έδρας κιας βρίσκομαι απ' την πλευρά του Ιονίου ενώ ανήκω στη πλευρά του Αιγαίου. Δεν είμαι όμως τοπικιστής. Το ότι μπορώ να ξεχωρίζω τις ιδιαίτερες ομορφιές της Λέσβου απ' την οποία προέρχομαι, σημαίνει ότι είμαι ασκημένος να ξεχωρίζω κι αλλού τις ομορφιές και να τις κλείνω μέσα μου. Όπως π.χ. Της Λευκάδας, της Ζακύνθου, της Κεφαλλονιάς,της Κέρκυρας των Κυθήρων κ.λ.π. Για το "ευ" έχεις δίκιο. Έχει μια ιδιαίτερη αισθητική και γλωσσική αξία: " Ουκ εν τω πολλώ το ευ αλλά εν τω ευ το πολύ"
Αγαπητέ Φαίδωνα!!
Καλώς ήρθες στο σπιτικό μας!
Χάρηκα πάρα πολύ..
Ξέρω την ευαισθησία και την αισθησιοκρατία που σε διακρίνει. Το καταλαβαίνω στο λόγο σου. Δεν έχει μόνο το άρωμα της μυρτιάς αλλά και την ουσία της. Η καταγωγή μου είναι από Κρήτη και Βενετία, με το επώνυμο των Κυθήρων και τη Ζάκυνθο πατρίδα μου. Χτυπάει η καρδιά μου για το Ιόνιο, αλλά όταν επιστρέψω θα ζήσω στο Αιγαίο.
Αυτή δεν είναι καταγωγή Mareld. Αυτή είναι η Ανθολογία της Ομορφιάς!
Aγαπητέ Φαίδωνα!!
Η δύναμη της Ποίησης!!!
Δυο-τρεις λέξεις!! Ανθολογία της Ομορφιάς!! Δυο μικρά Big Bang!!
Πάνω από την Ανθολογία ο πατέρας μου και την ομορφιά η μάνα μου, έχουν δώσει τα χέρια και αιωρούνται όπως ακριβώς σ'έναν πίνακα του Marc Sagal.
Σ΄ευχαριστώ.
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά (δις)
με τα χεράκια της
και γέμισ' από τ΄ άνθη η πλάτη, η αγκαλιά
και τα μαλλάκια της.
Αχ, χιονισμένη σαν την είδα την τρελή (δις)
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή και την εφίλησα...
"Τρελή, να φέρης στα μαλλιά σου τη χιονιά (δις)
τι τόσο βιάζεσαι;
Μόνη της θάρθη η άγρια βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μόνη της θάρθη... (δεν το θυμάμαι)
"Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παληά (δις)
τα παιγνιδάκια σου
θάσαι γρηά με κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
θάσαι γρηά...
Γ. Δροσίνης
Το άκουσα τραγουδισμένο στο Λύκειο Ελληνίδων προ χρόνων σε μια συγκέντρωση για το Δροσίνη και όποτε βλέπω τις αμυγδαλιές σου το θυμάμαι....
Να είσαι ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Γλαρένια μου!!
Τι να πω..
Με βλέπω μπροστά στη φωτιά να κάθομαι σε ένα μπαγκουλάκι και δίπλα ο αδερφός μου. Έχουμε τελειώσει τις ελιές{μάζεμα}. Η μάνα μου μας φτιάχνει τηγανίτες [λουκουμάδες}και τις περιμένω πως και πως. Θα τις φάμε με μέλι δικό μας θυμαρίσιο. Το έχω τρυγήσει εγώ με τον πατέρα μου. Σε κάποια στιγμή βλέπω τον πατέρα μου να σηκώνεται και να πηγαίνει προς το μαντολίνο του σιγοτραγουδώντας..
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της..
Ευτυχώς που φεύγοντας άφησες γλαρένιες αγκαλιές..
Φιλάκια!
Μαρινέττα,
Θα με αφήσεις να σου κλέψω ένα ανθάκι απ' τις αμυγδαλιές σου και να στο χαρίσω, σήμερα! (14/2/2008)
Τι άλλο μπορώ να κάνω...
Feliz Día!!!
ΑΚΟΥ Amigo mio!!
Ανθάκια μου χαρίζεις κάθε μέρα..και για αυτό Gracias a la vida!! Αλλά αν πάλι το θέλεις τόσο πολύ κόψε ένα ανθοπεταλάκι..
Σε όλους σας χαρίζω το Bocceli!
Μια ευχάριστη ημέρα και σε σένα!
Por su puesto que escucho a Andrea Bocceli y gracias por permitirmelo.
Μου άρεσε και η ιδέα σου να βάλω κι εγώ παραπομπές σε αγαπημένα τραγούδια.
Βλέπεις η αλληλεγγύη;
Για την ώρα ηλιόλουστα φιλάκια σου στέλνω, λένε πως ένα πολικό κρύο περιμένουμε.
Amigo mio!
Να τα ακούς όλα και να χαίρεσαι.
Ψάξε και βρες ένα της αρεσκείας σου από τις ευωδιές και να το ακούς με τα μάτια κλειστά.
Αν το ακούσεις πολλές φορές και τουλάχιστον μια φορά την ημέρα, τότε ο εγκέφαλός σου, με το που θα ακούς τις πρώτες νότες θα σε απαλλάσσει κατ' ευθείαν από την ένταση. Όλοι ανεξαρτήτως έχουμε ένταση. Η ένταση μας αρρωσταίνει. Για να βρει το νευρικό μας σύστημα την αρμονία του χρειάζεται 20΄.
Besitos!
Είπα της μυγδαλιάς, αδερφή μίλα μου για το θεό και κείνη άνθισε...
Για τα φούλια που λέγαμε, αν ενόησα καλώς...Αφήνω σου καλή νυχτιά..
Recuerdo la tierra seca y los troncos negros
con chicharras sonando la eternidad.
Yo subía por el monte rebuscando almendras olvidadas
y me quedó para siempre el sabor a nostalgia.
Abajo se extendía La Mar bañando mis ojos en el azul.
Después pasé años esperando en la oscuridad.
Entonces ignoraba que por su piel quebrada brotaba luz en invierno.
También ignoraba que volverían a iluminar el fondo azul de mis ojos.
En la oscuridad me lo contaste,
en comunión guardo su luz en mi paladar con la boca cerrada.
y sin decir palabra lo saboreo todo.
Δημοσίευση σχολίου