Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..
Τάσος Λειβαδίτης


Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

..γιατί η ιατρική σχέση είναι το ίδιο έντονη, το ίδιο αποκαλυπτική,το ίδιο διαπεραστική όσο και η ερωτική σχέση..Γιώργος Χειμωνάς




Αγαπάς σημαίνει κάνεις ένδοξο έναν άνθρωπο.
Είναι η μόνη δόξα που θα βρει στη ζωή του















και η καρδιά μου ράγισε...











«Πρόκειται να έρθει το νέο είδος των ανθρώπων, ένα άλλο είδος ξαφνικό. Μια νέα ράτσα κι απόλυτοι θα έχουν μια αφάνταστη τελειότητα. Οι παλιοί άνθρωποι κι αυτός ο τρομαγμένος λαός θα πρέπει να εξαφανιστούν. Κανονίστηκε να πεθάνουν σε μια ορισμένη μέρα. Αλλά πρέπει να γυρίσουν ο καθένας στον τόπο του κι εκεί να πεθάνει. Ο Γιατρός Ινεότης βγαίνει και πηγαίνει κι αυτός με τον κόσμο. Έχει σύντροφο έναν γύφτο που ακόνιζε μαχαίρια. Όταν ήρθε η ώρα να πεθάνουν , έμαθαν πως δεν θα πεθάνουν με φυσικό θάνατο και χωρίς να πονέσουν, όπως τους είχαν πει. Αλλά με υπολογισμένο και βασανιστικό θάνατο σαν να τους τιμωρούσαν…».




«Ούτε τον καιρό που μπορούσα. Γιατί ο Γιώργος είναι αυτό που είναι. Δεν μπορεί να τον πιάσει κανένας. Μόνο στα γραπτά του. Μπορείς να μιλήσεις γι' αυτόν μόνο φανταστικά. Επρεπε να αρκούμαι, δηλαδή, πάντα σ' αυτά που ξέρω. Δεν μπορούσα να ψάχνω. Γιατί ο Γιώργος δεν ήταν καλός, δεν ήταν κακός, δεν ήταν σπουδαίος. Ηταν κάτι άλλο. Ηταν το "άλλο"»
Λούλα Αναγνωστάκη



Η Βιογραφία της όρασής μου

Αυτή ειναι η βιογραφία μου. Μα εγώ θέλω να μιλήσω για μια άλλη βιογραφία. Ξεκινά από έναν ανυπολόγιστο παιδικό χρόνο και είναι η βιογραφία της όρασής μου. Η ιδιότητά μου του συγγραφέα ζυμώθηκε μ' αυτή την ιδιότητα, έγινε ένα με μια διαρκή, καθημερινή, αυθόρμητη προσοχή, να προσέχω συνέχεια τους ανθρώπους. Από παιδί έβλεπα, έβλεπα συνέχεια τους ανθρώπους. Την έσχατη λεπτομέρεια των σωμάτων, το πρόσωπό τους, το δέρμα τους, τα σκισίματά του, τη στάση τους, την ακινησία τους, τη φυσιογνωμία τους, άκουγα την ηχώ των λόγων τουςμ περιφερόμουν στους στενούς λαϊκούς έρημους δρόμους της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης. Γεμάτοι λάσπη, νερά της βροχής, σιωπή, ερημιά. Ξαφνικά ν' ανοίγει μια αυλόπορτα και να χυμάει έξω όλολύζοντας μια γυναίκα. Έβγαινε έξω στο δρόμο κι άρχιζε να θρηνεί. Ένας πατέρας κάτισχνος, κατάχλωμος, νεαρός, έβγαζε περίπατο το παιδί του στο δρόμο. Ένα παιδί τριών τεσσάρων ετών. Ξαφνικά αυτός ο νεαρός πατέρας να πέφτει κάτω σαν κεραυνοβολημένος. Το παιδί τον κοίταζε εμβρόντητο, δεν καταλάβαινε, δεν καταλάβαινα, έβλεπα τα πρόσωπα των ανθρώπων πίσω από τα τζάμια και μάντευα τη ζωή τους. Τέτοιες εικόνες μιας διάχυτης παντού λαϊκής δυστυχίας. Αισθανόμουν - και θα ήμουν παιδί όχι πάνω από δέκα χρονώ - αυτά τα περίεργα συναισθήματα που μονάχα τα παιδιά μπορούν και έχουν, που είναι αντιφατικά. Αισθανόμουν μαζί σαν κάτι πολύ ελκυστικό και κάτι πολύ αποτρόπαιο. Την ανάγκη και την επιθυμία αυτές τις εικόνες, να τις αναδιπλώσω, να ελευθερώσω τη σκοτεινή τους αγωνία. Αλλά εκείνο που από πολύ νωρίς έμαθα, είναι ότι το ανθρώπινο σώμα, ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να μιλάει ακατάπαυστα για όλα τα πάθη των ανθρώπων. Δεν έχεις παρά να το δεις.

Αργότερα οι ιατρικές εικόνες πλάτυναν αυτή την όραση, την έκανα πιο βαθιά, πιο δραματική. Χρωστάω σαν συγγραφέας πάρα πολλά στην Ιατρική. Δεν χρωστάω τίποτε στην Ψυχιατρική. Απλά σαν γιατρός, να βλέπω τους συγγενείς των αρρώστων να συνωστίζονται στους διαδρόμους των νοσοκομείων, να τριγυρίζουν τα κρεβάτια των αρρώστων τους, να παραστέκονται, να βλέπω το ίδιο το σώμα του αρρώστου. Πολλά μου έμαθαν όλα αυτά τα λόγια και όλα αυτά τα σώματα, γιατί η ιατρική σχέση είναι το ίδιο έντονη, το ίδιο αποκαλυπτική (με όλες τις σημασίες της λέξης), το ίδιο διαπεραστική όσο και η ερωτική σχέση.




...Και όλα αυτά τα περιγράφει με ένα τρόπο ποιητικό, και πολλές παρεμβολές φαντασιώσεων, που συνήθως ο συγγραφέας τα περιγράφει ως όνειρα ή και εφιάλτες. Βασισμένος πάντα στη σχέση του με μια μάνα, μια αδελφή ή και έναν αδελφό.

Χρησιμοποιεί μικρές προτάσεις, σε γλώσσα όμορφη και ποιητική ακόμα και όταν περιγράφει σκληρές εικόνες το κάνει θα έλεγε κανείς με ένα τρόπο τρυφερό και απαλό, που δε τρομάζει και δεν ασχημονεί.

Δύσκολο να χαρακτηρίσεις το έργο του Χειμωνά μέσα σε λίγες λέξεις. Είναι ποιητικά τα γραπτά του, σκληρά και τρυφερά με εμμονή στη τέχνη στο νόημά που έχει στη ζωή των ανθρώπων, στην ψυχή αυτή την άυλη ουσία που μένει μετά το θάνατο. Και όλη αυτή η ενασχόλησή του με το θάνατο, όλες αυτές οι περιγραφές θανάτου δεν γίνονται από μια νοσηρή θανατολαγνεία για αυτό άλλωστε και κανένας θάνατος μέσα από το έργο του δεν είναι αποτρόπαιος και τρομακτικός .Αντιθέτως, ο θάνατος μέσα από το έργο του συγγραφέα είναι λαμπρός, αξιόλογος, άγνωστος, φυσικός και πολλές φορές προξενεί μια ευτυχισμένη διέγερση. Με αυτό το τρόπο ο συγγραφέας θέλει να δείξει το αναλώσιμο και το φθαρτό της ύλης, που επιβεβαιώνεται με ένα θάνατο ενώ την ίδια στιγμή επιβεβαιώνεται η αιωνιότητα του άυλου, της τέχνης, της ιδέας, της ψυχής, του συναισθήματος. Άλλωστε, όπως ομολογεί ο συγγραφέας μέσα από τον «Eχθρό του ποιητή», τη στιγμή του θανάτου του οι ιδέες είναι ζωντανές.

Και μπορεί να μπερδευτεί ο αναγνώστης μέσα στο λαβύρινθο της σκέψης του Γιώργου Χειμωνά και πολλές φορές να αναρωτηθεί «τι ήθελε να πει ο ποιητής» από την άλλη όμως, θα μπορέσει να απολαύσει όμορφο ανάγνωσμα, σε ωραία γλώσσα, γιατί όπως χαρακτηριστικά είπε ο ελληνιστής Μάριο Βίτι όταν πληροφορήθηκε το θάνατό του: « Το έργο του είναι πειραματικό και πρωτοποριακό, χωρίς να μπορεί να έχει ακολούθους και με μια γοητεία αποκλειστικά δική του».
Έφη Μαυροπούλου


«0ι ήρωές μου δεν έχουν καμία σχέση με τους ήρωες ενός κανονικού, συνηθισμένου μυθιστορήματος. Ήρωας είναι πάντοτε οι μάζες, τα πλήθη των ανθρώπων. Φαντάζομαι ένα νέο μυθιστόρημα που δεν θα μιλά πια για ξεχωριστά άτομα. Θα είναι ένας συμπερασματικός λόγος που θα μιλά για το γένος των ανθρώπων, όπως περίπου στην αρχαία τραγωδία. Αν κάποιο πρόσωπο κεντρικό φαίνεται να ξεχωρίζει στα κείμενα μου, αυτό δεν είναι άλλο παρά ένας θυμωμένος, απαρηγόρητος οδοιπόρος, χωμένος και αυτός μέσα στο πλήθος. Αλλά είναι ένας οδοιπόρος που έχει απάνω του τη μοίρα όλων των ανθρώπων.

Είπα κάποτε ότι η Τέχνη δεν είναι η πραγματικότητα. Πως η Τέχνη είναι ένα σχόλιο πάνω στην πραγματικότητα, πως η πραγματικότητα δεν μπορεί να νοηθεί ως τετελεσμένη, αν δεν δευτερολογηθεί από ένα τέτοιο σχόλιο Τέχνης. Θεωρώ αυτό το σχόλιο της Τέχνης πολύ πιο πραγματικό από την ίδια την πραγματικότητα, γιατί ακριβώς αποκαλύπτει εκείνες τις κρυφές όσο και ουσιαστικές διεργασίες που αναπαράγουν συνεχώς την συγκινησιακή πραγματικότητα του ανθρώπου. Αυτή για την οποία μιλάει κυρίως η Τέχνη. Αυτή με την οποία αποκλειστικά υπάρχει ο άνθρωπος. Θεωρώ τον λόγο σαν ένα χαρισματικό όργανο, περισσότερο από όλα τα άλλα, γιατί ακριβώς ο λόγος έχει τη δυνατότητα να συλλαμβάνει και να φανερώνει όλες τις δυνατές νοηματικές και συναισθηματικές αντηχήσεις που γεννά μέσα στο νου και την ψυχή του ανθρώπου η εμπειρία της ζωής. Εννοώ κάτι σαν την εξαίσια ακινησία της ζωής, ή τη δαιμονική κινητικότητα της μουσικής. Εννοώ ακριβώς ένα λόγο που είναι και ζωγραφική και μουσική και όσα μπορεί να εκφράσει ο άνθρωπος. Κυρίως όσα δεν μπορεί».


"Ο ποιητής δεν φοβάται τον θάνατο το λέει. Ο θάνατος είναι φυσικός η ποίηση είναι υπεφυσική. Ποιός μπορεί να είναι τι είναι αυτός ο άγνωστος εχθρός του ποιητή. Ο προαιώνιος κακούργος των ποιητών. Τότε άκουσα τον οιωνό με το κλειστό το στόμα. Μοίρα του ποιητή είναι η τιμωρία. Χωρίς κανένα έλεος χωρίς αιτία χωρίς να υπάρχει έγκλημα. Ο χριστιανός είναι ένα άγνωστο αδυσώπητο πλάσμα κακό. Έχει αποστολή και υπόσταση να ταπεινώσει να τρομάξει. Να βασανίσει ν΄ αφανίσει τον ποιητή. Γιατί ο ποιητής έχει πάντα έναν εχθρό. Η ποίησή του κι η ζωή του η ίδια κρέμονται από την αναμέτρησή του μ΄ αυτόν. Ποίημα είναι ό,τι δια της βίας σώζεται από τον πόλεμο του ποιητή μ΄αυτόν τον πανίσχυρο φυσικό εχθρό".










«Γιατί η ουσία της ποίησης του ποιητή
είναι στην ίδια του τη ζωή όχι στην ποίησή του»




"Η τέχνη ειναι για να παίρνει στα χέρια της
το ανεκπλήρωτο όνειρο του ανθρώπου..
την αθεράπευτη στέρηση του ανθρώπου"



10 σχόλια:

mareld είπε...

«Μιλώ λοιπόν για μια λογοτεχνία Επείγουσα, μια Γενική λογοτεχνία, που ανακεφαλαιώνει συμπερασματικά συναισθήματα των ανθρώπων και ιστορεί τις επικίνδυνες πράξεις τους», γράφει ο Γιώργος Χειμωνάς στη Δύσθυμη Αναγέννηση – Όγδοο Μάθημα για τον Λόγο. Αυτή τη λογοτεχνία υπηρέτησε πιστά μέχρι τέλους.

Ο Χειμωνάς, πεζογράφος, μεταφραστής, ψυχίατρος, υπήρξε χωρίς αμφιβολία μια εμβληματική μορφή των ελληνικών γραμμάτων. Συνδυάζοντας με μοναδικό τρόπο την ακαδημαϊκή κατάρτιση και το προσωπικό αισθητήριο, κατάφερε να εκφράσει όχι μόνο την προσωπική του αγωνία για τα πράγματα αλλά το κυριότερο, την αγωνία της ίδιας της γραφής να μιλήσει. Ήδη από το πρώτο του βιβλίο, τον Πεισίστρατο (1960), που είχε γράψει σε ηλικία μόλις 18 ετών, είχε καταφέρει να δώσει το στίγμα του.
http://www.critique.gr

mareld είπε...

Ο Γιατρός Ινεότης (1971) είναι αυτός που έχει «το ανθρώπινο όριο. Όταν εμφανιστεί ο άνθρωπος που να έχει το ανθρώπινο όριο τότε σήμανε το τέλος των ανθρώπων». Ο Ινεότης προαναγγέλλει το τέλος του κόσμου, του πολιτισμού ολόκληρου όπως τον γνωρίζουμε, ενώ ταυτόχρονα αναγγέλλεται «το νέο είδος των ανθρώπων». Είναι σε θέση να μιλήσει για το τέλος των ανθρώπων γιατί ο ίδιος έχει ήδη φτάσει εκεί – σε αυτό το όριο που αν το περάσεις, δεν υπάρχει επιστροφή. Γεμάτο έντονες και πολλές φορές ιδιαίτερα βίαιες εικόνες, ο Γιατρός Ινεότης βρίθει συμβολισμών αλλά δεν μπορούμε να το δούμε απλώς ως μια εσχατολογική προσέγγιση της κατάστασης του κόσμου, αλλά μάλλον ως ένα σχόλιο για το εάν και τι μπορεί να υπάρξει μετά από μια κατάρρευση σε πολλά επίπεδα. Ένα από αυτά είναι η γραφή: τι μπορεί να υπάρξει αφού η γραφή έχει έρθει σε οριακό σημείο.

Θεματική που επανέρχεται με τον ένα ή τον άλλον τρόπο στον Χειμωνά είναι αυτό το φτάσιμο των ορίων, το τέλος του κόσμου. Οι Χτίστες (1979), αποτελούν μέρος αυτού του άξονα. Εδώ εμφανίζεται ο Κήρυκας, ο οποίος δεν ξέρουμε τι ήρθε τελικά να αναγγείλει, γιατί δεν ακούγεται να μιλά. Αυτό που έχει να πει, λέγεται από τις δύο κόρες του και δεν μαθαίνουμε αν είναι τελικά αυτό που σκόπευε να πει κι εκείνος. «Οι άνθρωποι δεν θα ενωθούν με τον κόσμο», λέει η μια κόρη και πεθαίνει. Η προσδοκία αυτής της ένωσης είναι που κινεί τους ανθρώπους, σύμφωνα με τον Χειμωνά, αλλά δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ: αυτό είναι το μήνυμα του Κήρυκα.
http://www.critique.gr

mareld είπε...

Εδώ ο λόγος ακυρώνεται: αυτός που ήρθε να μιλήσει, δεν μιλά. Ίσως γιατί δεν υπάρχει ακόμα γλώσσα ικανή να εκφράσει εκείνο που θέλει να πει, ίσως γιατί δεν θα υπάρξει ποτέ μια τέτοια γλώσσα, που να μιλά για την αγωνία του ανθρώπου να φτάσει την πλήρωση. Το τελευταίο κομμάτι του αφηγήματος, που δίνει το όνομά του και στο έργο, Οι Χτίστες, μιλά για μια ομάδα από την Ξάνθη που ήρθε για να δημιουργήσει αυτό που είχε καταστραφεί, για να φτιάξει σπίτια που θα υποδεχτούν την αναγέννηση, που παρουσιάζεται εξίσου βίαιη με μια καταστροφή. Μένουν, όμως, «αδειανά και μοναχά». Δεν υπάρχουν ιδέες να τα κατοικήσουν. Δεν αρκεί να έρθει η αναγέννηση. Πρέπει να είμαστε και έτοιμοι για αυτήν.

Ο Εχθρός του Ποιητή (1990) είναι το τελευταίο του λογοτεχνικό βιβλίο. Η διαπραγμάτευση του ζητήματος της δημιουργίας, της σχέσης του καλλιτέχνη με το έργο του και με τους άλλους, είναι προφανής. Η προσωπική μυθολογία του Χειμωνά (το Ty Croas στη Βρετάνη) μπλέκεται με τη μυθολογία της αρχαιότητας (η επιλογή των ονομάτων των ηρωίδων, Κυβέλη και Ευριδίκη, ο θάνατος του Σαρπηδόνα) και τον λαϊκό μύθο (το τραγούδι του Νεκρού Αδερφού) και συνθέτει την αγωνία του ποιητή: μπορεί να υπάρξει έργο χωρίς τον μάρτυρα, τον άγνωστο κι αθέατο μάρτυρα; Ποιος είναι ο εχθρός του ποιητή, αυτός που τον σκοτώνει την ώρα που εκείνος φωνάζει «Οι ιδέες είναι ζωντανές!»; Δεν μαθαίνουμε. Μετά τον θάνατό του, ο νεκρός ποιητής ταξιδεύει για να φέρει πίσω την αδερφή του κι έπειτα, μεταφέρεται για να ταφεί στην Μικρά Ασία. Η στιγμή εκείνη, είναι αυτή που κάνει τον ποιητή να αισθάνεται την γη όπου επλάγιαζε μονάχα την γη δική του, του δίνει την ελευθερία του.

Ο ποιητής, ο δημιουργός, είναι ένα πλάσμα στην ουσία μόνο, που ξέρει ότι θα είναι για πάντα μόνο του, να αναζητεί αυτόν τον μάρτυρα. Η οικογένειά του δεν θα μπορεί ποτέ να φτάσει στην ουσία του, που είναι η ποίησή του και η ζωή του, έννοιες ταυτόσημες μεταξύ τους. Ο Χειμωνάς το παρουσιάζει ως την κατάρα του δημιουργού αλλά χωρίς να μεμψιμοιρεί. Είναι σαν να αναγνωρίζει, τελικά, και τη δική του μοίρα.
http://www.critique.gr

mareld είπε...

Έχοντας σπουδάσει ιατρική, ψυχιατρική, νευροφυσιολογία, στη Θεσσαλονίκη και στο Παρίσι, όπου και εκπόνησε τη διατριβή του πάνω στην αφασία και τη συνείδηση, ασχολήθηκε εντατικά με την οργανική προέλευση του λόγου και της γλώσσας. Υπήρξε, μάλιστα, ιδιαίτερα ενεργός επιστημονικά στον χώρο του. Η μελέτη της αφασίας υπήρξε καθοριστική για τον τρόπο που επέλεξε να γράψει. «Αφασία, κατά τον παραδοσιακό της ορισμό, είναι η διαταραχή του προφορικού (ή και του γραπτού), λόγου, που αφορά την έκφραση ή και την κατανόησή του και προκύπτει από συγκεκριμένη και διαπιστούμενη εύκολα κλινικά και εργαστηριακά οργανική βλάβη του εγκεφάλου» . Συγκεκριμένα, αυτό εκφράζεται με αναρθρία, δυσαρθρία, θραύση της ενότητας σημαίνοντος-σημαινόμενου, ασυναρτησία στο επίπεδο των εννοιών, αγραμματισμό, δυσσυνταξία.

Ο ίδιος παίζει με την αφασία, κάνοντας την ίδια του τη γραφή να χαρακτηρίζεται από ασυνταξίες, ελλιπή στίξη, φαινομενική ασυναρτησία και παράλληλα, μια συμπαγή προφορικότητα. «Φιλοδοξία μου είναι να ακουστεί ο ήχος του ανθρώπινου λόγου», λέει ο ίδιος, με έναν τρόπο που τελικά δίνει έμφαση στις σιωπές, στα κενά, σε αυτό που χάσκει και που αδυνατεί να εκφραστεί. Δεν πρόκειται, όμως, για τέχνασμα, αλλά για τον τρόπο που ο ίδιος θεώρησε καλύτερο ώστε να εκφράσει τα νοήματά του. Έχοντας χαρακτηριστεί πολλές φορές ως δυσνόητος, ο ίδιος έχει αποκηρύξει αυτό τον προσδιορισμό σε διάφορες συνεντεύξεις του: «Όταν γράφω, υπολογίζω και τον τελευταίο κάτοικο του τόπου μου, αρκεί να μιλάει ελληνικά και καλύτερα να μην είναι και "μορφωμένος". Θεωρώ τον εαυτό μου λαϊκό συγγραφέα».

Το πεζογραφικό έργο του Χειμωνά, μιλά για τα όρια της γλώσσας και του ανθρώπου. Αφού ο άνθρωπος «έρχεται σ' έναν κόσμο, που δεν είναι κόσμος πραγμάτων, αλλά κόσμος λέξεων», με αυτές τις λέξεις, που του δίνονται, καλείται να νοηματοδοτήσει τον εαυτό του, το περιβάλλον του, τον κόσμο. Αυτές οι λέξεις σπάνε, χάσκουν και πολλές φορές δεν αρκούν για να βοηθήσουν τον άνθρωπο να μη νιώθει μόνος.
http://www.critique.gr

mareld είπε...

Έχουν περάσει.. χρόνια από τον ομιχλώδη θάνατό του και υπό το φως αυτού του τέλους, ο αναγνώστης μπορεί να ψάχνει για απαντήσεις μέσα στα έργα του, διαβάζοντας πίσω από τα σύμβολα και τις αλληγορίες, διερωτώμενος κατά πόσο τελικά ο Χειμωνάς ήταν ένας πεισιθανάτιος συγγραφέας. «Αυτή η ανάγκη της αυτοκτονίας είναι μάλλον μια στάση απέναντι στην ίδια την ζωή, μια αντίδραση απέναντι στη ζωή. Δεν έχει σχέση με τον θάνατο», είχε πει σε μια συνέντευξή του, απαντώντας στο ερώτημα αν είχε ποτέ σκεφτεί να αυτοκτονήσει.

Η κατεύθυνση αυτή μπορεί μόνο να περιορίσει το έργο του Χειμωνά και εν τέλει, να τον αδικήσει. Η περσόνα του, χαρισματική, αινιγματική, αυτάρεσκη, ρίχνει βαριά τη σκιά της πάνω από τα όσα μας άφησε, κάνοντάς το αδύνατο να διαχωρίσουμε το έργο από τον δημιουργό του. Εξάλλου, ούτε εκείνος θα ήθελε κάτι τέτοιο, μιας και πίστευε απόλυτα στο αδιαχώριστο των δύο: «Γιατί η ουσία της ποίησης του ποιητή είναι στην ίδια του την ζωή όχι στην ποίησή του» (Ο εχθρός του ποιητή). Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε στη γραφή του να αναγνωρίσουμε έναν ρηξικέλευθο συγγραφέα, που επέλεξε καινοτόμα μέσα έκφρασης και που συνδιαλέχτηκε ανοιχτά τόσο με τα προσωπικά του όσο και με πιο παγκόσμια και θεμελιώδη ερωτήματα.
Αρχοντή Κόρκα
http://www.critique.gr

mareld είπε...

«Όταν γράφω, υπολογίζω και τον τελευταίο κάτοικο του τόπου μου, αρκεί να μιλάει ελληνικά και καλύτερα να μην είναι και "μορφωμένος". Θεωρώ τον εαυτό μου λαϊκό συγγραφέα»

youlia olomplava είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Δημήτρης Πορφύρης είπε...

" ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναίτιο δάκρυ
ανατέλλοντας αργά στα ωραία μάτια
των παιδιών που κρατιούνται χέρι-χέρι
των παιδιών που κοιτάζονται και δεν μιλιούνται"
Τι να πω...!!!
Σκύβω με ευλάβεια και προσκυνώ...
Δεν θάθελα να ανοσιουργήσω δίπλα σ' αυτούς τους άγιους στίχους και κυρίως σε ότι υπεράγιο μπορεί να σημαίνουν για την "Σκουρομαρινέττα" μας...αλλά επειδή εμφιλοχώρησα -και παρόλο που άλλη τιμή του πρέπει του μεγάλου Γιώργου και παρόλο που ο δαίμων ο ηλεκτρονικός μούσβησε ή δεν θέλησε να λάβεις ένα άλλο μου κυριακάτικο μήνυμα του Απρίλη αυτουνού- θα ψελλίσω με περισσή συστολή και ερυθρίασμα παιδίσκης μόνον :
" ...άξιον εστί και το αιτιώδες δάκρυ ενός ανθρώπου, που έγινε άνδρας ή έγινε γυνή, και με τον ίδιο απαράλλαχτο τρόπο κι αγνότητα κυλάει στα μάγουλά του όπως και τότε στην ακροθαλασσιά της Ζακύνθου ή των Κυθήρων...Το ..βρεγμένο κοχύλι...

Δημήτρης Πορφύρης είπε...

"...ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ και το αιτιώδες δάκρυ ενός παιδιού, που έγινε άνδρας ή έγινε γυνή,αλλά διατήρησε μέσα του ίδια κι απαράλλαχτη την καρδιά του παιδιού ...εκείνου και με τον ίδιο απαράλλαχτο τρόπο κι αγνότητα, κυλάει στα μάγουλά του όπως και τότε στην ακροθαλασσιά της Ζακύνθου ή των Κυθήρων...Το ...βρεγμένο και γι αυτό ζωντανό κοχύλι...

Αστοριανή είπε...

Μαριανθάκι μου,
σε πεθύμησα!
ιδίως τις απαράμιλλες φωτογραφίες σου.
Σήμερα, είδα μια κίτρινη πεταλούδα και μετά από λίγο μια καφφετιά-μαυρόχρωμη... πέρυσι, μόνο άσπρες... για κάποιο λόγο οι "τιγρένιες" δεν επέστρεψαν...

είχα λίγο καιρό στη διάθεσή μου και απόλαυσα την ανάρτησή σου...

Σε φιλώ,
και νασαι πάντα καλά να μας κερνάς νέκταρ.
Με την αγάπη μου,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ