Mareld Θαλασσοφωταύγεια Bioluminescence Βιοφωταύγεια

. Η βιοφωταύγεια συναντάται σε κάθε ωκεανό και σε κάθε θάλασσα, από την επιφάνεια έως το βυθό.

Αν και είναι γνωστή εδώ και αιώνες, η βιοφωταύγεια παραμένει ένα από τα μεγάλα μυστήρια της θάλασσας και μόλις τώρα οι επιστήμονες αρχίζουν να θέτουν σημαντικά ερωτήματα γύρω απ' αυτήν, όπως ποια είναι τα χαρακτηριστικά των φωτεινών εκπομπών των οργανισμών που παρουσιάζουν βιοφωταύγεια, πώς τις παράγουν και - το σημαντικότερο από οικολογική σκοπιά - γιατί τις παράγουν.

Το φως παράγεται πάντα από την ίδια φυσική διαδικασία: Ενα ηλεκτρόνιο που περιφέρεται γύρω από τον πυρήνα ενός ατόμου στη συνηθισμένη τροχιά του διεγείρεται - συνήθως λόγω αύξησης της θερμοκρασίας - και μεταπηδά σε υψηλότερη τροχιά. Καθώς επανέρχεται στην αρχική, χαμηλότερη ενεργειακά τροχιά, απελευθερώνει μέρος της ενέργειας υπό μορφή φωτός, απελευθερώνει δηλαδή ένα φωτόνιο. Στις λυχνίες πυράκτωσης εκείνο που προκαλεί το ανέβασμα των φωτονίων σε ανώτερες τροχιές είναι η προσφορά θερμότητας από το πέρασμα του ηλεκτρικού ρεύματος διά μέσου του νήματος. Στη βιοφωταύγεια, τα ηλεκτρόνια διεγείρονται από δύο βιοχημικές ουσίες που αλληλοεπιδρούν. Η μία, η λουσιφεράση, διεγείρει την άλλη, τη λουσιφερίνη, οξειδώνοντάς την, αντίδραση κατά την οποία παράγεται ενέργεια που ανεβάζει ηλεκτρόνια σε ανώτερες τροχιές. Οταν αυτά επανέλθουν μετά από λίγο στις αρχικές, εμφανίζεται η βιοφωταύγεια. Το παραγόμενο φως είναι συνήθως μπλε ή πράσινο.

Mareld

Mar Θάλασσα eld φωτιά

Τη λέξη την συνάντησα πριν χρόνια στη βιοχημεία.
Είναι σουηδική.
Στο κέντρο της Στοκχόλμης υπάρχει βιβλιοπωλείο με αυτό το όνομα. Εκεί στεγάζεται και το Καφέ φιλοσοφίας, Sokrates.


Δες εδώ! Θα σου αρέσει!


Θαλασσοφωταύγεια

Το όνειρο της πεταλούδας Pham Quat Xa

¨Te lloraré siempre – ¿me oyes? – solo, en el Paraíso¨











Παιχνίδι!
Έλαβα πρόσκληση από τη Γητεύτρια μας

Οδηγίες
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.


Από κείνη τη μέρα με τις έντονες χαρές
Που μοιάζουν παράδοξα
Με τις μεγάλες λύπες..
Μετά χαράς θα έδινα από τη ζωή μου χίλια χρόνια
Για να αναπαυτώ ένα βράδυ μες στων ματιών της
την Απεραντοσύνη.. {Κου Τι}

Ήταν βέβαιο ότι εξακολουθούσαν να τον κατατρέχουν
οι μαγευτικές ορχιδέες,
αλλά δεν τολμούσε καν να τις αναφέρει στους στίχους του.

¨Abajo se extendía La Mar bañando mis ojos en el azul¨ Nicolas

¨Tan lejos me encuentro de las cosas, tan cerca de su pulso secreto¨. O Elytis

¨Ya iba a dormir, ya a despertar sabiendo
Que no penaba en una cueva oscura,
Braceando sin aire y sin salida.

Porque habías al fin aparecido¨.
R Alberti





Recuerdo la tierra seca y los troncos negros
con chicharras sonando la eternidad.

Yo subía por el monte rebuscando almendras olvidadas
y me quedó para siempre el sabor a nostalgia.

Abajo se extendía La Mar bañando mis ojos en el azul.
Después pasé años esperando en la oscuridad.

Entonces ignoraba que por su piel quebrada brotaba luz en invierno.
También ignoraba que volverían a iluminar el fondo azul de mis ojos.

En la oscuridad me lo contaste,
en comunión guardo su luz en mi paladar con la boca cerrada.

y sin decir palabra lo saboreo todo.

"΄Ακου έν' όνειρο, ψυχή μου, Και της ομορφιάς θεά " Σολωμός

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
του Διονυσίου Σολωμού

Άκου έν' όνειρο, ψυχή μου,
Και της ομορφιάς θεά'
Μου εφαινότουν οπώς ήμουν
Μετ' εσένα μία νυχτιά.

'Σ ένα ωραίο περιβολάκι
Περπατούσαμε μαζί,
Όλα ελάμπανε τ' αστέρια,
Και τα κύτταζες εσύ.

Εγώ τσώλεα' πέστε, αστέρια,
Είν' κανέν' από τ' εσάς,
Που να λάμπη από κει απάνου
Σαν τα μάτια της κυράς;

Πέστε αν είδετε ποτέ σας
'Σ άλλη, τέτοια ωραία μαλλιά,
Τέτοιο χέρι, τέτοιο πόδι,
Τέτοια αγγελική θωριά;

Τέτοιο σώμα ωραίον οπ' όποιος
Το κυττάζει ευθύς ρωτά'
Αν ειν' άγγελος εκείνος,
πως δεν έχει και φτερά;

Κάθε φίλημα, ψυχή μου,
Όπου μώδινες γλυκά,
Εξεφύτρωνε άλλο ρόδο
Από την τριανταφυλλιά.

Όλη νύχτα εξεφυτρώσαν,
Ως οπού λάμψεν η αυγή,
Που μας ηύρε και τους δυο μας
Με την όψη μας χλωμή.

Τούτο είν' τ' όνειρο, ψυχή μου'
Τώρα στέκεται εις εσέ,
Να το κάμης ν' αληθέψη,
Και να θυμηθείς για με.

η Αμυγδαλιά και ο Βοριάς

"Κι ο βοριάς πλημμυρισμένος δάκρυα
Μόλις ερίγησε η καρδιά στο σφίξιμο της γηςΓυμνή κάτω από τους αστερισμούς των σιωπηλών της δέντρων" Ελύτης






Σύμφωνα με έναν μύθο, η Αμυγδαλιά ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι που η μαμά της φοβόταν τις κρύες μέρες του χειμώνα να την αφήσει να βγει έξω για να μην κρυώσει. Γι’ αυτό την κλείδωνε στο δωμάτιό της. Μια μέρα όμως ο Βοριάς είχε περάσει έξω από το παράθυρό της και την ερωτεύτηκε. Πώς όμως αυτή θα ερωτεύονταν το Βοριά; Γι’ αυτό ο Βοριάς παρουσιάστηκε στην Αμυγδαλιά ως ένας όμορφος άντρας και της ζήτησε να παντρευτούν. Εκείνη μόλις τον αντίκρισε τον ερωτεύτηκε, και μια μέρα που έλειπε η μαμά της από το παλάτι βγήκε έξω και αγκάλιασε το Βοριά. Απ’ το κρύο του όμως ξεψύχησε. Αυτός ο μύθος συμβολίζει την αγνότητα της ψυχής της Αμυγδαλιάς και την αγάπη του Βοριά γι’ αυτήν.

Ομορφιά Beauty Belleza Skönhet

"Beauty is unbearable, drives us to despair, offering us for a minute the glimpse of an eternity that we should like to stretch out over the whole of time". Α Camus





΄Υμνος στην Ομορφιά

΄Eρχεσαι απ'τον βαθύ ουρανό ή μια άβυσσος σε βγάζει
Εσέ, Ομορφιά; Το βλέμμα σου θείο , σατανικό
Μαζί με το ευεργέτημα το έγκλημα μοιράζει,
Γι'αυτό μπορώ με το κρασί πως μοιάζεις να σου πω.

Κρύβεις βαθιά στα μάτια σου ανατολή και δύση
Σκορπάς αρώματα σαν μια βραδιά θυελλική
Το φίλημά σου φίλτρο είναι, το στόμα σου μόσχου βρύση,
Που κάνουν τον ήρωα άνανδρο και ανδρείο το παιδί.

Απ'το μαύρο βάραθρο ή απ' τα αστέρια φτάνεις;
Η μοίρα το φουστάνι σου σαν σκύλος ακολουθά
Τον κόσμο πότε μια χαρά πότε ρημάδι κάνεις,
Και κυβενάς τα πάντα Εσύ, δίχως ευθύνη μία.

Πάνω σε πτώματα , Ομορφιά, πατάς και κοροϊδεύεις
Η Φρίκη από τα διαμάντια σου δεν λείπει, τα καλά
Κι ο Φόνος, από τα πιο αρεστά στολίδια που μαζεύεις,
Χορεύει στην περήφανη κοιλιά σου ερωτικά

Η αίγλη που γύρω ο θαυμασμός ο εφήμερος σου στέρνει,
Σπιθοβολά, φλογά και λέει «Ευλογημένη Αυτή!»
Κι ο αλαφιασμένος εραστής, πάνω από 'σε όταν γέρνει,
Χαϊδεύει, λες, τον τάφο του, σαν να ψυχομαχεί

Είτ' έρχεσαι από τον ουρανό, τον Άδη, τι με νοιάζει,
Τι, Ομορφιά, τέρας τρανό, αθώο, φοβερό,
Αφού μάτι και γέλιο σου και πόδι σου με βάζει
Σ' άγνωστους κόσμους που αγαπώ χωρίς να τους ιδώ;

Σειρήνα ή Άγγελος, Θεός ή Σατανάς μπροστά μου,
Ω, τι με νοιάζει, αφού με αυτήν την νεραϊδοματιά,
Κάνεις  ω φως, ρυθμέ, ευωδιά, μόνη βασίλισσά μου!
Τη Γη πιο ωραία και τη στιγμή λιγότερο βαριά;

Charles Baudelaire

Almendros Florecidos

Αμυγδαλιά μου!

Ομορφιά μου!

Πάντα σε περίμενα.

Έχεις το πέπλο του Φωτός στο πρόσωπό σου. Αναρωτιέμαι αν είναι του Μαΐστρου, της ανάσας μου. Δεν ήρθατε μόνο εσείς από τη μαγική Γρανάδα, φέρατε και τη Θάλασσα. Όταν σας κοιτάζω μου τραγουδάει, όπως τότε, όπως αυτή μόνο ξέρει.

Πλησίαζαν τα πέντε μου χρόνια και ήρθα την ημέρα των Φώτων, να πω τα κάλαντα στα μανουσάκια {τους ανθρώπους τότε τους απέφευγα}. Ένιωθα δέος για τα μανουσάκια γιατί έστηναν χορό με όλο το φως του Ήλιου και την ευωδία του κόσμου στο μεσοχείμωνο. Πιο πέρα ήταν τα ερείπια από το αρχοντικό του «Αφέντη». Σας είδα αλλά ακόμα είχατε το χρώμα του χειμώνα. Ξαναήλθα μετά από μέρες να πω ένα γεια στα μανουσάκια, αλλά είχαν πέσει για ύπνο. Μια ανεπαίσθητα γλυκιά ευωδιά με τύλιξε και σήκωσα τα μάτια προς τον ουρανό και τι να δω.. Αρχίζω να ζαλίζομαι και νιώθω την αραχνοΰφαντη μικρή μου ύπαρξη να μεταμορφώνεται σε ένα τεράστιο μάτι. Με μαγνητίζεις και έχω την αίσθηση ότι με έριξες μες στο φωτεινό σου χαμόγελο που διαχέεται και με χαϊδεύει με όλα τα χρώματα της ίριδας. Προλάβαινα να σκέφτομαι ότι θα με έντυνες και μένα με πριγκιπικά ρούχα και παπουτσάκια. Θα μου έριχνες το πέπλο του Φωτός για να ζεσταίνομαι τις κρύες υγρές νύχτες. Θα μου έβαζες το ροδαλή σου χρώμα στα μάγουλα. Θα μου αφαιρούσες την πανφοβία μου. Θα μίλαγες με τη μάνα μου τη Θάλασσα να καταλάβει ότι δεν πρέπει να με αφήσει ποτέ. Έτσι και έγινε και για αυτό ήρθε η ώρα να σου πω: Με κράτησες στη ζωή όρθια και στο τόπο μας αλλά και στους ξένους τόπους. Με έμαθες να αντέχω όλους τους βοριάδες και χωρίς να κρύβομαι να κινούμε με αταραξία. Με έμαθες τι θα πει αξιοπρέπεια όταν όλοι και όλα σε έχουν εγκαταλείψει. Όταν τα φτερά της ψυχής δεν βρίσκουν ουρανό αλλά χτυπιούνται στο ταβάνι και ματώνουν. Με έμαθες να κοιτάζω τους ανθρώπους κατάματα. Να αγγίζω τον πόνο τους και να εξαγνίζομαι. Να ακούω τον αχό της γης και κατ΄επέκταση του σύμπαντος. Να διαλαλώ ότι εδώ που ήρθαμε τυχαία όλα ανήκουν σε όλους.

Αμυγδαλιά μου!

Σου καταθέτω ότι είσαι το ιερό μου σύμβολο, το σύμβολο του Φωτός και η Θάλασσα, το σύμβολο το γαλάζιο, της απεραντοσύνης.

"Καλώς επλάσθηκες ,άνθρωπε, χωρίς κανένα λόγο" Ελύτης

…«Είναι σαν να χαράζει μια δεύτερη μέρα μέσα στη πρώτη. Οπόταν, κείνο που λίγο πριν αποκτούσε ιδιάζουσα βαρύτητα μέσα στη ζωή σου το βλέπεις να συρρικνώνεται, να ελαφρύνεται, να εξαφανίζεται, και να μην απομένει στη θέση του παρά μια κοπέλα που μόλις εγγίζει το έδαφος, κρατάει ένα πανέρι με λουλούδια και προχωρεί κατά σένα, χωρίς να σε φτάνει ποτέ.

Τι μπορεί να συμβολίζει μια τέτοια οπτασία, εντελώς αποσπασμένη από τα καθημερινά ενδιαφέροντα; Εάν είναι σωστός ο κώδικας που χρησιμοποιώ, λέει: «Καλώς επλάσθηκες, άνθρωπε, χωρίς κανένα λόγο». Η μάλλον:« Ο λόγος που επλάσθηκες, άνθρωπε, είναι ακριβώς αυτός: ν’ αποδεικνύεις κι εσύ με τη ζωή σου και το έργο σου ότι τα πάντα μπορούν και πρέπει να γίνονται χωρίς κανένα λόγο. Να συντελούνται έτσι όπως συντελείται ολόκληρη η δημιουργία».

Μόνο που, για να το καταλάβεις αυτό πρέπει να πας μακριά»..

…«Es como si amaneciera un día en el día. Entonces, aquello que poco antes adquiría particular gravedad en tu vida, lo ves contraerse, aligerarse, desaparecer, quedando en su lugar sólo una muchacha que apenas toca el suelo, que lleva una cesta de flores y avanza hacia ti sin alcanzarte nunca.

¿Qué puede simbolizar una aparición como ésa, completamente desprendida del interés cotidiano? Si la clave que uso es correcta, quiere decir: « En buena hora fuiste credo, Hombre, sin ninguna razón». O, mejor dicho: «La razón por que fuiste credo, Hombre, es precisamente ésta: que demuestres también tú con tu vida y tu obra, que todo puede y debe suceder sin ninguna razón, para consumarse así, como consuma toda la creación».

Sólo que para entender eso, tienes que ir lejos»...

O Elytis de Camino Privado trad de F T Córdova

Granada

Juan Diego Florez sings Granada

Bonjour mademoiselle Mareld!!

Δώρο από την Saime για το σπίτι μας!!

Luciano Pavarotti - 'O sole mio

"Νο pienses, mira y nada más" Wittgenstein

my Almond Tree