Εντιθ Πιαφ: Το «σπουργίτι» της ΓαλλίαςΗ ΕΝΤΙΘ Πιαφ είναι παγκοσμίως γνωστή ως η πιο διάσημη τραγουδίστρια της Γαλλίας. Ακόμη και πολλά χρόνια μετά το θάνατο της, «το Σπουργίτι», όπως έμεινε γνωστή, επηρέασε άμεσα κάθε Γάλλο τραγουδοποιό και τραγουδιστή. Κυριότερο χαρακτηριστικό της δεν υπήρξε η τεχνική, αλλά το πάθος και η δύναμη της φωνής της. Προτιμούσε να ερμηνεύει τραγούδια μελαγχολικά που περιέγραφαν τη φτώχεια, τον χαμένο έρωτα και τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής, ενώ κάποια προερχόταν από προσωπικές της εμπειρίες.
Γεννημένη ως Έντιθ Τζιοβάνα Γκασιόν το Δεκέμβριο του 1915, τα πρώτα χρόνια της ζωής της μέχρι και την εφηβεία έζησε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη ζωή. Η μητέρα της, αλκοολική και περιστασιακή πόρνη, αδιαφορούσε πλήρως για εκείνη όσο ο πατέρας της έλειπε στα μέτωπα του Ά Παγκοσμίου Πολέμου. Με την επιστροφή του, ο Λουί Γκασιόν, περιπλανώμενος ακροβάτης ζογκλέρ, έστειλε την 5χρονη Έντιθ στη μητέρα του που διατηρούσε οίκο ανοχής σε μια μικρή πόλη της Νορμανδίας.
Το 1922 ο πατέρας της Έντιθ αποφασίζει να την πάρει μαζί του στις περιοδείες του, φέρνοντας έτσι για πρώτη φορά σε επαφή με το κοινό. Μέχρι το 1930, η έφηβη πια Πιαφ προσέλκυε πλήθη περαστικών με τη φωνή της. Κυκλοφορούσε σε κύκλους μικροεγκληματιών απολαμβάνοντας την προστασία νονών της νύχτας. Με έναν εξ'αυτών γέννησε μια κόρη η οποία όμως πέθανε από μηνιγγίτιδα όταν η Έντιθ τερμάτισε τη σχέση της δίνοντας στον πατέρα την κηδεμονία.
Το 1935 την ανακαλύπτει ο Λουί Λεπλέ, ιδιοκτήτης καμπαρέ στην περιοχή Πιγκάλ, ο οποίος την προσλαμβάνει για κύρια τραγουδίστρια του μαγαζιού του. Της δίνει το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «το μικρό σπουργίτι», της διδάσκει τα βασικά στοιχεία σκηνικής παρουσίας και την έντυσε με ένα απλό μαύρο φόρεμα που έγινε το σήμα κατατεθέν της. Η επιτυχία δεν άργησε να έρθει και το 1936 η Πιαφ ηχογραφεί τους δύο πρώτους της δίσκους.
Όταν ο Λεπλέ βρέθηκε νεκρός από πυροβολισμούς στο διαμέρισμα του, η Πιαφ αναζήτησε καταφύγιο από τα μέσα ενημέρωσης που την κατηγορούσαν στον Ραϊμόντ Ασό, συνθέτη και επιχειιρηματία. Ο Ασό απεκατέστησε τη φήμη της και την απομάκρυνε από τους κακόφημους κύκλους της. Ακολούθησε μια σειρά ετών κατά την οποία η Πιαφ ηχογραφούσε τη μια επιτυχία μετά την άλλη, ενώ μέσω των σχέσεων της κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αναρριχήθηκε στην υψηλή γαλλική κοινωνία.
Το 1947 πραγματοποίησε την πρώτη της περιοδεία στις ΗΠΑ, η οποία βρήκε αρχικά μικρή ανταπόκριση, καθώς το κοινό περίμενε να δει κάποια πληθωρική τραγουδίστρια να γεμίζει τη σκηνή. Μια ευνοϊκή κριτική ωστόσο ήταν αρκετή για να παρατείνει την παραμονή της στη χώρα για πέντε μήνες, όταν και γνώρισε τον Γάλλο μποξέρ Μαρσέλ Σερντάν. Παρά το ότι εκείνος ήταν παντρεμένος, οι δυο τους έζησαν μια θυελλώδη σχέση που έληξε άδοξα όταν το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε ο Σερντάν συνετρίβη στις Αζόρες. Συντετριμμένη, η Πιαφ παρασύρεται στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά ενώ δοκίμασε μέχρι και μορφίνη. Στις αρχές της δεκαετίας του '50 ηχογραφεί το «Ύμνος στην Αγάπη», ένα τραγούδι που πολλοί θεωρούν ότι αναφέρεται στον έρωτα της για τον Σερντάν.
Ολόκληρη η δεκαετία του 1950 η Πιαφ ηχογραφεί πολλά τραγούδια που εξελίχθηκαν σε μεγάλες μουσικές επιτυχίες, με τις καταχρήσεις σε αλκοόλ και ναρκωτικά να επηρεάζουν ελάχιστα τις φωνητικές της επιδόσεις. Οι περιοδείες της είχαν πάντοτε απόλυτη επιτυχία, ενώ η ίδια συνέχιζε να προωθεί νεαρούς καλλιτέχνες, όπως συνήθιζε από την αρχή της καριέρας της. Μάλιστα, ένας από αυτούς, ο Έλληνας Θεοφάνης Λαμπούκης (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Τεό Σαραπό), έγινε το 1962 ο τρίτος κατά σειρά σύζυγος της. Έχοντας τα μισά της χρόνια σε ηλικία και με δεδομένα τα πολλά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε η Πιαφ, ο γαλλικός τύπος δεν είδε με καλό μάτι τις προθέσεις του Σαραπό.
Το 1963, Η Πιαφ έκανε την ηχογράφηση του «Άντρα του Βερολίνου», που έμελλε να είναι και η τελευταία της. Λίγο αργότερα πέφτει σε κώμα και μεταφέρεται στο εξοχικό της στη γαλλική Ριβιέρα, όπου πεθαίνει στις 11 Οκτωβρίου 1963. Η σορός της μεταφέρεται κρυφά στο Παρίσι ώστε να θεωρηθεί ότι πέθανε στην πρωτεύουσα της Γαλλίας. Στη κηδεία της, χιλιάδες πολίτες κατέκλυσαν τους δρόμους του Παρισιού, ενώ ο τάφος της δέχεται χιλιάδες επισκέψεις κάθε χρόνο. Ακόμη και σήμερα, η Πιαφ εξακολουθεί να αποτελει έμπνευση για πολλούς καλλιτέχνες της ποπ μουσικής, όχι μόνο Γάλλους αλλά από ολόκληρο τον κόσμο.
www.kathimerini.gr
Hymne à L'Amour
Cabral Rivgauche (La Foule) 1956
La vie en rose
Edith Piaf (La Vie En Rose) 1945
Padam Padam
Glanzberg Contet (Padam... Padam... Padam...)
Non, Je ne regrette rien
Dumond Vaucaire (Non, Je Ne Regrette Rien)
"Je n'ai pas peur de la mort. Je ne crois pas avoir commis ou fait du mal autour de moi au point de craindre le châtiment. Evidemment, on a tous plus ou moins une mauvaise ou bonne conduite, mais je crois que si on compense et si on fait le tout avec sincérité, je n'ai pas l'impression que quand on se présente devant le grand juge, si on a la conscience tranquille, qu'on ait quelque chose à craindre. Je n'ai jamais été déçu par l'amour. Mes amants m'ont apporté une grande expérience. Je ne regrette rien de ce que j'ai fait, de ce que j'ai connu, et si c'était à refaire je recommencerais. Et je remercie le ciel de m'avoir donné c e t t e vie, cette possibilité de vivre, car j'ai vécu à cent pour cent et je ne le regrette pas."
"Δεν έχω λόγο να φοβάμαι το θάνατο. Δε νομίζω πως έκανα κάτι κακό στο περιβάλλον μου, σε σημείο που να φοβάμαι την τιμωρία. Προφανώς, όλοι μας λίγο ή πολύ, έχουμε καλή ή κακή συμπεριφορά, αλλά νομίζω πως, αν το αντισταθμίζουμε και αν κάνουμε τα πάντα με ειλικρίνεια, δεν έχω την εντύπωση πως, τη στιγμή που θα παρουσιαστούμε μπροστά στο Μεγάλο Κριτή, αν έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας, έχουμε κάτι να φοβηθούμε. Δεν απογοητεύτηκα ποτέ από την αγάπη. Οι εραστές μου μου προσέφεραν πλούσια εμπειρία. Δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έκανα, από όσα γνώρισα, κι αν ήταν να ξαναζήσω, θα ξαναέκανα τα ίδια. Κι ευχαριστώ τον Ουρανό που μου έδωσε α υ τ ή τη ζωή, αυτή τη δυνατότητα να ζήσω, γιατί έζησα στο εκατό τοις εκατό και δεν το μετανιώνω."
